Çocuk yapmak, kaygılar

samantha · 14 Haziran 2022

Malum platformda var galiba Ricky Gervais - Humanity izlemeni tavsiye ederim eşinle bi bak bakalim hangi kısımlarda gülüyor en çok :) yaşım yazıyor bir gün bile pişman olmadim cocuk sahibi olmadigima. Turkiyede gercek zenginler sadece çocuk sahibi olabilir bana gore artik. Ama nedense tam tersi fakir hobisi gibi bisey. Insanlar hicbisey yapamio bari bebek yapayim onla egleneyim diyor. Anne babanin lafina bakilmaz onlar baby boomer nesli bir an bile düşünmeden allah verdiyse olur kafasinda yapılmış cocuklariz biz neticede. Bence cok isteyen durumu iyi olanlar yapmalı acabasi olan herkes icin zulüm piyangodan cok uslu cocuk da cok nadir çıkıyor. Tamamen bi kumar. Evlat bu elbet seversin ama sana verecegi zararin haddi hesabi yok.

Koalina · 14 Haziran 2022

CiRiLLA .!.:
O kadar çok sorulariniz var ki tek diyecegim cocukla ilgili kafasinda bu kadar aşiri sorular olan insanlar, buna bu kadar kafa yorup sorgulayanlar genelde cocuk doguruyor bir kac yıla.

Bu sitede de bunu gozlemledim ne kadar cocuk istemiyorum diyip cocukla ilgili bir suru konu acip, konuşan kafasi karisan üye varsa hamile kaldilar sonunda.

Cocuk istemeyen biri bu konular ustunde bu kadar dusunmuyor. Eşiniz zaten cocuk isteyen biriymiş, muhtemelen sizi ikna eder, siz de ikna olur bir sekilde hamile kalir korksaniz da bakar buyutur giderdiniz.

taş geldi bana :KK70:

ardacinar · 14 Haziran 2022

Ay kendimi düşündüm de hiç böyle şeyler düşünmedim çocuğumuz olmasın ilk yıllar dedim eşime aşkım yaşımız genç belki çocuğumuz olmuyordur öyleyse çaresine bakacak vaktimiz olur dedi bana bende zaten hazırmısim hoop hamile kaldım o bebeğim düştü düşünce daha da çok istedim ilk bebeğim kucağımda neyseki ikinci için acele etmedim araları 7 yaş ikiniciye hamile kalisimda burnuma bebek kokusu geliyor demiştim eşime bebeğe aseriyorum gibi bişey ama fark su ben çalışmıyorum çalıştiginizda bebeğe kim bakacak ve kariyer kaygısı olabiliyor ama bu kadar hesaplama yapmayın su akıyor yerini buluyor hakkınızda hayırlısı olsun bu arada benim bebeler birisi 16 diğeri 9 yaşında

Spizella · 15 Haziran 2022

kosantembelhayvan .!.:
Merhaba,

Buradan aldığım eski bir üyeliğim vardı fakat aktif bir üye olmadığım için giriş bilgilerimi hatırlayamadığımdan yeni bir üyelik aldım.

Yaklaşık bir yıl önce kadar evlenmemden sonra şu an eşimle benim haricimdeki insanların kesin olarak ilerde çocuk yapacağımızı düşünerek yaptığı yorumlardan sonra içimdeki endişelere engel olamıyorum. Sanırım bu konuda daha çok orta yaşlara gelmiş çocuksuz kadınların samimi yanıtlarına denk gelmeyi çok isterim. Çok uzun olabilir kusura bakmayın.

Yaşım 27. Kocamınki de 30. İçinde huzursuz günlerin daha çok olduğu geleneksel bir türk ailesinde istediğim şekilde gezip tozamadan, ilerde bağımsızlığımı kazanıp kendi hayatımı dilediğim gibi yaşama hayalleriyle kendi paramı kazanma hayali kurduğum bir evde büyüdüm. bekar şekilde kendi evime çıkmama izin verilmediği için o dönem flörtüm olan sevgili eşimi "bak gezemiyoruz, istediğimizi yapamıyoruz, hadi maaşlarımızı da birleştirirsek süper güç oluruz" diyip, flört sürecimizi psikolojik baskılarla kısa kestirmek zorunda bıraktım. Şuan ikimiz de kariyerimizde yoğun bir dönemde olduğumuz için nadiren gezebiliyoruz. İlerde kiradan ayrılıp kendi evimize çıkmak ve paramızın enflasyonda erimesinin önüne geçmek için ek işler yapıyoruz. Minik bir tatil, gezinti ya da romantik bir plan için özel bir boş vakit belirlememiz gerekiyor. Bizim karıkoca olarak hayatın tadına varmamız için birkaç yıla daha ihtiyacımız var. Eşim illerde şartlarımız hazır olduğunda iki çocuk yapmamızı istiyor ama benim tarafta beklentiler çok farklı.

Aileler arasında kültürel çok fark var fakat hepsinin ilerdeki ortak beklentileri çocuk yapmamız. Şuanki kariyerim beni tatmin eden seviyede ama kayınvalidem bu maddi varlığımı çocuğuma bakıcı ayarlayarak kullanacağımı düşünüyor. Annem ise kendi çocuğuma evimde bakmazsam çocuğumun bu günlerinde yanında olamamanın vicdanını taşıyacağım için iki yıl evde bebekle ilgilenmemi istiyor. Şuan evliyken bile bize birçok konuda müdahalede bulunmalarına engel olduğumuz ailelerimiz, biz çocuk sahibi olduğumuzda daha da müdahale etmek isteyeceklerinden korkuyorum. Bizi doğururken bizlere sormamış olan ailem, kendilerine torun vermemizi evlatlık görevi olarak görüyorlar. Bu arada eşim de ben de doğumu istenmemiş fakat doğurulmaya son anda karar verilmiş çocuklarız.

