- Konu Sahibi pembepompik
-
- #1
Eski sevgilim tam bir ruh hastası... Ne yapmam gerektiğini artık bilmiyorum ben...
Aynı yerde staj yaptık, bir sürelik arkadaşlığın ardından kendimizi birden iki sevgili olarak bulduk... Ben insanlara karşı çok güvensizim... Hem kendi ailemden gelen, çocukluğumdan beri şahit olduğum problemli insanlar ve onların olayları beni hayata karşı güvensiz yaptı... Uzun bir süre kimseyle bir ilişki yaşamamıştım... Güven vermediğim bir insanı güvensizliğim yüzünden sürekli didikleyişimle, çok ilgilenmesem bile her lafında bir şey arayarak, kendi kendime kişilik analizinde bulunduğumu sanarak çeşitli paranoyalarda bulunacak; ve bu halim sevgisizlik gibi duracak ben o insanı da üzeceğim diye düşünürdüm hep... Aslında daha çok üzülmekten korkardım... Üzüldüğümle kaldım işte... Herneyse... Hayatımda ilk defa biri bana güveni anımsatan bir duygu yaşattı... Onun yanında mutluydum... Gülüyordum... Ailesinden bahsetmesi ilk zamanlar hoşuma giderdi... İlgisiz büyümüştü bana bundan yakınarak bahsederdi... Kendimi unutup ona yardımcı olmaya çalıştım... Sevgili olarak bakmadım hiç hep değer verdiğim bir arkadaşıma yardımcı oluyormuş gibi hissederek yaptım... Çok güzel bir ailesi vardı... Ona görmediği şeyleri gösterdim kendi hayatımdan örneklerle... Farklı bir enstantenede yaşıyordu artık... Sevgili olduğumuzu hatırladım 1 sene gibi ciddi bir süreden sonra... Ancak zaten yorgun olan ben, annesi gibi konuştuğumu söyleyen biri için yorarak geçiriyordum hayatımı... Sürekli böbürlenerek ailesinden bahsetmesinden de sıkılmıştım artık... Annesi, babası ve dedesinin mühim işleri vardı... Kardeşleri vs. Sürekli dilindeydi... Çocuk gibi... Belli bir zaman sonra "annelik" yapmaktan sıkıldım... Duyguları, düşünceleri ve hareketleri değişen bu insanla konuşarak yine bir şeyleri değiştirmeye çalıştım... Olmadı... Aslında gerçek yüzüyle tanışmaya başladım sonra... Aldatıldığımı da biliyordum her ne kadar aldatsa da beni bırakamıyordu bir türlü... Çünkü ben ona bambaşka bir hayat sunmuştum... Ailesine yaraşan bir insan olarak görüyordu beni... Bir süre sonra dayatmalar başladı... Benim için şunu yap, işte ailem böyle yaparsan mutlu olur vs... Hoş, ailesi için bir şeyler yapmamı bekleyen insan herşeyden korkardı... Benim yanımdayken ailesine tek ayak üstünde kırk yalan atardı... Ve ben bundan nefret ederim... Her neyse... Hayatta beni mutlu eden sayılı ve çok az şey vardır... O da bunlara kısıtlama getirmeye ve engel olmaya başlamıştı... Saygı falan yok, onun istediği gibi yaşamak zorundaymışım gibi davranıyordu... Bu beni çok sıktı... Sürekli dert dinleyen bir dert anası olmuştum ve köleleştirilmeye çalışılıyordum bir yandan... Başka bir insanı mutlu ediyordum, onun hayatından çıkışım onu mutsuz edecekti ve bir bunalıma sokacaktı... Gerçekten normal değildi... Bir süre mutsuzluğa katlandım... Tabi bu süreç içerisinde ben sıkıntıyla biriktim, derdimi anlatacak kimsem de kalmamıştı. Çünkü bütün arkadaşlıklarımı bitirmişti kendisi... Kendine benim yanımda bile zarar vermekten çekinmeyen bir insandan ben aslında