motivasyon kısmı çok zor olmadı benim için, her gören oha ne hale gelmişsin diyordu, annem bile kocan seni bırakır şu haline bak dedi kaç kere, giysilerim olmuyordu eşofmanla geziyordum, kimsenin bişey demesine de gerek yoktu farkındaydım, yürüyen patatese benziyordum, aynaya baktıkça ağlıyordum şu haline bak diye. koşamıyordum, zıplayamıyordum, kızımı parka götürüyordum ter içinde ve nefes nefese kalıyordum. ama hem doğum sonrası depresyonu hem de diyet yaparsan sütün kesilir, kalitesi bozulur teraneleri yüzünden 1.5 senemi obez geçirdim (diyetisyenin listesini uygularken sütüm arttı bu arada, dukana da memeden kestikten sonra başladım)
40 kilo verince yeniden kocamın yanında genç kız gibi oldum, beni eşimin ablası sanıyorlardı şimdi kızımın ablası sanıyorlar :)
giysilerim ter olmadan kızımla parkta koşuyorum, soluğum kesilmiyor, zıplıyorum, salıncak beni taşır mı diye korkmadan sallanıyorum.
arabaya kalabalık bineceğimiz zaman ön koltuğa geç denmiyor, araya sıkışırsın diyorlar.
rengarenk giyiniyorum, ben giysilerimi seçiyorum giysiler beni değil. üstüme uyuyor diye hiç tarzım olmayan nine işi giysiler giymekten kurtuldum.
yürürken memelerim ve göbeğim yerinde sabit duruyor, hareket etmiyor,
geceleri rahat uyuyorum, dinlenmiş uyanıyorum.
bikini giyiyorum utanmadan çekinmeden, özel hayatım yeniden eskisi gibi oldu.
aynalarla barıştım, en önemlisi sağlığımı yeniden kazandım....