Çocuklarımız uğruna,mutsuz bir evlılığe katlanırmıydınız?

benimde annem babam ben küçükken ayrılmış, ne yazıkki ikisiylede yaşama şansım olmadı yaşadıklarımı düşününce aslında ne olursa olsun onlarla yaşamayı isterdim doğrusu. eğer çocuk anne veya babada kalamıyorsa hiç ayrılık olmasın daha iyi bu benim düşüncem tabi. çocuklarım için herşeye bende bir yere kadar katlanabilirim mutlaka her insanın sabrının bir sınırı vardır. kesinlikle çocuklarımdan ayrılamamak kaydıyla tabiiii. umarım herkes ailesiyle mutlu olur inşallah....

annesi babası ayrılmış hatta bundan dolayı çok madur olmuş bir insan olarak ben çocukların hergün kavga döğüş olan bir evde yaşamasının ruh sağlıklarını dahaçok etkileyeceğini düşünüyorum.çocuklar anne babaları ayrıldığı için değil ilgi eksikliğinden psikolojik sorun yaşıyor.kedi köpek gibi birbirini yiyen ebeveynlerle yaşamaktansa ayrı ama ilgili seven ebeveynleri tercih ederim.

eğer evliliğim kötü gidiyorsa katlanmazdımmmm bu çocuklarım için bile olsa çünkü dünyaya bi kere geliyosun hayatı doya doya yaşamalısın kimsenin dedğine aldırmadannnnn...:sm_cool:

CEREN_70 .!.:

evlilik,,nedir evlilik?nasıl başlar?nıye başlar?neden yürür?yada neden yürümez?sanırım bunu evlı arkadaşlar iyi cevaplarlar..soruyorum yıllarca kendı hayatınızdan vererek,sadece cocuklarım diyerek,mutsuz bir evliliğe katlanırmıydınız?aman sorun cıkmasın,aman o üzülmesin,aman bu üzülmesin diyerek katlanırmıydınız?:1no2: tek taraflı vere vere.bir süre sonra bakıyorsunuz ki,verecek bişey kalmıyor...bizler hayata bir kez gelıyoruz..hayat bize sunulan bi defalık şanstır dıyorum..öyleyse sadece cocuklarımız ıcın,duzelmeyen bir evliliğe katlanırmıydınız?MUTLU OLMAK HERKESIN HAKKI DEYILMIDIR?Siz olsanız ne yapardınız dostlar soruyorum:uhm:

Genişletmek için tıkla...

BEN SORUNLU BİR EVLİLİĞİ SADECE ÇOCUK İÇİN ASLA DEVAM ETTİRMEZDİM . ÇÜNKÜ BEN HUZURSUZSAM PSİKOLOJİM BOZULUYORSA ÇOCUĞA NE KADAR HUZUR VEREBİLİRİM Kİ...SORUNLAR ÇÖZÜLMÜYORSA ÇOCUK İÇİN DEVAM ETTİRMEK SADECE ZAMAN KAYBI..BİRAN ÖCE EVLİLİK BİTİRİLMELİ.. YAKIN BİR ARKADASIMIN BAŞINDAN GEÇTİ BU OLAY. ÇOCUĞU İİÇİN KATLANIYORDU AMA BAKTI Kİ EŞİ VE KENDİSİ ARTIK ZAMANLA ÇOCUĞA PATLAMAYA BAŞLADILAR DEDİLER Kİ OLMUYOR BÖLE BİZ KENDİ PSİKOLOJİMİZİ BOZDUĞUMUZ GİBİ ÇOCUĞU DA MAHVETMEYE BAŞLADIK BU İŞİ BİTİRELİM. VE BOŞANDILAR ŞİMDİ HEPSİNİN HUZURU DAHA İYİa.s

hayaller gerçek olsa .!.:

Evet ben şuan bunu yapıyorum 13 seneden beri hemde belki çaresizlik ,aman çocuklarım üzülmesin babasız büyümesin ama dayanıcak gücüm kalmadı artık eğer insanın maddi bir geliri yoksa çoğu zaman işte böle benim gibi katlanıyor herşeye nereye kadar gidicek bilmiyorum ALLAH sonumu hayır etsin

Genişletmek için tıkla...

