- 21 Nisan 2019
- 217
- 145
- 32
Merhaba arkadaslar
Size icimi dökmek cok iyi geliyor cok iyi tavsiyelerde bulunuyorsunuz. Buraya derdimi yazinca ve sizinle dertlesince kafamda hersey dahada netlesiyor.
Ben bugün baska bir baslik acmistim nisanlimla ilgili anlasamiyoruz kendisiyle ayrilmayi düsünüyorum ama bir yandanda baska sorunlarim var..
Ben annemlerde yasiyorum. Annemin bana annelik yaptigini hicbir zaman hissetmedim. Zaten kendiside beni bebekligimden beri kizi olarak görmedigini söylüyor. Bunlari yazarken icim cok aciyor ama durumumu anlamaniz icin yaziyorum. Annem beni kizi olarak göremiyor ve beni sevmiyor. Bunu kendi itiraf etti. Bebekligimi hic hatirlamiyormus sadece 1 sene boyunca hep agladin cok zor bebektin ve seni kucagima alip sevdigimi hatirlamiyorum diyor. Ben ilk cocuguyum ve sikintili döneminde dünyaya gelmisim zaten kendisinin psikolojik rahatsizligi var ama kabul etmiyor. Benim bir Kardesim var ama ona karsi cok farkli davraniyor cok seviyor. Bana kücüklügümden beri hic sevgi göstermedi yetersiz oldugumu sevilmeyecek biri oldugumu güzel olmadigimi asiladi. Beni yaninda bir yere götürmek istemezdi ve bana benden utandigini ve herkesin benim hakkimda kötü konustugunu söylerdi. Biliyorum cogu kisi buna inanamiyor.. zaten ne zaman arkadaslarimla konussam birine derdimi anlatsam inanmazlardi . O senin annen tabiki seviyor olurmu öyle sey diye cünkü kendileri hic yasamamis ama ne diyeyim bu daha cok icimi acitiyor cünkü ben hep kiskanirdim benimde beni öyle seven annem olsun diye. Bu sartlarda büyürken cok ciddi özgüven sorunlarim olustu. Kendimi yetersiz cirkin sevilmeye degmeyen biri olarak gördüm. Senelerce kendimden nefret ettim. Kendine düsman olmak en zor seymis. Kendinden kacamiyorsun ve kendinden nefret ediyorsun. Kendime deger vermedigim icin baskalarida bana deger vermedi ve cok zor seyler yasadim. Bulimia hastaligim olustu ve annemin bundan haberi vardi. Elimden tutmak ve yardim etmek yerine. Sen kusmayi biraktinmi kilo almissin yine kussana. Tekrar kus zayifla dedi. 14 yasimdan beri bana beni istemedigini ve evlenip gitmemi istedigini söylüyor. Babami soracak olursaniz.. Babam da psikolojik olarak rahatsiz ve siddete yöneliyor hemen. Beni kac kere tekme tokat dövdü. Annem Nisanlimla aramizda sorun oldugunu ögrendiginden beri cildirmis durumda. Hergün üstüme geliyor. Korkuyor cünkü nisani atmamdan yine onun basina kalacagimdan korkuyor. Üstüme geliyor. Beni kötülüyor. Sen zaten onu hak etmiyorsun. Seni aldigina sükret. Seninle kimse gecinemez. Eger nisani atarsan pisman olursun ömür boyu. Ve gezdin tozdun birakcakmisin simdi sillik falan diyor. Iki arada sıkıstim sanki. Artik bu evlilikten bir hayir gelmeyecegini anladim ve nisani atmayi düsünüyorum. Halbuki okadar hayal kurmustum ama kendimi kandiridigimi fark ediyorum cünkü bana bir kacis yolu gibi geldi evden gitmek icin. Bir yandan annem üstüme geliyor aklimi karistiriyor pisman olacaksin diye. Biliyorum aslinda dedikleri dogru degil ama cok kötü hissediyorum. Ben calismaya basladim ve kendime ayri bir ev ariyorum. Insallah bulurum ama bütün bu sorunlarin icinde kendimi okadar kötü hissediyorumki. Iki arada bir dereye kalmis gibi. Yapayanliz hissediyorum. Nisani atmak ayri eve cikmak benim icin gerekli ama cok büyük adimlar ve cok korkuyorum.
