Ah ah çok sevdiğim bir laf var "Keşke hep çocuk kalsaydık, dizlerimiz kanasaydı kalbimiz yerine" diye.
Annemin böbreklerim hastalandığı için önlüğümün altına giydirdiği yün pantolonları,
Özellikle her yılın başında kitap defterlerimi aldıktan sonra oturup onları babamla kaplamyışımı, o kitapların kokusunu,senağlama
Bisiklet sürdüğüm, gulle, taso oynadığım, lastik atladığım mahalle aralarını,kaydirigubbakcemile2
Düşünecek hiç bir sınavımın olmadığı,senağlama
Tek derdimin eve verilern bir iki tane matematik ödevi ve dua ezberlemek olduğu günleri,senağlama
Ağzımızı gözümüzü leblebi tozuna bulayıp, yumiyum, jelibon ve tombilere özellikle eskimolara doyduğum günleri...
Daha neleri neleri öyle özlüyorum ki...mafoldumben