Mesele şu ki ben liseden beri bu yaşıma kadar sadece mesleğimi yapmayı bildim. Çocuk bakmanın beni depresyona iteceğini biliyorum ve çocuğuma kendim bakmıycaksam da sadece çocuk sahibi olmak için de çocuk yapmak istemiyorum. tüm bunların sonucunda aslında ben çocuk sahibi olmak istemediğimi düşünüyorum. Çocuk sahibi olsam da onu doğuran ben olmak istemiyorum, evlatlık alma fikrine sıcağım ama doğurmakla ilgili aşamadığım endişelerim var. Evlatlık fikrini daha çok sevdiğimi söylediğimde de insanlar benim yerime "aaa öyle diyosun ama hiçbiri kendi çocuğunun yerinin tutmaz" diye emin oluyorlar.

benim bu konuyla ilgili çok sebebim var.
1. ben bile keşke doğmasaydım diyip anne babamı birçok konuda suçlamışken bir çocuğa daha hayat derdi yüklemek istemiyorum.
2. onun büyütürken yanlış yapmaktan korktuğum her şey için vicdanım sızlayıp duracak, hayatıma bir anksiyete sebebi daha eklenecek.
3. ikimizin bir kopyasını yapma romantizmine kapılırsam, o çocuğu beraber yaptığım eş bu sorumlulukla beni tek başıma bırakıp aile olmakla ilgili tüm inançlarımı zedelerse ve ben o adamdan soğursam diye korkuyorum.
4.mükemmel şekilde büyütmeye çalıştığım çocuğumu elin kekolarının büyüttüğü ruh hastası çocukların benim çocuğumun hayatı üzerindeki etkileri engelleyememekten korkuyorum.
ve en önemlisi
5. yaşın geç olmadan şimdiden denemeye başla diyen tüm anneler, aynı zamanda çocuk bakmanın ne kadar zor olduğunu bana çocuklarıyla uğraşırken saatlerce anlatırken. Madem bu kadar zor niye bana tavsiye ediyosun diye sorduğumda ise tek cümleyle insanın kendi çocuğunun olması çok güzel bir his diyerek olayı özetliyorlar. uzun uzun bana bir çocuğu büyütmenin niye güzel olduğunu açıklayan bir anne tanımadım. buna anlam veremiyorum.

Bu arada sorumluluk sahibi ve romantik olarak eşimle kendi çocuğuma sahip olmayı isteyecek biriyim fakat bu meselenin yaşam kalitemi düşürmesinden çok korkuyorum. sanki çocuğum olmazsa şuanki yaşantımla hayatımdan daha keyif alacakmışım gibi düşünüyorum.
Her görüşten fikre açığım, cesaret öykülerine ya da kendi fikrimden emin olmama yetecek hikayeler duymaya açığım.

"Yaşın henüz genç hormonların tavan yapınca (hatta seneye) kendi çocuğunu istiyceksin" diyerek de şuanki hormonlarımın neden düşük olduğu kanaatine vardıklarını anlayamadığım bazı insanlar var ki ben ilk reglimi 14 yaşında oldum.

28 yaşıma kadar tek bir gün bile çocuk istemedim. Ki eşimle 13 senedir birlikte 6 senedir de evliydik. Ve ben anaç biri değilim, çocukları da severim diyemeyeceğim .
Endişelerinde çok haklısın.
Bunlar çok gerçekçi senaryolar. Ve muhtemelen bir kısmı gerçekleşecek.

Peki neden çocuk yapılır?
Çocuk yapmanın sebebi insanın kendi bencilliği bence temelde.
Ama aynı zamanda fedakarlığı da.
Yani kendi genini aktardığın senden gelen bir canlıya sahip olmayı çok isteyecek kadar bencilsin
Ama o çocuğa ömrünü vakfedecek, her şeyin en başında onu düşünecek kadar da fedakar oluyorsun. Değişik bir paradoks.

Bazı şeyler çocuğunla beraber daha keyifli.
Onu büyümesine, öğrenmesine şahit olmak ve onu yönlendirmek insanı büyülüyor. Hayatı onunla beraber sen de tekrar öğreniyorsun, onun bakış açısından yeniden keşfediyorsun.
Bir de 3 yaşındaki kızım sabahtab akşama kadar benim ne kadar güzel ne kadar tatlı olduğumu, büyüyünce benim gibi olmak istediğini anlatıyor :) birinin dünyadaki en çok sevdiği ve idol aldığı kişi olmak egomu tavan yaptırıyor :KK70:

henüz bir iki sene daha beni böyle severken keyfini çıkarıyorum.
aslında sanırım temel nokta sevgiyi sınırsız paylaşacağın biri olması. Çünkü aşırı seviyorsun.

Ama acı gerçeklere gelirsek, tüm saydıklarım hayatının kaydığı gerçeğini değiştirmiyor. Önceliklerin değişiyor. kendine ayırdığın zamandan yaptığın harcamaya kadar her şey senden çıkıyor. onun yörüngesine giriyorsun. Yani belki bu yanlış ama benim ebeveynlikten anladığım bu. Hayatım eskisi gibi asla olmadı. Bazen kendimi çocuksuz daha doğrusu çocuğu büyümüş ve nispeten üstündeki yükü azalmış olarak hayal ediyorum çünkü beni çok yıprattı. Açıkçası evde işte tatilde falan hiçbir yerde kafam rahat değil ve asla dinlenmiş değilim ama böyle de yaşanıyor onu gördüm :)

Ben bir tane çocuktan başka yapmama kararı almıştım. Çocuk yapmadan önce aldığım bu karar çok yerinde bir kararmış. Ancak bu kadarına yetti benim bünyem.