AH CANIM İLERDE O KADAR PİŞMAN OLACAKSIN Kİ BOŞANMADIĞINA . BİR DAHA MI DÜNYAYA GELECEKSİN BAŞKA BİR ÖMÜR MÜ VAR TEKRAR SANA VERİLECEK..İNSANCA YAŞAMAK SENİNDE HAKKIN DEĞİLMİ.. MADDİ OLANAKLARI BİLMEM AMA İLERDE ÇOCUKLARIN EVLENİP GİDECEK NE SANIYORSUN BİZİM İÇİN BOŞANMADIN ANNE DEYİM ÖMÜR BOYU SENLE Mİ OLACAKLAR HAYIRRRR HEPSİNİN KENDİ HAYATLARI OLACAK... BİR YOLUNU BUL VE SENDE İNSANCA YAŞAMAYA BAŞLA ARTIK... BİRAZ DA KENDİMİZ İÇİN YAŞAYALIM CANIM BEN ÖLE YAPIYORUM ŞAHSEN HAYATIN MERKEZİNDE BEN VARIM BAŞKASI OLAMAZ(ÇOCUĞUM İSTİSNA AMA ONUN İÇİN DE OLSA DEVAM ETTİRMEZDİM)

kelebek__ .!.:

Sevgili ceren;vakit geldiğinde çekilmekten bahsediyorsun,daima kalabilmek için zamanı geldiğinde çekilmek gerekir çok haklısın...lakin bazen kolay olmaz gidişler terkedişler sadece evlilik değilki ne çok ilişkileri bitiremedik hep birileri için.Ama yuva başka .Çocuklarımızı kendi isteğimiz doğrultusunda dünyaya getirdik ve sorumluluklarımız olmalı.Çok can sıkıcı anlaşmazlıkların dışında ,hiç bir şey kalmamışsa evliliklerde çocuklarınızın sizi anlıyacağı ve hak vereceği duygusallığa erişinceye kadar kendinizi kandırmaya mecbursunuz.Biliyorum bu hiç adil değil,ertelenmiş yıllara yazık belki ama çocuklarımız hiç bir zaman onlara sağladığımız maddesel değerleri anımsamayacaklardır.Onların anımsayacakları tek şey yaşattığımız duygulardır...SEVGİYLE KALIN...

Genişletmek için tıkla...

Ayne böyle ...

şu an çoçuk sahibi değilim ama eğer çoçuğum olsa ve evliliğim ii gitmiyosa çoçuklarım için katlanmazdım çünkü huzursuz bi evde kimse yaşamak istemez çoçuklarımıda psikopat yetiştirmek istemiceme görede durumu lehime çevirmeye çalışır ve sanırım boşanırdım...

şu anda aynı durumdayım.sadece çocuklarım için yuvamı bozmuyorum.neden diye soracak olursanız bizim hatamızı çocuklarım çekmesin onlar mutlu olsun.onlar için yaşıyorum.babasıyla sorunları yok evde olmasını istiyorlar.çocuklarım için herşeyi yaparım.onların bir gülücükleri ömre değer.çocuklarım güldüğü zaman ben daha çok mutlu oluyorum benim çin koca boş arkadaşlar

esmoş .!.:

şu anda aynı durumdayım.sadece çocuklarım için yuvamı bozmuyorum.neden diye soracak olursanız bizim hatamızı çocuklarım çekmesin onlar mutlu olsun.onlar için yaşıyorum.babasıyla sorunları yok evde olmasını istiyorlar.çocuklarım için herşeyi yaparım.onların bir gülücükleri ömre değer.çocuklarım güldüğü zaman ben daha çok mutlu oluyorum benim çin koca boş arkadaşlar

Genişletmek için tıkla...

Yanlış ypıyorsun bence;sizin hatanızı böyle bi ortamda zaten çocuklar çekiyor,onlara çektirmeye hakkınız yok,belki belli etmiyorsunuz şimdi çocuklarınızın yaşını bilmiyorum ama bi süre sonra çocuklar hissetmeye başlayacaktır ve daha mutsuz olacaklardır,ne kadar belli etmesenizde çocuklar bi süre sonra anlarlar bişeylerin ters gittigini....

