Mutsuzluğumu paylaşmak için yazıyorum herşeyden o kadar sıkıldımki kendime o kadar değer vermiyorumki bazen bu hayattan kurtulmak istiyorum güçlü olmak istiyorum ama çok yorgunum her zaman kendimi teselli etmeye alıştım o kadarki güne ağlayarak uyanıyorum kimseyi görmek konuşmak istemiyorum 5 senedir tanıştığım birini seviyorum 5senenin 2 yılı beraberdik daha sonra onu şuan 3yıldır beraber olduğum kişi yüzünden terkettim hayatım çok karışıktı böyle olması gerekti bu yakınlarda onunla konuştuk öyleki benden nefret ediyor ona bunu yaptığım için onun istediği bi zaman görüşmeyi teklif ettim ilk başta kabul etti daha sonra vazgeçti beraber olduğum kişiyle beraberken seninle görüşmem dedi yani ondan ayrıl demek istedi ama ben yalnızca 1-2 saat onu görmek istedim tekrar beraber olmak için değil çünkü beraber olma şansımız yok sadece biraz özlemim dinsin istedim çünkü onu görünce en azından hayata karşı biraz güçlü olurum şuan öyle kötüyümki bu hayatta para pul hiç bir işe yaramıyor bütün gün evde oturuyorum beraber olduğum kişide artık benimle görüşmek istemiyorsun evden çıkmıyorsun yanında olmak istiyorum diyor o kadar ilgiliki sürekli mücadele veriyor her dediğimi yapmaya çalışıyor bense moralim başka şeylere bozuk diye bahane uyduruyorum çünkü hayattan o kadar soğudumki istiyorumki hayatım değişsin sevdiğim kişiyle beraber olayım ama ben bu hayata sahipken bu imkansız resmen hayata karşı sevincimi kaybettim bu aralar ağlamaktan bıktım insanlar ne kadar kötü keşke böyle olmasaydı herşeyi anlatmaya kalksam roman olur şu hayata karşı en güzel yaşlarımda bu kadar yorgunum sebep olanlar utansın