Hormonlarım falan demişsin ya 28 yaşına kadar hiçbir hormonum bence çalışmıyordu :) ne biyolojik saati diyordum. Sonra bir gün çat diye bişey oldu bana. Belki herkese olmuyordur. Ama bana oldu yani

Eessee · 15 Haziran 2022

kosantembelhayvan .!.:
benim bu konuyla ilgili çok sebebim var.
1. ben bile keşke doğmasaydım diyip anne babamı birçok konuda suçlamışken bir çocuğa daha hayat derdi yüklemek istemiyorum

Sizi anlayan, dinleyen, sizi hayata doğru sekilde hazırlayan, size saygı duyan bir aileniz olsaydı muhtemelen keşke doğmasaydim demezdiniz. Dolayısıyla bu madde biraz sizin anne olmaniz halinde çocuğunuza karşı takinacaginiz tavir ve davranislarla belli olur. Doğmamış hatta doğmasına bile karar verilmemiş bir çocuğu bu kadar düşünüyorsanız muhtemelen bir gün çocuğunuz olursa bu şekilde hissetmemesini sağlayabilirsiniz.

kosantembelhayvan .!.:
2. onun büyütürken yanlış yapmaktan korktuğum her şey için vicdanım sızlayıp duracak, hayatıma bir anksiyete sebebi daha eklenecek.

Çocuğunuz olduğunda bu kaçınılmaz. Ama ciddi konularda artık her alanda bir uzmandan kolaylikla destek alabiliyorsunuz. Bunu düşünmek belki biraz korkunuzu azaltır. Mesela doğum sonrası ilk anda evde yalniz olmak istemezseniz hemen uzman bir bebek hemşiresi eve gelip size destek olabilir. Tabi genel konularda öyle mi yapsaydim böyle mi yapsaydim diye kendinizi yiyip bitirecekseniz. Bu korkuyu da psikolojik destek ile atlatabilirsiniz.

kosantembelhayvan .!.:
3. ikimizin bir kopyasını yapma romantizmine kapılırsam, o çocuğu beraber yaptığım eş bu sorumlulukla beni tek başıma bırakıp aile olmakla ilgili tüm inançlarımı zedelerse ve ben o adamdan soğursam diye korkuyorum.

Aksini başarabilen var mı bilmiyorum ama cocuk olduktan sonra esiniz yardimci olsa bile bir süre ayni evin içinde yabanci oluyorsunuz. Yardimci olmamasi halinde de bu korkunuzun gerceklesmesi kaçınılmaz. Burda da esinizin karakteri devreye giriyor. Normalde sorunlarinizi konusarak çözebiliyor, birbirinize destek oluyorsanız çocuk oldugunda da sorun yaşamazsiniz diye düşünüyorum. Ancak eşinizden emin olamıyorsanız bu riski almayın.

kosantembelhayvan .!.:
4.mükemmel şekilde büyütmeye çalıştığım çocuğumu elin kekolarının büyüttüğü ruh hastası çocukların benim çocuğumun hayatı üzerindeki etkileri engelleyememekten

Bunu iyi bir muhitte oturmak ve iyi bir eğitim kurumuna göndermek engeller. Ama tabi ömrü boyunca bu risk var. Bunu kontrol edemezsiniz. Neticede o da bir birey olacak yaşadıkları onu hayata hazirlayacak. Siz ona doğruyu yanlisi öğreteceksiniz. Büyük konular icin demiyorum ama küçük zorbaliklarla o da baş edecektir.

kosantembelhayvan .!.:
ve en önemlisi
5. yaşın geç olmadan şimdiden denemeye başla diyen tüm anneler, aynı zamanda çocuk bakmanın ne kadar zor olduğunu bana çocuklarıyla uğraşırken saatlerce anlatırken. Madem bu kadar zor niye bana tavsiye ediyosun diye sorduğumda ise tek cümleyle insanın kendi çocuğunun olması çok güzel bir his diyerek olayı özetliyorlar. uzun uzun bana bir çocuğu büyütmenin niye güzel olduğunu açıklayan bir anne tanımadım. buna anlam veremiyorum.

Çocuk büyütmek güzel değil. Bir çocuğun hayatında, en çok sevdiği insan olmak güzel. Bir anda sana koşup anne diye kocaman sarılmasi güzel. Geceleri sana sarılıp uyuması çok güzel mesela. Doğduğunda etrafını göremeyen bir bebeğin konuşmaya hatta seninle sohbet etmeye başlamasına tanık olmak güzel. Kaç yasinda olursan ol çocukluğunu onunla tekrar yaşayabilmek güzel.

kosantembelhayvan .!.:
Bu arada sorumluluk sahibi ve romantik olarak eşimle kendi çocuğuma sahip olmayı isteyecek biriyim fakat bu meselenin yaşam kalitemi düşürmesinden çok korkuyorum. sanki çocuğum olmazsa şuanki yaşantımla hayatımdan daha keyif alacakmışım gibi düşünüyorum.
Her görüşten fikre açığım, cesaret öykülerine ya da kendi fikrimden emin olmama yetecek hikayeler duymaya açığım.

Çocuk olduktan sonra bir süre yaşam kalitesi ister istemez düşüyor. Ancak bunun da bir süresi var. Benim oglum iki yaşında. Karar verdikten 2 sene sonra oldu. İstenilen bir gebelikti. Dogdugunda öyle söyledikleri gibi aşk ile bağlanmadık birbirimize. Kolik, surekli aglayan ilk 3 ay hiç gülmeyen bir bebekti. Çok defa pişmanlık hissettim. Kendimi anne gibi hissetmediğim çok zamanlar oldu. Çok zordu. Hâlâ da zor. Yorgunlukla baş etmek, uykusuzluk, eş sorunları, çevre sorunları bunların sonu gelmiyor. Ama ilk 6 aydan sonra alışıyorsun. Çocuk bakmayı öğreniyorsun. Kriz anlarını yönetmeyi öğreniyorsun. O da hayata alışıyor. Ama her insan aynı değil. Hepimizin hayata bakışımız, zorluklara karşı tutumumuz birbirinden farklı. Acı eşiği gibi düşünün. Biri eli ufacık kesilse yaygara koparır başka biri eli kırılsa sesini çıkarmaz. Çocuk çok kişisel bir konu. Herkesin çocuğu olması gerekir mi? Kesinlikle hayır. Eğer bir hayatın sorumluluğunu almak istemezseniz, yaşam kalitenizden ufacık bir ödün vermek istemezseniz, geceleri ağlama sesiyle yatağinizdan çıkmak istemezseniz, konforunuz sizin için çok çok önemliyse çocuk yapmak zorunda değilsiniz. Bu bir mecburiyet değil bir tercihtir.

su00 · 15 Haziran 2022

kosantembelhayvan .!.:
Merhaba,

Buradan aldığım eski bir üyeliğim vardı fakat aktif bir üye olmadığım için giriş bilgilerimi hatırlayamadığımdan yeni bir üyelik aldım.

