Herkese Merhaba,
Uzun zamandır yazılanları okuyorum hatta üye bile olmadan. Ama artık bir şeyler yazmak geldi içimden.
3 yıldır denizci biriyle birlikteyim, çocukluk arkadaşım kendisi, internet vasıtasıyla tekrar konusmaya basladık ve bir süre sonra sevgili olduk. tarif edemeyeceğim şekilde seviyorum kendisini. Sevgili oldugumuz yılda uzakyol vardiya zabitiydi, ilk zamanlar hiç tereddüt yaşar mıyım bu ilişkinin devamında diye düşüncem olmadı başka bir sevgi başka bir aşk yaşamaya başlamıştım. Bir şekilde onunla birlikte karar aldık askere gitti geldi bir süre karadaydı ama ayrı şehirlerde olduğumuz için çok sık görüşemedik.
Sonra tekrar denize tekrar denize...
Şuan nişanlıyız uzakyol 1. zabiti ve kendisi gemide.
3 yıllık birlikteliğimizde toplasam 6 ay görüşmüşlüğümüz olmuştur belki. Bazen düşünmüyor değilim ne kadar tanıyorum ,tanıyabildim de evlenmeye karar verdim diye! Ama öyle bir sevgi var ki içimde mantık olan her şey çürüyüp gidiyor.
Onu gemiye gönderdiğimde ruhumu da ona teslim etmiş gibi hissediyorum, yazılanlar gibi gideceği limanlara acıp bakıyorum nasıl yerler diye, her an marinetraffic, passagweather, takipteyim. Gece uyumadan nerede olduguna sabah uyandığımda nerede olduğuna hatta gece aralarda uyandığımda bile bakıyorum bazen , abarttıgım zamanlar.
Şimdi yine gemide ve uzun süre kalacak, düğünümüz için birikim. Aslında katlanmak istemiyorum bu yalnızlığa , onun yokluğuna, genclik yıllarımızda yanımda olmayışı sinirlerimi bozuyor ama mecbur oldugumuzu da biliyorum. Katlanmak zorunda kalıyorum.
Yazılanlar arasında limana geldiğinde sevgilileri ile görüşemeyenler olduğundan bahsedilmiş , bence gerçekten istemediler görüşmeyi. Bende bir limana gitmiştim nişanlısı bile değilken gümrük sorun çıkardı almadılar beni gemiye gemi demir deydi, kabul edemezdim görüşmemeyi oda çıkamıyordu tek çare benim gemiye gitmemdi, deniz bakanlığını aradım, bakan sekreteri ile görüştüm rica minnet o onu o onu derken beni gemiye botla bıraktılar. Bakan sekreteri ile görüşmek sanıldığı kadar da zor değil tam tersi bir telefon uzakta. Gerçekten istenilen şeyin hiçbir zaman olmamasına ihtimal vermeyenler denim.
Aslında kısa bir şeyler yazmayı planlamıştım ama çokta olmadı.
Her şeye rağmen ben sevgimi kabullendim eşimin mesleğini de kabullendim ve hayatta istediğimizi yapabilmemiz için, 50 yaşında değil 30 yaşında dilediğimiz gibi yaşayabilmek için evlendiğimizde bende onunla denize çıkmayı düşünüyorum. Bazı şeyleri kabullenmeden hiç birşey olamayacağını düşünüyorum.
Benden tüm denizci kalbi sevenlere selam olsun..