29 Mayıs persembe sabahı 35 haftalıkken bebeğimi bir anda kaybettim.sabah uyandığımda karnımda taş gibi şişkinlik ve ozamana kadar hissetmediğim kasıklarda ve belimde agrıyla uyandım.agrılar giderek şiddetlendi ve kusmaya başladım ayakta duracak halim yoktu.esımı zorlukla aradım oda ewe uzaktaydı arkadaşını beni hastaneye goturmesı ıcın aramıs.nasıl hastaneye geldım bılmıyorum.dırek beni kontrole aldılar ultrosana soktular kalp atısları yoktu bu sefer benı kurtarmaya calıstılar 15 dk daha gec kalsaymısım bnde ölecektım.ameliıyattan cıkmısım bu seferde kanamam aşırı derece de olmus kan degerım 5.5 e dusmus.kanı durdurmak ıcın bayagı ugrasmıslar.sonunda ogun ıkıncı kez hayatta kaldım.cabuk toparladım bugun hastaneden taburcu oldum.hastaneden biran önce çıkmak ıstedım cunku benim odamın yanındakı aglayan bebek seslerını duymak bebeklerı gormek beni çok yıprattı.surekli gızlı hızlı agladım hastanede.herkeze iyi gibi gorunmeye calısıyorum ama aslında hıc ıyı degılım.suan evdeyım bebeklerle ılgılı hıc bırsey sosyal medyada gormeye takatim yok.zaten daha bebegımın ozenle hazırladıgım odasına bıle gırmeye cesareti kendimde bulamadım.cok zor keske bnm bebegımde dunyaya gelseydıde onu emzırırken uykusuz kalsaydım bu sekılde uykusuzz kalmaktansa.cok acı cekıyorum uyuyamıyorum cok uzuluyorum.nasıl atlatıcam bılemıyorum.yenıden bebek sahıbı olmaya korkuyorum aynı şeyleri yasamaktan cok korkuyorum...valla bazen keske benıde kurtaramasaydılar bebegımle beraber ölseydim diye aklımdan gecıyor..