Yaklaşık bir yıl önce kadar evlenmemden sonra şu an eşimle benim haricimdeki insanların kesin olarak ilerde çocuk yapacağımızı düşünerek yaptığı yorumlardan sonra içimdeki endişelere engel olamıyorum. Sanırım bu konuda daha çok orta yaşlara gelmiş çocuksuz kadınların samimi yanıtlarına denk gelmeyi çok isterim. Çok uzun olabilir kusura bakmayın.

Yaşım 27. Kocamınki de 30. İçinde huzursuz günlerin daha çok olduğu geleneksel bir türk ailesinde istediğim şekilde gezip tozamadan, ilerde bağımsızlığımı kazanıp kendi hayatımı dilediğim gibi yaşama hayalleriyle kendi paramı kazanma hayali kurduğum bir evde büyüdüm. bekar şekilde kendi evime çıkmama izin verilmediği için o dönem flörtüm olan sevgili eşimi "bak gezemiyoruz, istediğimizi yapamıyoruz, hadi maaşlarımızı da birleştirirsek süper güç oluruz" diyip, flört sürecimizi psikolojik baskılarla kısa kestirmek zorunda bıraktım. Şuan ikimiz de kariyerimizde yoğun bir dönemde olduğumuz için nadiren gezebiliyoruz. İlerde kiradan ayrılıp kendi evimize çıkmak ve paramızın enflasyonda erimesinin önüne geçmek için ek işler yapıyoruz. Minik bir tatil, gezinti ya da romantik bir plan için özel bir boş vakit belirlememiz gerekiyor. Bizim karıkoca olarak hayatın tadına varmamız için birkaç yıla daha ihtiyacımız var. Eşim illerde şartlarımız hazır olduğunda iki çocuk yapmamızı istiyor ama benim tarafta beklentiler çok farklı.

Aileler arasında kültürel çok fark var fakat hepsinin ilerdeki ortak beklentileri çocuk yapmamız. Şuanki kariyerim beni tatmin eden seviyede ama kayınvalidem bu maddi varlığımı çocuğuma bakıcı ayarlayarak kullanacağımı düşünüyor. Annem ise kendi çocuğuma evimde bakmazsam çocuğumun bu günlerinde yanında olamamanın vicdanını taşıyacağım için iki yıl evde bebekle ilgilenmemi istiyor. Şuan evliyken bile bize birçok konuda müdahalede bulunmalarına engel olduğumuz ailelerimiz, biz çocuk sahibi olduğumuzda daha da müdahale etmek isteyeceklerinden korkuyorum. Bizi doğururken bizlere sormamış olan ailem, kendilerine torun vermemizi evlatlık görevi olarak görüyorlar. Bu arada eşim de ben de doğumu istenmemiş fakat doğurulmaya son anda karar verilmiş çocuklarız.

Mesele şu ki ben liseden beri bu yaşıma kadar sadece mesleğimi yapmayı bildim. Çocuk bakmanın beni depresyona iteceğini biliyorum ve çocuğuma kendim bakmıycaksam da sadece çocuk sahibi olmak için de çocuk yapmak istemiyorum. tüm bunların sonucunda aslında ben çocuk sahibi olmak istemediğimi düşünüyorum. Çocuk sahibi olsam da onu doğuran ben olmak istemiyorum, evlatlık alma fikrine sıcağım ama doğurmakla ilgili aşamadığım endişelerim var. Evlatlık fikrini daha çok sevdiğimi söylediğimde de insanlar benim yerime "aaa öyle diyosun ama hiçbiri kendi çocuğunun yerinin tutmaz" diye emin oluyorlar.

benim bu konuyla ilgili çok sebebim var.
1. ben bile keşke doğmasaydım diyip anne babamı birçok konuda suçlamışken bir çocuğa daha hayat derdi yüklemek istemiyorum.
2. onun büyütürken yanlış yapmaktan korktuğum her şey için vicdanım sızlayıp duracak, hayatıma bir anksiyete sebebi daha eklenecek.
3. ikimizin bir kopyasını yapma romantizmine kapılırsam, o çocuğu beraber yaptığım eş bu sorumlulukla beni tek başıma bırakıp aile olmakla ilgili tüm inançlarımı zedelerse ve ben o adamdan soğursam diye korkuyorum.
4.mükemmel şekilde büyütmeye çalıştığım çocuğumu elin kekolarının büyüttüğü ruh hastası çocukların benim çocuğumun hayatı üzerindeki etkileri engelleyememekten korkuyorum.
ve en önemlisi
5. yaşın geç olmadan şimdiden denemeye başla diyen tüm anneler, aynı zamanda çocuk bakmanın ne kadar zor olduğunu bana çocuklarıyla uğraşırken saatlerce anlatırken. Madem bu kadar zor niye bana tavsiye ediyosun diye sorduğumda ise tek cümleyle insanın kendi çocuğunun olması çok güzel bir his diyerek olayı özetliyorlar. uzun uzun bana bir çocuğu büyütmenin niye güzel olduğunu açıklayan bir anne tanımadım. buna anlam veremiyorum.

Bu arada sorumluluk sahibi ve romantik olarak eşimle kendi çocuğuma sahip olmayı isteyecek biriyim fakat bu meselenin yaşam kalitemi düşürmesinden çok korkuyorum. sanki çocuğum olmazsa şuanki yaşantımla hayatımdan daha keyif alacakmışım gibi düşünüyorum.
Her görüşten fikre açığım, cesaret öykülerine ya da kendi fikrimden emin olmama yetecek hikayeler duymaya açığım.