Asla katlanmam çocugum için katlanmadımda eşimle ilişkilerimi bi kerede kestim attım...bunu kendimden önce çocugum için yaptım..çocugumun psikolojisi git gide bozulmaya başlamıştı..ilk başta bende çok düşünüdüm nasıl olur nasıl etkilenir çocuk diye ama bi süre sonra kızım anne bu evden ne zaman gidicez babamdan ne zaman ayrılıcan demeye başladı ve o sirada daha 7 yaşındaydı aramızdaki her şeyin farkındaydı ve çok üzülüyodu..o yaşındaki aklıyla bile ayrılmamızın dogru olacagını idrak etmişti....

ve ayrıldım...kızım şu an çok iyi durumda psikolojisi iyi ayrı anne ve babanın çocugu oldugunu hiç sorun yapmıyor..istedigi zaman babasıyla görüşüyor onunla kalıyor nasıl davranmak istiyorsa davranıyor ve çok mutlu ...çünkü huzursuz bi ortamda degil artık..kavga yok gürültü yok.

Böyle bir karar verirken unutulmaması gereken tek şey bence eşimizden boşandıgımız çocuklarımızdan degil...bunu çocuklarımıza aşılayabilirsek olayları saklamadan gerçek ve açık bi şekilde nedenlerini çocuklara anlatabilirsek hiç bir sorun çıkmazzz....a.s.a.s.

SSDS .!.:

eee şimdi ne olacak biraz vah tüh diyecekler belki biraz kadın değilmi kim bilir ne yaptıda kocası attı diyecekler dul diyecekler ama hepsi geçecek arkadaşlar ben daha 31 yaşımdayım belki önümde bir 31 yıl daha var ve ben inanın katlanamıyorum. 31 yıl katlatmak için çok fazla ve belkide psikolojik desteğe ihtiyacım var artık çünkü çocuk da umrumda değil sadece öyle yada böyle bu yaşadıklarım son bulsun istiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Hiç öyle düşünme bence dul desinler ne derlerse desinler...eşimden 2 kez ayrıldım ilk ayrıldıgımda 3 aylık hamileydim ve çocugumu tek başıma dogurdum benimde psikolojik sorunlarım oldu bu dönemde ama her zaman kendi kendimin doktoru oldum çevrenin sözlerinide hiç kafana takma ..unutma önce kendin için yaşayacaksın çevre için degil...

Yaptıgım tek hata eşime tekrar geri dönmekti tek başına bi çocugun sorumlulugu zordur ve döndüm ama bişey bitmişse bitmiştir geri dönsende düzeltemezsin ve sonuç yine aynı olur sadece yıprandıgınla denemekler geçmiş yıllarınla kalırsın başka bi yararı olmaz 8 yıl önce tekrar ayrıldım ..e kızımı ben büyüttüm yukardada yazdım hiç bir sorunumuz yok çok şükür...Kızımla yanlız yaşıyoruz ailemin yanınada dönmedim kendi evim var ekonomik bagımsızlıgımda bunda çok etkendi tabi..ama olmasada katlanmazdımm...

Umarım dogru karar verirsin hem kendin hem çocugun için hayırlı olur...:1hug::1hug:

AALEM .!.:

10 senedir katlandım ama artık katlanamıyorum.10 yaşında bir kızım var küçükken cesaret edemedim ayrılığa büyüdüğü zaman beni suçlamasın diye.Belki o zamanlar eşimi seviyordum.1 aydır eşimle ayrı yaşıyoruz kızım bana en büyük destek.Onun psikolojisi bozulmasın diye elimden geleni yapmaya çalışıyorum.Baba olmak farklı birşey herhalde çünkü çocuğuna karşı rastgele konuşabiliyor.Anlayacağınız ayrılmak için ilk adımı attım ama son 1 aydır yaşadıklarım kabus gibi.Eşimin bana ve kızıma yaptığı psikolojik baskı intihar edicem ömür boyu vijdan azabı çekeceksin gibi tehditler,beddualar.Sanki durumu bu hale yalnızca ben getirdim.Kendi yaptığı hakaretler,fiziksel şiddetler,aşağılamalar yüzünden olmadı bu kadar yaşanılanlar.Hala ben suçlanıyorum o ve ailesi tarafından son bir şans daha vermiyorum diye beni çok seviyormuş daha da bağlanmış.Ama kimse seni düşünmüyor. Son iki senedir kafamda boşanma sözcükleri vardı.Daha yeni karar verebildim.Şunu söyleyebilirim hayat bir şekilde devam ediyor inanın çocuklar da huzursuz ortamda büyümek istemiyorlar.Çocuklarla herşeyi açık açık konuştuğumuzda onlar bizden daha mantıklı düşünebiliyorlar.

