Anlamaya asla niyetiniz yok değil mi?
Bu kadar güzel ve açıklayıcı mesajdan sonra "kimseyle ilişkim olamaz ölene kadar yalnız mı kalacağım " diyorsunuz. Bi de gözlerinden yaşlar gelen gülme emojisi koyuyorsunuz. Yani hesapça çok doğru anladınız da bi de küçümseyip gülüyorsunuz.
Kesinlikle empati yeteneğiniz yok. Hiç-bir şeyi tersine çevirmeye çalışmıyorsunuz. Olaylara kendi pencerenizden değil de daha geniş bir pencereden bakamıyorsunuz. Daha doğrusu bakmaya çalışmıyorsunuz.
Anlamaya ,orta yolu bulmaya niyetiniz yok. Boşanmış ve çocuklu olmak sizi o kadar yaralamış ki, her denileni bu açıdan alıp bi de atar yapıyorsunuz.
Her şeyden önce bu tavirlariniz sebebiyle sağlıklı bir ilişki kurmaniz çok zor. Bekar biriyle ilişkiniz olsa, adam gözüm ağrıdı dese "çocuğuma bakmaktan mi gözün ağrıdı" diye alınganlık yapacaksınız.
Ben 32 yaşındayım. 4 senelik evliyim. Çocuğum yok. Çünkü ciddi bir sorumluluk ve hayatımı tamamen bağlayacak bir canlıyı dünyaya getirmeye şu an hazır değilim
Cesaretim yok.
Siz çocuk sahibi olmadan önce bunlari düşündünüz mü mesela...Hayır.
Düşünseydiniz biraz daha anlamaya çalışırdınız, bu kadar kadının binbir emekle yazdığı çok doğru çok isabetli şeyleri.
Size o kadar yapıcı ve yardımcı yorumlar yazıldı ki.. anlamaya çalışsaydınız emeklerine saygı duyardınız,
emojisi ile karşılık vermezdiniz.
Ben kendimi tanıyorum . Kendi çocuğuma tahammül edebilicegimden emin olamazken, sevgilimin ya da eşimin çocuğuna asla olamaz. Büyük sözüme tövbe ama yok çocuk hastalandı, yok çocuk evde tek başına, yok çocuğun karne merasimi var, yok bilmem ne... ardı sonu gelmeyen bir sürü aksilik olacak ve ilk günlerde çok anlayışlı gibi yapsam da sonrasinda kendimi biliyorum çocuğu zıt alırım. Sevgilimi hepten gıcık alırım. Sonum kesin ayrılık. Hic kaçarı yok.
Ha nedir daha relaks yaşayan , daha kafasi rahat biri çocuğu sevgililikte ya da belkinde evlilikte sorun etmeyebilir. Olabilir tabi ki. Amenna . Ama bu insanlar azdır. Film ve dizilerdeki gibi her köşe başında bulunacak insanlar değiller.
Çok yakın bir arkadaşım öğretmen nişan atmış. Biriyle tanıştırmak istediler onu. Adam üniversitede doçent. Boşanmış ama çocuğu yok. Iyi bir adammış ben tanımıyordum da kızı da beğenmiş tanışmak icin gönüllü oldu . Neyse kız dediki ben boşanmış adamla evlenmek istemiyorum.
Bakın buna bazıları bağnazlık diyebilir. Ama hayır. Bu tercihtir. Bizim bu tercihlere isim koyma hakkımız yoktur.
Ben üniversite okumamış biriyle evlenmek istemezdim mesela. Bağnaz mı oluyorum. Hayır. Bu bir tercihtir.
Karşınızdaki adamı beğenmişsiniz. Ama adam uzak duruyor. Sebebini hicbirimiz net olarak bilemiyoruz.
Mesela ben olsam boyum kısa olduğu icin mi uzak duruyor acaba derdim. Benim yaram bu çünkü. Siz çocuğum var diye mi dediniz. Sizin de yaranız bu.
Sebebi bilmediğimiz her şey önce yaramıza dokunur. Aklımıza ilk bu gelir.
Siz de takılmışsınız bekar da bekar... neden çocuğu olan insanlarla bir şeyler yaşama ihtimaline yönelmemekte bu kadar ısrarcısınız? Neden bu yolun daha kolay yürünecegini anlamaya gayret etmiyorsunuz? Sanirim siz de çocuklu adamlarla birliktelik kurma konusunda çekimser kaliyorsunuz.
Kimsenin sizi kusurlu ya da eksik görme durumu yoktu yorumlarda ve siz herkesi bununla suçladınız. Çünkü bunun aksine siz kendiniz inanmiyorsunuz. Biz değil, siz.
Kuzenimin evine eskisi kadar gitmiyorum mesela ben. Çocuğu sebebiyle. Onun çocuğu ona sorun değil çünkü ama bana sorun. Çocuk peşinde koşmaktan ,son ses çizgi film izlemekten iki kelam edememek bence sorun mesela. Kuzenim benim sevgilim de değil kocam da değil. Buna rağmen çocuk ikimiz arasındaki kuzenlik ilişkisini bile etkiledi. Daha az bir araya geliyoruz artık çünkü. Kafamıza eseni yapamıyoruz.
Şair diyor ki; Anlamıyorsa, anlatmayın.
Yine de herkes gibi anlattım. Anlayıp anlamamak sizin tercihiniz.
Anlamazsaniz da bizim için sorun değil. Bizim güzellikle anlatmaya çalıştıklarımızı hayat çoğu zaman acımasızca öğretiyor nasılsa...
