Covid19 süreci ve kaygı bozukluğu. Siz nasıl tahammül ediyorsunuz?


Maske önemli şekerim Maske, mesafe, hijyen. Ben de işe gidiyorum estikçe, gel demiyorlar ama gidiyorum Kadıköy sahil havası alıyorum tabii dönerken de toplu taşımadan virüs kaptım mı diye üçbuçuk atıyorum akajsjsjs
 

Şimdi insanlara da çok kızamıyorum kuzum, empatiden ölücem. Haftaiçi işveren kovid movid demeden balık istifi gibi herkesi işe çağırıyor, o metrolar metrobüsler Hindistan kalabalığında. İnsanlar bunaldı, biz balkon derdine düşüyoruz ya çoğu aile küçücük evlerde kalabalık şekilde yaşıyor. İnsanlar çok bunaldı, üstelik turist denize giriyor yanında giren adama 10.000 ceza yazılıyor artık millet delirdi kimseye kızamıyorum da.
 

Şahane bir program ama çalışıyorum 8’de başlıyor mesaim de. Kalkış 07:30 tabii insan isterse vakit de yaratır benimkisi biraz bahane oluyor farkındayım. Bu arada dört kedim var dördüncü karantina hediyesi oldu; markete giderken hasta bulduk, iyileşmesi, kısırlaştırılması derken eve kuruldu. Daha 7 aylık civarında ve sanırım beni annesi sanıyor Ördek ailesi gibiyiz her yere birlikte gidiyoruz Tabii bir çocuk enerjisi ve sorumluluğu değil ama dağınıklığı aynı diyim siz anlayın.
 
birdaha doktora gitmedim beni 20 dakika dinleyip ilac yazıp yolladı terapi almak istiyorum ilac icmek istemiyorum 20 dakikaya okadar para verip zehirlenmek hoş degil
 
Ben biraz daha rahatim
Cunku 1 senedir salgina inanmayan hes kodu kontrol edilmeyen maske takilmayan temaslilar bildirilmeyen hasta hasta calisan temasilar pozitif cikan bir kurumda calisiyorum. Sabah 8 30 aksam 17 30 is yerindeyim. Yilbasindan beri daha rahatim isim hafif ve esnafin halini gordukce asla telafisi olmayan yaralar acildigini goruyorum cogu esnaf harac sakasi yapmaya basladi 1 lokanta ust yonetici ile anlasip acti oteki kapadi polisler kiraathaneye cay ocagi ruhsati aldirip oyun oynadi ust yoneticiler mekan actirip keyif yapti. Aklimi yitirmemek icin reddetme psikolojisine girdim sanirim.
Gecen yil tatil yapmistim ama bazi saglik problemlerime yetmedi ve en yogun zamanda 40 gun hastahaneye gittim. 10 gun esim bakti felcli gibiydim.


Sert sekilde hala uygulayabildigim sey girdigim marketlerden hizla cikmak ellerimi iyi yikamak ve asla vucuduma dokunmamak. Birde esim haricinde kimseye sarilmamak.

Kopegim var ailem cok yakin cok uzun zaman dirensemde ara ara market eczane firin fikriyle ciktim.
Kopegimi cogunlukla ben cikariyorum.

Evde kalabilseydim boyle deli deli dusunmezdim. Keske kalabilseydim. Ama bir sure sonra bu fikirlere kapiliverdim iste saglikli oldugunu savunmuyorum.



Misafir kardesim annem ve 1 arkadasimiz geliyor. Sitedeyim bahcem rahat. Ailemin yakin olmasi en buyuk avantajim.


Avmye mecbur kaldikca gittim piknik alanlarina sıksık gittim ama hapis hayatim cok izin vermiyordu. Artik gerekirse haftaici izin alip giderim yok olmuyor aklimi yitiricem. Avminin onunde 3 tane agacin altinda soguk hamgurger yiyenlere ozendim gecen gun.
 
Keşke derdim bu olsa...Evde kalabilmeyi isterdim valla...Biz çalışıuoruz ne uzaktan ne dönüşümlü, tam mesai...Evde sıkılınmaz zaten, bisürü iş oluyot ben hsonu hiç oturmaya bike vakit bulamam...ev işi olmasa mutlaka ilgilenecek bişilerim oluyor ..Ama ben sunu anladım insanlar evde bu kadar depresyına girdiğine göre demekki sürekli dısardalarmış, ben oyle değildim zaten.o yüzden pek bişi değişmedi...çıksam nereye cıkıcaktım ki zaten
 
birdaha doktora gitmedim beni 20 dakika dinleyip ilac yazıp yolladı terapi almak istiyorum ilac icmek istemiyorum 20 dakikaya okadar para verip zehirlenmek hoş degil

Zaten en güzeli terapi bizim durumda ama ben ilaca iş stresimden ötürü 2019 Ocak’ta başlamıştım, pandemi başlayınca da bırakmadım almayı.
 