Size icimi dökmek cok iyi geliyor cok iyi tavsiyelerde bulunuyorsunuz. Buraya derdimi yazinca ve sizinle dertlesince kafamda hersey dahada netlesiyor.
Ben bugün baska bir baslik acmistim nisanlimla ilgili anlasamiyoruz kendisiyle ayrilmayi düsünüyorum ama bir yandanda baska sorunlarim var..
Ben annemlerde yasiyorum. Annemin bana annelik yaptigini hicbir zaman hissetmedim. Zaten kendiside beni bebekligimden beri kizi olarak görmedigini söylüyor. Bunlari yazarken icim cok aciyor ama durumumu anlamaniz icin yaziyorum. Annem beni kizi olarak göremiyor ve beni sevmiyor. Bunu kendi itiraf etti. Bebekligimi hic hatirlamiyormus sadece 1 sene boyunca hep agladin cok zor bebektin ve seni kucagima alip sevdigimi hatirlamiyorum diyor. Ben ilk cocuguyum ve sikintili döneminde dünyaya gelmisim zaten kendisinin psikolojik rahatsizligi var ama kabul etmiyor. Benim bir Kardesim var ama ona karsi cok farkli davraniyor cok seviyor. Bana kücüklügümden beri hic sevgi göstermedi yetersiz oldugumu sevilmeyecek biri oldugumu güzel olmadigimi asiladi. Beni yaninda bir yere götürmek istemezdi ve bana benden utandigini ve herkesin benim hakkimda kötü konustugunu söylerdi. Biliyorum cogu kisi buna inanamiyor.. zaten ne zaman arkadaslarimla konussam birine derdimi anlatsam inanmazlardi . O senin annen tabiki seviyor olurmu öyle sey diye cünkü kendileri hic yasamamis ama ne diyeyim bu daha cok icimi acitiyor cünkü ben hep kiskanirdim benimde beni öyle seven annem olsun diye. Bu sartlarda büyürken cok ciddi özgüven sorunlarim olustu. Kendimi yetersiz cirkin sevilmeye degmeyen biri olarak gördüm. Senelerce kendimden nefret ettim. Kendine düsman olmak en zor seymis. Kendinden kacamiyorsun ve kendinden nefret ediyorsun. Kendime deger vermedigim icin baskalarida bana deger vermedi ve cok zor seyler yasadim. Bulimia hastaligim olustu ve annemin bundan haberi vardi. Elimden tutmak ve yardim etmek yerine. Sen kusmayi biraktinmi kilo almissin yine kussana. Tekrar kus zayifla dedi. 14 yasimdan beri bana beni istemedigini ve evlenip gitmemi istedigini söylüyor. Babami soracak olursaniz.. Babam da psikolojik olarak rahatsiz ve siddete yöneliyor hemen. Beni kac kere tekme tokat dövdü. Annem Nisanlimla aramizda sorun oldugunu ögrendiginden beri cildirmis durumda. Hergün üstüme geliyor. Korkuyor cünkü nisani atmamdan yine onun basina kalacagimdan korkuyor. Üstüme geliyor. Beni kötülüyor. Sen zaten onu hak etmiyorsun. Seni aldigina sükret. Seninle kimse gecinemez. Eger nisani atarsan pisman olursun ömür boyu. Ve gezdin tozdun birakcakmisin simdi sillik falan diyor. Iki arada sıkıstim sanki. Artik bu evlilikten bir hayir gelmeyecegini anladim ve nisani atmayi düsünüyorum. Halbuki okadar hayal kurmustum ama kendimi kandiridigimi fark ediyorum cünkü bana bir kacis yolu gibi geldi evden gitmek icin. Bir yandan annem üstüme geliyor aklimi karistiriyor pisman olacaksin diye. Biliyorum aslinda dedikleri dogru degil ama cok kötü hissediyorum. Ben calismaya basladim ve kendime ayri bir ev ariyorum. Insallah bulurum ama bütün bu sorunlarin icinde kendimi okadar kötü hissediyorumki. Iki arada bir dereye kalmis gibi. Yapayanliz hissediyorum. Nisani atmak ayri eve cikmak benim icin gerekli ama cok büyük adimlar ve cok korkuyorum.