nasıl kurtulabilirim yollarındaydım yalan yok... Aşırı kıskançlığı yüzünden bir gün bana "sen babanın kızısın" dedi... Bu cümleyi kısaca özetleyecek olursak, ben yanlış bir insanım ve yanlışlar yaparım... Damarıma basmıştı anlayacağınız... Çok da açık anlatamıyorum bu durumu ama baba demem ben o insana öyle söyleyim... En sonunda isyan ettim, bitirdim ve kestim bütün bağlantıları... Zar zor kazanıp yerleştiği okulunu ihmal etti, bahanesi de "artık kimin için oraya gideceğiydi"... Evimizin etrafında dolaştı... Takip etti... Mesajlar attı, aradı... Bir süre telefon kullanmadım sonra numaramı değiştirdim, onu da buldu... Bu günlerde sanırım benim telefonumu bir erkek ismiyle kaydetmiş... Sevgilisinin yanından da sürekli mesaj atıyor "abi" diyerek... Ben artık çıldırmak üzereyim... Hayatımda kimse olmasın istiyor... Ama ben şu an ciddi bir ilişki düşünme aşamasındayım... Doğru insanı bulduğumu düşünüyorum, aynı dilden konuştuğumuz... Ben bu insanı bu ruh hastası yüzünden kaybetmek istemiyorum... Ne yaptıysam ne denediysem olmuyor... şikayet etmekle tehdit ettim ama, bir korkusu yok... Ne yakınlarıma ne de hayatımda kalmasını istediğim insana bundan bahsedemiyorum... "Al başa belayı..." Şu an halen mesajları sürüyor... Düşünüp düşünüp mesaj atıyor... hayatında başkası varken bile beni hala sevdiğini söylüyor... Bıktım usandım... Yine birilerini insan sandım saçmaladım yardımcı olarak... Ne yapacağım bilmiyorum... Burada paylaştım çünkü adam akıllı kimsem kalmadı paylaşacak... Madem özel bir bayan sitesi; rahat olabilirim diye düşündüm... Sadece yazmış olmak bile yetti...
Aynı yerde staj yaptık, bir sürelik arkadaşlığın ardından kendimizi birden iki sevgili olarak bulduk... Ben insanlara karşı çok güvensizim... Hem kendi ailemden gelen, çocukluğumdan beri şahit olduğum problemli insanlar ve onların olayları beni hayata karşı güvensiz yaptı... Uzun bir süre kimseyle bir ilişki yaşamamıştım... Güven vermediğim bir insanı güvensizliğim yüzünden sürekli didikleyişimle, çok ilgilenmesem bile her lafında bir şey arayarak, kendi kendime kişilik analizinde bulunduğumu sanarak çeşitli paranoyalarda bulunacak; ve bu halim sevgisizlik gibi duracak ben o insanı da üzeceğim diye düşünürdüm hep... Aslında daha çok üzülmekten korkardım... Üzüldüğümle kaldım işte... Herneyse... Hayatımda ilk defa biri bana güveni anımsatan bir duygu yaşattı... Onun yanında mutluydum... Gülüyordum... Ailesinden bahsetmesi ilk zamanlar hoşuma giderdi... İlgisiz büyümüştü bana bundan yakınarak bahsederdi... Kendimi unutup ona yardımcı olmaya çalıştım... Sevgili olarak bakmadım hiç hep değer verdiğim bir arkadaşıma yardımcı oluyormuş gibi hissederek yaptım... Çok güzel bir ailesi vardı... Ona görmediği şeyleri gösterdim kendi hayatımdan örneklerle... Farklı bir enstantenede yaşıyordu artık... Sevgili olduğumuzu hatırladım 1 sene gibi ciddi bir süreden sonra... Ancak zaten yorgun olan ben, annesi gibi konuştuğumu söyleyen biri için yorarak geçiriyordum hayatımı... Sürekli böbürlenerek ailesinden bahsetmesinden de sıkılmıştım artık... Annesi, babası ve