"Yaşın henüz genç hormonların tavan yapınca (hatta seneye) kendi çocuğunu istiyceksin" diyerek de şuanki hormonlarımın neden düşük olduğu kanaatine vardıklarını anlayamadığım bazı insanlar var ki ben ilk reglimi 14 yaşında oldum.

Orta yaşında cocuksuz kadınlar demişsiniz ama 30 yaşında çocuklu bir kadın olarak naçizane fikrimi söylemek istiyorum. ( Yazının tamamını okuyamadım bu arada) eğer hayalleriniz varsa çocuk yapmayın. Kendinize de evliliğinize de çocuğunuza da yazık edersiniz. Kendinizi hazir hissettiğinizde düşünün. Velev ki hiç çocuk istemiyorsunuz herkes çocuk sahibi olmak zorunda değil

su00 · 15 Haziran 2022

Spizella .!.:
28 yaşıma kadar tek bir gün bile çocuk istemedim. Ki eşimle 13 senedir birlikte 6 senedir de evliydik. Ve ben anaç biri değilim, çocukları da severim diyemeyeceğim .
Endişelerinde çok haklısın.
Bunlar çok gerçekçi senaryolar. Ve muhtemelen bir kısmı gerçekleşecek.

Peki neden çocuk yapılır?
Çocuk yapmanın sebebi insanın kendi bencilliği bence temelde.
Ama aynı zamanda fedakarlığı da.
Yani kendi genini aktardığın senden gelen bir canlıya sahip olmayı çok isteyecek kadar bencilsin
Ama o çocuğa ömrünü vakfedecek, her şeyin en başında onu düşünecek kadar da fedakar oluyorsun. Değişik bir paradoks.

Bazı şeyler çocuğunla beraber daha keyifli.
Onu büyümesine, öğrenmesine şahit olmak ve onu yönlendirmek insanı büyülüyor. Hayatı onunla beraber sen de tekrar öğreniyorsun, onun bakış açısından yeniden keşfediyorsun.
Bir de 3 yaşındaki kızım sabahtab akşama kadar benim ne kadar güzel ne kadar tatlı olduğumu, büyüyünce benim gibi olmak istediğini anlatıyor :) birinin dünyadaki en çok sevdiği ve idol aldığı kişi olmak egomu tavan yaptırıyor henüz bir iki sene daha beni böyle severken keyfini çıkarıyorum.
aslında sanırım temel nokta sevgiyi sınırsız paylaşacağın biri olması. Çünkü aşırı seviyorsun.

Ama acı gerçeklere gelirsek, tüm saydıklarım hayatının kaydığı gerçeğini değiştirmiyor. Önceliklerin değişiyor. kendine ayırdığın zamandan yaptığın harcamaya kadar her şey senden çıkıyor. onun yörüngesine giriyorsun. Yani belki bu yanlış ama benim ebeveynlikten anladığım bu. Hayatım eskisi gibi asla olmadı. Bazen kendimi çocuksuz daha doğrusu çocuğu büyümüş ve nispeten üstündeki yükü azalmış olarak hayal ediyorum çünkü beni çok yıprattı. Açıkçası evde işte tatilde falan hiçbir yerde kafam rahat değil ve asla dinlenmiş değilim ama böyle de yaşanıyor onu gördüm :)

Ben bir tane çocuktan başka yapmama kararı almıştım. Çocuk yapmadan önce aldığım bu karar çok yerinde bir kararmış. Ancak bu kadarına yetti benim bünyem.

Hormonlarım falan demişsin ya 28 yaşına kadar hiçbir hormonum bence çalışmıyordu :) ne biyolojik saati diyordum. Sonra bir gün çat diye bişey oldu bana. Belki herkese olmuyordur. Ama bana oldu yani

Daha güzel anlatilamazdi

Simurgp · 15 Haziran 2022

Benim uzun yıllardır beraber oldugumu duyan cocugum olmuyor saniyordu takma milleti ne istediğine odaklan. Hayat senin ve eşinin kimseyi ilgilendirmez

Meral01 · 15 Haziran 2022

samantha .!.:
Malum platformda var galiba Ricky Gervais - Humanity izlemeni tavsiye ederim eşinle bi bak bakalim hangi kısımlarda gülüyor en çok :) yaşım yazıyor bir gün bile pişman olmadim cocuk sahibi olmadigima. Turkiyede gercek zenginler sadece çocuk sahibi olabilir bana gore artik. Ama nedense tam tersi fakir hobisi gibi bisey. Insanlar hicbisey yapamio bari bebek yapayim onla egleneyim diyor. Anne babanin lafina bakilmaz onlar baby boomer nesli bir an bile düşünmeden allah verdiyse olur kafasinda yapılmış cocuklariz biz neticede. Bence cok isteyen durumu iyi olanlar yapmalı acabasi olan herkes icin zulüm piyangodan cok uslu cocuk da cok nadir çıkıyor. Tamamen bi kumar. Evlat bu elbet seversin ama sana verecegi zararin haddi hesabi yok.

Merhaba çok haklısınız bu zamanda sırf doğurmak için çocuk dünyaya getirilmemeli

kosantembelhayvan · 15 Haziran 2022

samantha .!.:
Malum platformda var galiba Ricky Gervais - Humanity izlemeni tavsiye ederim eşinle bi bak bakalim hangi kısımlarda gülüyor en çok :) yaşım yazıyor bir gün bile pişman olmadim cocuk sahibi olmadigima. Turkiyede gercek zenginler sadece çocuk sahibi olabilir bana gore artik. Ama nedense tam tersi fakir hobisi gibi bisey. Insanlar hicbisey yapamio bari bebek yapayim onla egleneyim diyor. Anne babanin lafina bakilmaz onlar baby boomer nesli bir an bile düşünmeden allah verdiyse olur kafasinda yapılmış cocuklariz biz neticede. Bence cok isteyen durumu iyi olanlar yapmalı acabasi olan herkes icin zulüm piyangodan cok uslu cocuk da cok nadir çıkıyor. Tamamen bi kumar. Evlat bu elbet seversin ama sana verecegi zararin haddi hesabi yok.

