canım ben 23 yaşındaydım o zaman...2.bebeqimi yeni dünyaya getirmiştim..17 günlüktü yavrum daha...o gece hiç uyumadı hep aqladı..saat 2yi geçe başımı yastıqa koyduqum gibi uyumuşum..büyük bir sarsıntıyla uyandık...kızımda 3 yaşındaydı...dışarı çıktık...sarsıntıların ardı arkası kesilmiyordu...çok korkuyorduk..asfalt acaip bir koku salıyordu etrafa..patlıcak bir bomba gibiydi heryer...uzun süre 2 ay kadar eve girmedim..annemlerin yanına memlekete götürüp bıraktı eşim bizi..kendi döndü çalışmak zorundaydı...memlekette bile olur olmaz zamanlada ''anne yine sallanıyoruz ayaklarım yerden kayıyor'' gibi sözler söylüyordum...aslında sallanmıyormuşuz bana öyle geliyormuş...depresyona girdim uzun bir süre..eve döndükten sonrada devam etti..deprem gece olduqu için uyuyamıyordum sanki yine aynı şeyler olucak sanıyordum...her an deprem olucak ve dışarı çıkıcakmışız gibi tetikteydik..deprem çantası falan hazırlamıştık..aramızda konuşuyorduk deprem olduqunda evin neresine sıqınalım diye...
kısacası atlatmak yıllarımızı aldı...hatta o dönemlerde şu gün deprem olucak yada şu saatte büyük deprem bekleniyor gibi söylentiler ortalıkta kol geziyordu...çoqu zaman evi bikaç günlüqüne terkettiqimizi bilirim...hayata tutunmak eski günlerimize dönmek seneler sonra mümkün oldu...çok zor günlerdi..
siz hala vandamı yaşıyorsunuz canım..eqer öyleyse keşke il deqiştirme gibi bir olanaqınız olsa..