Vallahi kazın ayağı öyle olmuyor işte. Ben de çok evcimen bir insanım, Yengeç burcuyum zaten bana dünyalar bir yana evim diğer yana ama dört duvar bir yerden sonra üstüne geliyor insanın.
 
Şöyle diyim, bu dönem de psikiyatrilere verdiğim parayı açık havada parklarda gezerken polis memurlarına verseydim çoktan İyileşmiştim :) benim Anksiyete depresyon artık üst seviyede... allah yardımcımız olsun.
 
hergün işe gidip geliyorum
Mecburen toplu taşıma kullanıyorum.
Sosyal Hayat 0
Kimseyi görmedim 1 senedir akraba , arkadaş vs
Kendi annemin yanında bile maskeli durdum.
Bıktık bunaldık ama yapacak bir şey yok.
Yasaklara uyacağız.
Tüm dünya aynı durumda sadece ben değil.
Herkes bunaldı da dolu tarafından bakın evinizdesiniz markette hastanede ya da eczanede çalışmıyorsunuz.
Toplu taşıma kullanmıyorsunuz.
Pandemi bu herkese değecek eninde sonunda
O kadar korkmayın.
Kimi evde geçirecek , kimi ağır atlatacak , kimi ölecek vs vs
Siz bünyenizi güçlü tutmaya çalışın çok aşırı da düşünmeyin.
 
Dağınıklık değil de derdi bitmiyor. Benim de kedilerim oldu, kedi dert tasa bırakmıyor eğlenceli bir hayvan.
Bizimki stres oldukça bizi de strese sokuyor. Yani eşimde bende online dersleri çakıştırmamaya çalıştık. Boş dört günüm var. O boş üç günüm mesela anlatılmaz. Sabah kalk kahvaltı hazırla. Bizimki kağnı hızında yer, hadi oğlum diye diye bir saat masada duruyorum bir sinir geliyor. Sonrası sırayla sıkılan çocuk eğleme. Artık oyuncaklarından da sıkıldı. Sürekli tepemde. Üstümde. Ben zaten hayvan konuşturmak, sürekli aynı kurgu oyunları oynamaktan yıldım. On gün boyunca dinozoruna aynı kelimeleri söyletiyorum. Gerçekten kediyle alakası yok Asla laf anlamıyor. “Yavrucum oradan atlama” “ama neden?” “Komşuya ses gidiyor, ayrıca kalorifer yakım çarpabilirsin”. “Çarparsam nolur.” “Muhtemelen kanar canın acır şu virüste hastaneye gitmemiz gerekir.” “Ama ben atlamak istiyorum.” Bı muhabbeti yemek yemek, oyun oynamak gibi binlerce kombinasyonda yaşandığını hayal edin. Sabır fln bitti bizde. Şu an mesela 1 saattir balkon masasında bir avuç makarnasını yerken yazıyorum. Yemiyor çünkü
 
2020 Eylülünden beri çıkmamıştık. Üstelik yabancı,bilmediğimiz bi şehirdeyiz. O kadar bunalmıştık ki anlatamam. Tıpkı sizin gibi hissediyorduk. Nisan ortası eşim geldi ve hem işlerimizi halledelim hem de biraz değişiklik olsun diye tedbirimizi alıp İstanbul'a gittik,gitmez olaydık. Korona olduk ailece. Annemi dün hastneye yatırdılar,çok şükür durumu iyi ama insan çok üzülüyor. Bu 2 haftada üzüldüğüm kadar çok az üzüldüm ömrümde emin olun. Keşke evde sıkılsaydım da,böyle olmasaydı diyorum. Demem o ki,olsun sıkılın bunalın,inanın bu süreci geçirmekten çok daha hafif sıkıntılar bunlar. 1 martta her yeri hurraaa diye açmanın bedeli bunlar maalesef. İnsanlar da sıkıldı bunaldı,ben esas 17 mayıs ve sonrasını düşünüyorum. Allah yardımcımız olsun.
 