Sevdiğimiz bir komedyen. Ortak konulara gülüyoruz. Fakat dışarıda milleti rahatsız eden bizi sinirlendiren tipleri gördüğünde "bak bu tipler en az 3 çocuk yapacak dünyayı pisleticekler. Dünyanın bizim gibi insanların üremesine ihtiyacı var" gibi laflar ediyo bı anlığına ikna edicegini dusunuyo:d

Birrbulutolsam · 15 Haziran 2022

6yıllık evliyim 31 yaşındayım ve çocuk dendiğinde asla diyen bir insandım. Olacağı varsa istediğin kadar korun bir şekilde oluyor.

Ben özgür olayım kocamla gezeyim eğleneyim hayatımı yaşayım kafasındaydım. Ama bir anda oldu olduğu zaman defalarca aldırmayı düşündüm hatta hamile kaldığım için çok üzüldüm 9ay sürekli kustuğum eve kapandığım için isyan ettim.

Ama o doğduğunda ilk gördüğümde öyle birşey ki bütün bu düşüncelerim için vicdan azabı çektim hala düşününce çok üzülüyorum nasıl aldırmayı düşünürüm diye. Evet çok zor bir birey yetiştirmek yapacağın bir yanlış onum hayatını etkileyecek ama dünyanın en güzel hissi insanın kendi bebeği olmasıymış. Şimdi 3aylık bazen cinnet geçirdiğimiz anlarda oluyor çok zorlanıyoruz asla kolay birşey değil ama iyi ki yapmışım diyorum.

Biz burada istediğimizi yazalım yap veya yapma diye senin fikrini değiştiremeyiz hayat senin hayatın olacağı varsa bir şekilde oluyor ama oluncada çok güzel oluyor

tontriko · 15 Haziran 2022

Bu isler zorla olmaz ki

sadece seni ve esini ilgilendiren bir konu.. yani kocan 2 cocuk istiyormus..sen istemiyorsun bunu onceden konusmadiniz mi? Bunlar ciddi konular.. 2 kisi ister Allah vermez o baska kader kismet.. nasip boyleymis dersin ama bi taraf isteyip diger taraf istemezse bence buyuk sorun..kararli olmak lazim.. kocan surekli surekli ayni konuyu gundeme getirirse tadiniz tuzunuz kalmaz. Kaldi ki bence durumunuz varsa tamda bu yaslarda esinle guzel vakit gecirmeniz gerek.. genclikte yapilan hersey baska…tuhaf ama insanin yasi ilerledikce eskisi kadar hevesli olmuyor sanki…

Dedigim gibi esinle anlasman onemli bu konuda.. ayrica herkesin annelik tecrubesi baska.. kimisi en buyuk askim derken kimisi neden dogurdum diyebiliyor..ikiside normal bana gore.. insanin bir ani bir diger anini tutmayabilir.. hayat tek duzey degil zaten..

Eski bi is arkadasim cocuk istemezken 30 a dogru birden anne olmak istiyorum demis…istememe sebebi, annesiyle bagi hic iyi degildi..2 cocuk yapmis..

Sormustum bi kez.. senin annenle aran iyi degilse bile cocuklarinla aran cok iyi filan diye.. demisti ki: nasil anne olmamam gerektigini bildigim icin..

samantha · 15 Haziran 2022

kosantembelhayvan .!.:
Sevdiğimiz bir komedyen. Ortak konulara gülüyoruz. Fakat dışarıda milleti rahatsız eden bizi sinirlendiren tipleri gördüğünde "bak bu tipler en az 3 çocuk yapacak dünyayı pisleticekler. Dünyanın bizim gibi insanların üremesine ihtiyacı var" gibi laflar ediyo bı anlığına ikna edicegini dusunuyo:d

O istiyor yani? Biyolojik saat yazanlar olmus saatin zamani yanlis 20lerin sonunda değil minimum 35te falan vuruyor o. Treni kaciriyor muyum acaba derken yani.

Pestososlumakarnam · 15 Haziran 2022

kosantembelhayvan .!.:
Merhaba,

Buradan aldığım eski bir üyeliğim vardı fakat aktif bir üye olmadığım için giriş bilgilerimi hatırlayamadığımdan yeni bir üyelik aldım.

Yaklaşık bir yıl önce kadar evlenmemden sonra şu an eşimle benim haricimdeki insanların kesin olarak ilerde çocuk yapacağımızı düşünerek yaptığı yorumlardan sonra içimdeki endişelere engel olamıyorum. Sanırım bu konuda daha çok orta yaşlara gelmiş çocuksuz kadınların samimi yanıtlarına denk gelmeyi çok isterim. Çok uzun olabilir kusura bakmayın.

Yaşım 27. Kocamınki de 30. İçinde huzursuz günlerin daha çok olduğu geleneksel bir türk ailesinde istediğim şekilde gezip tozamadan, ilerde bağımsızlığımı kazanıp kendi hayatımı dilediğim gibi yaşama hayalleriyle kendi paramı kazanma hayali kurduğum bir evde büyüdüm. bekar şekilde kendi evime çıkmama izin verilmediği için o dönem flörtüm olan sevgili eşimi "bak gezemiyoruz, istediğimizi yapamıyoruz, hadi maaşlarımızı da birleştirirsek süper güç oluruz" diyip, flört sürecimizi psikolojik baskılarla kısa kestirmek zorunda bıraktım. Şuan ikimiz de kariyerimizde yoğun bir dönemde olduğumuz için nadiren gezebiliyoruz. İlerde kiradan ayrılıp kendi evimize çıkmak ve paramızın enflasyonda erimesinin önüne geçmek için ek işler yapıyoruz. Minik bir tatil, gezinti ya da romantik bir plan için özel bir boş vakit belirlememiz gerekiyor. Bizim karıkoca olarak hayatın tadına varmamız için birkaç yıla daha ihtiyacımız var. Eşim illerde şartlarımız hazır olduğunda iki çocuk yapmamızı istiyor ama benim tarafta beklentiler çok farklı.