Genişletmek için tıkla...

Aynen katılıyorumm..çocuklar bizden daha mantıklılar ve anlayabiliyolar ...suçlanmayada devam edeceksin zaten ..boşver ne derse desin unutma etki tepki dogurur hiç bişeyde yapamaz intihar falan edecekmiş kolaymı intihar etmek dıygu sömürüsü yapıyo..diyelimki etti nolcakki senin için rahatsa verdigin karardan şüphe duymuyorsan onun bilecegi şey seni baglayan bişey yok..sorunları bu noktaya getirirken akılları nerdeydi..iş işden geçince ah lar vah lar ediyolar ...tıka kulaklarını gül geç sen sinir olup yıpranacagına o sinir olsunn...a.s.

papatyaa172 .!.:

Ben bunu söyleyenleri sadece bahane uyduranlar olarak görüyorum. Çocuğu için evliliği sürdürmek nedir ya.! Çocuğunun psikolojisini düşünüyosun güya, peki o mutsuz hergün dırdır tantana olan ev içinde çocuğun psikolojisinin ne hale geldiğini düşünen var mı ? Ben böyle bir ortamda büyüdüğüm için çok dertliyim bu konuda Anlatamam yaşadıklarımı. Neymiş efendim, bizim için kendini feda etmiş, yalan.! koca bi yalan.! Kendi bağımlılıkları için uydurulan bi kılıf bana göre...

Genişletmek için tıkla...

10 numara cevap..sonuna kadar katılıyorumm sana....çogu kadın düzeni bozulmasın diye devam ettiriyorrr.....:sm_confused:

üzücü durumlar,ama hayatın gerçekleri.

bencede çocuklar için çekilmez.neden biliyormusunuz?çocuklar zaten bizim baktığımız gibi bakmıyorlar olaylara.onlar daha "bencil" bakıyorlar.babaları anneye ne kadar kötü davransada (fiziksel şart değil,piskolojik olsada),onlar acı ama gerçek,kendi "çıkarları " peşinde.inanın.hatta bazı babalar varki çocuklarını bile silebiliyorlar ve anne hala "zorla" babalarından kopmasınlar mücadelesi veriyor.ömür geçiyor.sevgisiz baba çocukları maddi manevi mağdur etmesine rağmen,ilk fırsatta o sevmediği çocuklarını kandırmayı başarıyor.hatta ve hatta çocuklar annenin yaptığı fedakarlığı anında silibiliyor ve o "işe yaramayan babaya "dönüş yapma yolunda hazırda bekliyorlar.
baba seviyorsa zaten ayrılıncada sahip çıkar çocuklara.aynı mekanı paylaşmak zorunda değiller.sevmiyorsada gidişat belli.
aynı ortamda sorunlu büyüyen çocuklar bence-doğru ve yanlış bilmem,ama benim fikrim- acımasız,duygusuz ve sadece çıkar doğrultusunda hareket etmeyi öğreniyorlar.belki bilinçsizce,belki onların sevgi görme anlayışı bu şekilde gelişiyor.malesef, aslında onların piskolojisi hasar görüyor ve farkında değiller.
nolur ertelemeyin kararlarınızı.ben geç kaldım ve anne olarak başarısızlığımın farkına vardım.son pişmanlık fayda etmez.umarım durumları elimden geldiğince onarmayı başarırım.allahın izniyle.