dedesinin mühim işleri vardı... Kardeşleri vs. Sürekli dilindeydi... Çocuk gibi... Belli bir zaman sonra "annelik" yapmaktan sıkıldım... Duyguları, düşünceleri ve hareketleri değişen bu insanla konuşarak yine bir şeyleri değiştirmeye çalıştım... Olmadı... Aslında gerçek yüzüyle tanışmaya başladım sonra... Aldatıldığımı da biliyordum her ne kadar aldatsa da beni bırakamıyordu bir türlü... Çünkü ben ona bambaşka bir hayat sunmuştum... Ailesine yaraşan bir insan olarak görüyordu beni... Bir süre sonra dayatmalar başladı... Benim için şunu yap, işte ailem böyle yaparsan mutlu olur vs... Hoş, ailesi için bir şeyler yapmamı bekleyen insan herşeyden korkardı... Benim yanımdayken ailesine tek ayak üstünde kırk yalan atardı... Ve ben bundan nefret ederim... Her neyse... Hayatta beni mutlu eden sayılı ve çok az şey vardır... O da bunlara kısıtlama getirmeye ve engel olmaya başlamıştı... Saygı falan yok, onun istediği gibi yaşamak zorundaymışım gibi davranıyordu... Bu beni çok sıktı... Sürekli dert dinleyen bir dert anası olmuştum ve köleleştirilmeye çalışılıyordum bir yandan... Başka bir insanı mutlu ediyordum, onun hayatından çıkışım onu mutsuz edecekti ve bir bunalıma sokacaktı... Gerçekten normal değildi... Bir süre mutsuzluğa katlandım... Tabi bu süreç içerisinde ben sıkıntıyla biriktim, derdimi anlatacak kimsem de kalmamıştı. Çünkü bütün arkadaşlıklarımı bitirmişti kendisi... Kendine benim yanımda bile zarar vermekten çekinmeyen bir insandan ben aslında nasıl kurtulabilirim yollarındaydım yalan yok... Aşırı kıskançlığı yüzünden bir gün bana "sen babanın kızısın" dedi... Bu cümleyi kısaca özetleyecek olursak, ben yanlış bir insanım ve yanlışlar yaparım... Damarıma basmıştı anlayacağınız... Çok da açık anlatamıyorum bu durumu ama baba demem ben o insana öyle söyleyim... En sonunda isyan ettim, bitirdim ve kestim bütün bağlantıları... Zar zor kazanıp yerleştiği okulunu ihmal etti, bahanesi de "artık kimin için oraya gideceğiydi"... Evimizin etrafında dolaştı... Takip etti... Mesajlar attı, aradı... Bir süre telefon kullanmadım sonra numaramı değiştirdim, onu da buldu... Bu günlerde sanırım benim telefonumu bir erkek ismiyle kaydetmiş... Sevgilisinin yanından da sürekli mesaj atıyor "abi" diyerek... Ben artık çıldırmak üzereyim... Hayatımda kimse olmasın istiyor... Ama ben şu an ciddi bir ilişki düşünme aşamasındayım... Doğru insanı bulduğumu düşünüyorum, aynı dilden konuştuğumuz... Ben bu insanı bu ruh hastası yüzünden kaybetmek istemiyorum... Ne yaptıysam ne denediysem olmuyor... şikayet etmekle tehdit ettim ama, bir korkusu yok... Ne yakınlarıma ne de hayatımda kalmasını istediğim insana bundan bahsedemiyorum... "Al başa belayı..." Şu an halen mesajları sürüyor... Düşünüp düşünüp mesaj atıyor... hayatında başkası varken bile beni hala sevdiğini söylüyor... Bıktım usandım... Yine birilerini insan sandım saçmaladım yardımcı olarak... Ne yapacağım bilmiyorum... Burada paylaştım çünkü adam akıllı kimsem kalmadı paylaşacak... Madem özel bir bayan sitesi; rahat olabilirim diye düşündüm... Sadece yazmış olmak bile yetti...