Canımsın ya, inan yazdıklarını okurken çok üzüldüm, çünkü senin yaşadıklarını ben de yaşıyorum, gerçi daha evli değilim ama aynı şeylerle karşılaşıyorum hep. Nereye gitsem bir sürü açıklama yapmak zorunda kalıyorum, hele yeni ortamlara girdiğimde. Şimdi hep soracaklar, ben de bir sürü şey söylemek zorunda kalacam, bir sürü saçmalıycam diyorum, kendi kendime. Sonradan kendimi anlatmaya çalışırken salak salak konuştuğumu düşünüyorum ve bu sefer kendime de kızıyorum. Herkes acıyarak bakar, o zaman düşünürsün, lan herkes doğru bir sen mi yanlışsın diye. Emin ol bunları bir tek sen yaşamıyorsun, buradaki herkes bunları yaşamıştır. Ben artık diyorum ki, bu insan uzaylı mı, uzaydan gelmedi ya, o da bu dünyada yaşayan bir insan. Birileri onların sevgilisi, eşi, nışanlısı, ablası, abisi, annesi, kardeşi olacak. Bu dünya üzerinde birileri bunları yaşamak zorunda, bu özlemleri yaşamak zorunda, birileri gelsin de boynuna atlıyım diye sabırsızlıkla beklemek zorunda. İşte o nadir insanlar biziz. denizk'nın söylediği birşey vardı: Eşimi seviyorum işini değil. Ben de onun gibi düşünüyorum.
Aman neyse ya, işte böyle. Yapacak birşey yok. Allah'tan sabır dilemekten başka yapacak birşey yok. Allah bütün bekleyenlere sabır versin ve uzakta olan bütün eşleri, sevgilileri, nılanlıları(bu kendim içindi) sağ salim, sağlıkla sevdiklerine kavuştursun. Amin.