Büyük konuşmayayım ama katlanmazdım herhalde. Eğer ben mutsuzsam bu eşime de çocuklarıma da yansır en iisi daha kötü olmadan bitirmek olur. Ama babalarını istedikleri saatte istedikleri yerde görmelerini sağlarım eksikliğini belli ettirmemeye çalışırım. Tabi şuan evli olmadığım için tam olarak bilemiyorum:bbo:yerimseniben

ne kadar güzel yazmışsın,eline sağlık.
zor olanı başarmışsın tek başına ve herzaman başarırsın belli.yalnız büyümenin,destek görmemenin verdiği bir özgüven gelişmiş.kendine yetme ve kimseye muhtaç olmadan sağlam ayaklar üstünde durma.
aile içinde büyüyen birçok kişide başkasına dayanmaktan gelişmeyen bir özgüven-tıpkı bende olduğu gibi.tebrik ediyorum seni.bende nihayet kıpırdamalar oldu artık,ama keşke daha önce olsaydı.tabi bu özgüven eksikliğini ister istemez çocuklarımıza yansıtıyoruz."bana birşey olursa,onlar tek başına ne yapar "demekten onlarıda cesaretsiz yetiştiriyoruz.

birşey daha eklicem,bu arasıra bende de oluyor,sonra bastırıyorum ve "başkaları gibi asla olmıcam "diyorum kendime(gerçi henüz evlenecek yaşta değil çocuklar,ama aklımdan geçmiyor değil).fedakarlık yapan anneler seneler sonra çocukların hayatına,evliliklerine çok karışıyorlar gibi geliyor bana."senin için nelere katlandım,bak ne görüyorum,bunu haketmedim,karşılığında benim her davranışımı ne pahasına olursa olsun çekeceksin,mutluluğunun bozulmasına yuvanın yıkılmasına sebeb olsa bile...."gibi bencil ve duygusal baskı ve sömürü sözcükleri kullanılıyor herhalde.

sonuçta o çocuğu huzursuz mutsuz bir ortamda büyütmektense babasız büyümesi daha iyi benim düşüncem bu ama allah kimseyi yuvasından ayırmasın

bence çocuklar icin katlanırım sözü çok yanliş. Çocuğunu mutlu etmek istiyorsan bence önce kendin mutlu olmalısın. yok cocuğum icin susuyorum herşeye katlaniyorum felan filan bence bahane bunlar. Her insan mutlu olmayi hakkediyor olamiyorsada başkasına mutluluk veremez. Bi cocuğun piskolojisi asıl ozaman bozuluyor. Ne anneden hayır var ne babadan. Cocuklar birgün büyücek ve yuvadan ucacak, ozaman geriye baktığında insan demezmi kendi hayatimi hiç yaşamamişim hiç mutlu olamamişim. Biraz bencil olacak belki ama belkide bunu kendi cocuğum henüz olmadiği icin söylüyorum ama insan bazen önce kendini düşünmeli. Bunlarin ekonomi özgürlüğündende hiç alakası yok. Herkes istedikten sonra ekonomi özgürlüğünü ele alabilir er yada geç.
Bi cocuğun her gün kavga gürültü icinde piskolojisi bozulcana, annesi babasından ayrildiği icin bozulsun daha iyi. İkinicisin tamiri daha kolay.Öbür türlü bir ömür boyu düzelemez. Erkekler bi kalemde silebiliyor karısını hic cocuk mocuk düşünmüyor. Ayni hakkı kadin kendine görmeli. Olmuyorsa olmuyordur zorlamaya gerek yok. Tabiki düzeltmek icin mutlaka uğraşmak gerekir, emek vermeden hiç bişey olmaz ama hep tek taraflı oluyorsa bu iş, ozaman zaten imkansiz bi işdir.

mutsuz bi evde cocuklarda mutsuzdur...... Cocugum icin gerekirse canimi veririm ama kendim mutsuz oldugum yerde onuda yanimda tasimam ayrilirim cocugun piskolojisini bozmadan önce.....

o evliliğin mutsuzluktan mutluluğa dönüştürebilecek herşeyi yaparım kendimden çok ödün veririm katlanırım ama sadece evladım için.