Övün kendinizi zira hak ediyorsunuz, hem de küçük çocukla. Ben de dün yazlıkları çıkartrım tiril tiril hepsi kısacık şortlar, gömlekler. Ama giyip beğenmicem dolap bekleyecek biliyorum. Bana da anlatın ne olur bu motive vw enerjinin kaynağını. Matım, dambılım, step tahtam herşeyim var, yeni bir ben olmak istiyorum çok gecikmeden hadi bana da bir el atalım nolur
 
E sen yine iyiymissin psikolojik olarak. Virusu gectim ben İstanbulda yasasam tirlatmistim simdiye. Kalmazdim virusun ellerine tertemiz delirirdim eskiden sadece alisverise gelirdim,Kabatastan Nisantasi,ordan İstinye, o kadar. Baska yerine gitsem geri donecek mecalim kalmaz
 

Tabiki var 3 yaşında. 1 senedir de eski hayatımız gibi parklarda bahçelerde geçiyor çocuklarla iç içe. Hiç kısıtlamadım. Avm oyun alanlarına da giriyoruz. Korona üşütme grip vs hiç olmadık. Bağışıklık sistemimize çok dikkat ediyorum vitaminler bitkisel takviyeler yeme içme adına. Bu tabiki kişisel tercih. Ben sadece çocukların hu psikolojiye girmelerine çok üzülüyorum
 
Spor kesinlikle enerji de yükseltiyor. Spor ve duş sonrası hem ferah hem enerjik oluyor insan. Bana daha iyi hissettiriyor.
Ben de 4,5 yaş bebemle her gün 40 dl leslie, 20 dk da pilates yapıyorum. Epey görüntü fark etti. Farkettikçe daha mutlu oldum emeğime değsin diye yememeye başladım.
 
Aynı durumdayız.
Ben de anksiyete teşhisi almıştım 3 yıl önce, tedavi olmuştum geçmişti fakat pandeminin getirmiş olduğu psikolojik yükten dolayı bazı dönemler hafif-orta dereceli ataklar geliyor....
Pandemi öncesi ayda 1 yurtdışına gittiğim bir iş hayatım vardı. Haftaçi iş çıkışları bir şeyler yapılırdı, haftasonları kesin bir yerlere kaçılırdı vs. 1 yıldır hiç bir sosyal hayatım yok. Tamamen evden çalışıyorum. Haftaiçi zaten full çalışmayla geçiyor, mesai vs derken iş bittiğinde sokağa çıkma yasağı başlamış oluyor. Haftasonu zaten yasak. Maalesef aile evindeyim. En ufak bir yere giderken bile “hesap verme” durumu olmaya başladı ki bu duruma lanet ediyorum. Allah başımızdan eksik etmesin ama babam neredeyse her şeye karışıyor (iyi niyetiyle) ama çok boğucu. Yemek yaparken bile bak biberi öye kesme böyle kes. Soğanı şöyle doğrama böyle doğra. Tamam anladık diyorsun ertesi gün yine aynısı. Daha soğanı kesmeye başlamadan söylüyor bu sefer. 1 senedir böyle her hareketinizi “iyi niyetiyle düzeltmeye çalışan” biriyle yaşadığınızı hayal edin bir de. Anksiyete sebebiyle de tahammülüm hiç yok. Benim durumum tam tımarhane. En azından eşiyle, sevgilisiyle ya da arkadaşlarıyla bir evde bu dönemi geçirebilenler çok şanslı.

her şeyin bir an önce eskiye dönmesini tüm kalbimle diliyorum.
 

Yıkılmadım ama ayakta da değilim hemşire
 
Geçen sene Mart ayında evlenip şehir ve iş değiştirdim. Sonra pandemi yasakları başladı ve eve kapandım. Aynı zamanda okullar kapandığı için eşimin çocukları ile beraber 24 saat aynı ortamdaydık. Evet beraber yaşayacaktık ama okul ders iş derken arada tatil yaparız hepimiz enerjimizi boşaltırız sorun olmaz diye düşünüyordum. Ama çocuklara okul yok ben işe evden devam ediyorum. Bu arada eşimin işinde sorunlar çıktı derken benim evliliğimin cicim ayları nasıl geçti anlatmayayım. Evim geniş allahtan herkesin odası var da en azından özel alanımı azda olsa koruyorum. Süreç uzadıkça psikolojim bozulmaya başladı bu arada bebek sahibi olmak istiyorum onunla ilgili başka bir konu açtım zaten ayrı bir dert o bir arkadaşın dediği gibi balkona maydonoz domates tere filan ektim. Mutlu ediyor mu beni hayır ama oyalıyor. Kitap aldım bir sürü okuyorum. Üçüncü battaniyeme başladım örüyorum. YouTube videoları izliyorum. Kilo aldım eski giysilerimin hiç biri olmuyor. Kilo vermeye çalışsam daha da mutsuz olacağım çünkü pasta börek yapmak oyalıyor beni. Bir sene geçti ikinci sene aynı şekilde geçerse psikolojimi ne kadar korurum bilmiyorum. Anti depresan da çözüm değil. Yoruldum bunaldım bezdim yaşam sevincim bitti
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…