Aileler arasında kültürel çok fark var fakat hepsinin ilerdeki ortak beklentileri çocuk yapmamız. Şuanki kariyerim beni tatmin eden seviyede ama kayınvalidem bu maddi varlığımı çocuğuma bakıcı ayarlayarak kullanacağımı düşünüyor. Annem ise kendi çocuğuma evimde bakmazsam çocuğumun bu günlerinde yanında olamamanın vicdanını taşıyacağım için iki yıl evde bebekle ilgilenmemi istiyor. Şuan evliyken bile bize birçok konuda müdahalede bulunmalarına engel olduğumuz ailelerimiz, biz çocuk sahibi olduğumuzda daha da müdahale etmek isteyeceklerinden korkuyorum. Bizi doğururken bizlere sormamış olan ailem, kendilerine torun vermemizi evlatlık görevi olarak görüyorlar. Bu arada eşim de ben de doğumu istenmemiş fakat doğurulmaya son anda karar verilmiş çocuklarız.

Mesele şu ki ben liseden beri bu yaşıma kadar sadece mesleğimi yapmayı bildim. Çocuk bakmanın beni depresyona iteceğini biliyorum ve çocuğuma kendim bakmıycaksam da sadece çocuk sahibi olmak için de çocuk yapmak istemiyorum. tüm bunların sonucunda aslında ben çocuk sahibi olmak istemediğimi düşünüyorum. Çocuk sahibi olsam da onu doğuran ben olmak istemiyorum, evlatlık alma fikrine sıcağım ama doğurmakla ilgili aşamadığım endişelerim var. Evlatlık fikrini daha çok sevdiğimi söylediğimde de insanlar benim yerime "aaa öyle diyosun ama hiçbiri kendi çocuğunun yerinin tutmaz" diye emin oluyorlar.

benim bu konuyla ilgili çok sebebim var.
1. ben bile keşke doğmasaydım diyip anne babamı birçok konuda suçlamışken bir çocuğa daha hayat derdi yüklemek istemiyorum.
2. onun büyütürken yanlış yapmaktan korktuğum her şey için vicdanım sızlayıp duracak, hayatıma bir anksiyete sebebi daha eklenecek.
3. ikimizin bir kopyasını yapma romantizmine kapılırsam, o çocuğu beraber yaptığım eş bu sorumlulukla beni tek başıma bırakıp aile olmakla ilgili tüm inançlarımı zedelerse ve ben o adamdan soğursam diye korkuyorum.
4.mükemmel şekilde büyütmeye çalıştığım çocuğumu elin kekolarının büyüttüğü ruh hastası çocukların benim çocuğumun hayatı üzerindeki etkileri engelleyememekten korkuyorum.
ve en önemlisi
5. yaşın geç olmadan şimdiden denemeye başla diyen tüm anneler, aynı zamanda çocuk bakmanın ne kadar zor olduğunu bana çocuklarıyla uğraşırken saatlerce anlatırken. Madem bu kadar zor niye bana tavsiye ediyosun diye sorduğumda ise tek cümleyle insanın kendi çocuğunun olması çok güzel bir his diyerek olayı özetliyorlar. uzun uzun bana bir çocuğu büyütmenin niye güzel olduğunu açıklayan bir anne tanımadım. buna anlam veremiyorum.

Bu arada sorumluluk sahibi ve romantik olarak eşimle kendi çocuğuma sahip olmayı isteyecek biriyim fakat bu meselenin yaşam kalitemi düşürmesinden çok korkuyorum. sanki çocuğum olmazsa şuanki yaşantımla hayatımdan daha keyif alacakmışım gibi düşünüyorum.
Her görüşten fikre açığım, cesaret öykülerine ya da kendi fikrimden emin olmama yetecek hikayeler duymaya açığım.

"Yaşın henüz genç hormonların tavan yapınca (hatta seneye) kendi çocuğunu istiyceksin" diyerek de şuanki hormonlarımın neden düşük olduğu kanaatine vardıklarını anlayamadığım bazı insanlar var ki ben ilk reglimi 14 yaşında oldum.

Ben de çok korkuyorum bundan. Yaşam kalitemin düşmesinden evladıma hak ettiği kalitede hayat yaşatamamaktan. İstediği kurslara gönderememek kaliteli bir eğitim verememek. Çünkü bunların hepsi ekonomi. Yakın bir arkadaşımın bebeği oldu bir yaşına girdi hatta. Kız her telefon konuşmamızda isyan ediyor çok bunaldım diye. Avm gezmek dışında etkinlikleri cok bi etkinlikleri yok. Onu gördükçe daha da korkuyorum

L A L · 23 Haziran 2022

kosantembelhayvan .!.:
Merhaba,

Buradan aldığım eski bir üyeliğim vardı fakat aktif bir üye olmadığım için giriş bilgilerimi hatırlayamadığımdan yeni bir üyelik aldım.

Yaklaşık bir yıl önce kadar evlenmemden sonra şu an eşimle benim haricimdeki insanların kesin olarak ilerde çocuk yapacağımızı düşünerek yaptığı yorumlardan sonra içimdeki endişelere engel olamıyorum. Sanırım bu konuda daha çok orta yaşlara gelmiş çocuksuz kadınların samimi yanıtlarına denk gelmeyi çok isterim. Çok uzun olabilir kusura bakmayın.

Yaşım 27. Kocamınki de 30. İçinde huzursuz günlerin daha çok olduğu geleneksel bir türk ailesinde istediğim şekilde gezip tozamadan, ilerde bağımsızlığımı kazanıp kendi hayatımı dilediğim gibi yaşama hayalleriyle kendi paramı kazanma hayali kurduğum bir evde büyüdüm. bekar şekilde kendi evime çıkmama izin verilmediği için o dönem flörtüm olan sevgili eşimi "bak gezemiyoruz, istediğimizi yapamıyoruz, hadi maaşlarımızı da birleştirirsek süper güç oluruz" diyip, flört sürecimizi psikolojik baskılarla kısa kestirmek zorunda bıraktım. Şuan ikimiz de kariyerimizde yoğun bir dönemde olduğumuz için nadiren gezebiliyoruz. İlerde kiradan ayrılıp kendi evimize çıkmak ve paramızın enflasyonda erimesinin önüne geçmek için ek işler yapıyoruz. Minik bir tatil, gezinti ya da romantik bir plan için özel bir boş vakit belirlememiz gerekiyor. Bizim karıkoca olarak hayatın tadına varmamız için birkaç yıla daha ihtiyacımız var. Eşim illerde şartlarımız hazır olduğunda iki çocuk yapmamızı istiyor ama benim tarafta beklentiler çok farklı.

Aileler arasında kültürel çok fark var fakat hepsinin ilerdeki ortak beklentileri çocuk yapmamız. Şuanki kariyerim beni tatmin eden seviyede ama kayınvalidem bu maddi varlığımı çocuğuma bakıcı ayarlayarak kullanacağımı düşünüyor. Annem ise kendi çocuğuma evimde bakmazsam çocuğumun bu günlerinde yanında olamamanın vicdanını taşıyacağım için iki yıl evde bebekle ilgilenmemi istiyor. Şuan evliyken bile bize birçok konuda müdahalede bulunmalarına engel olduğumuz ailelerimiz, biz çocuk sahibi olduğumuzda daha da müdahale etmek isteyeceklerinden korkuyorum. Bizi doğururken bizlere sormamış olan ailem, kendilerine torun vermemizi evlatlık görevi olarak görüyorlar. Bu arada eşim de ben de doğumu istenmemiş fakat doğurulmaya son anda karar verilmiş çocuklarız.

Mesele şu ki ben liseden beri bu yaşıma kadar sadece mesleğimi yapmayı bildim. Çocuk bakmanın beni depresyona iteceğini biliyorum ve çocuğuma kendim bakmıycaksam da sadece çocuk sahibi olmak için de çocuk yapmak istemiyorum. tüm bunların sonucunda aslında ben çocuk sahibi olmak istemediğimi düşünüyorum. Çocuk sahibi olsam da onu doğuran ben olmak istemiyorum, evlatlık alma fikrine sıcağım ama doğurmakla ilgili aşamadığım endişelerim var. Evlatlık fikrini daha çok sevdiğimi söylediğimde de insanlar benim yerime "aaa öyle diyosun ama hiçbiri kendi çocuğunun yerinin tutmaz" diye emin oluyorlar.

benim bu konuyla ilgili çok sebebim var.
1. ben bile keşke doğmasaydım diyip anne babamı birçok konuda suçlamışken bir çocuğa daha hayat derdi yüklemek istemiyorum.
2. onun büyütürken yanlış yapmaktan korktuğum her şey için vicdanım sızlayıp duracak, hayatıma bir anksiyete sebebi daha eklenecek.
3. ikimizin bir kopyasını yapma romantizmine kapılırsam, o çocuğu beraber yaptığım eş bu sorumlulukla beni tek başıma bırakıp aile olmakla ilgili tüm inançlarımı zedelerse ve ben o adamdan soğursam diye korkuyorum.
4.mükemmel şekilde büyütmeye çalıştığım çocuğumu elin kekolarının büyüttüğü ruh hastası çocukların benim çocuğumun hayatı üzerindeki etkileri engelleyememekten korkuyorum.
ve en önemlisi
5. yaşın geç olmadan şimdiden denemeye başla diyen tüm anneler, aynı zamanda çocuk bakmanın ne kadar zor olduğunu bana çocuklarıyla uğraşırken saatlerce anlatırken. Madem bu kadar zor niye bana tavsiye ediyosun diye sorduğumda ise tek cümleyle insanın kendi çocuğunun olması çok güzel bir his diyerek olayı özetliyorlar. uzun uzun bana bir çocuğu büyütmenin niye güzel olduğunu açıklayan bir anne tanımadım. buna anlam veremiyorum.

Bu arada sorumluluk sahibi ve romantik olarak eşimle kendi çocuğuma sahip olmayı isteyecek biriyim fakat bu meselenin yaşam kalitemi düşürmesinden çok korkuyorum. sanki çocuğum olmazsa şuanki yaşantımla hayatımdan daha keyif alacakmışım gibi düşünüyorum.
Her görüşten fikre açığım, cesaret öykülerine ya da kendi fikrimden emin olmama yetecek hikayeler duymaya açığım.

"Yaşın henüz genç hormonların tavan yapınca (hatta seneye) kendi çocuğunu istiyceksin" diyerek de şuanki hormonlarımın neden düşük olduğu kanaatine vardıklarını anlayamadığım bazı insanlar var ki ben ilk reglimi 14 yaşında oldum.

Bende size bir kaç bir şey sıralamak istiyorum müsaadenizle
1. Kafanız ciddi anlamda karışık
2. Bunun sende farkındasın ve maddi durumun el veriyorken neden destek almıyorsun?
3. bencillik sezdim çok fazla
4. Herkes anne olamaz beceremez, olmak zorunda da değil
5. Bende bir zamanlar çocuk karşıtı olarak şuan çocuk diye doktor doktor geziyorum büyük konuşmamak lazımmış terapi desteği şart

L A L · 23 Haziran 2022

kosantembelhayvan .!.:
sanırım ben çocuğumun iyi ki beni doğurmuş diyebileceği bir anne olacağıma inanmıyorum. beceremiyceğimi düşünüyorum

Burcunuz koç mu aşırı merak ettim

kosantembelhayvan · 28 Haziran 2022

Umaycm .!.:
Bende size bir kaç bir şey sıralamak istiyorum müsaadenizle
1. Kafanız ciddi anlamda karışık
2. Bunun sende farkındasın ve maddi durumun el veriyorken neden destek almıyorsun?
3. bencillik sezdim çok fazla
4. Herkes anne olamaz beceremez, olmak zorunda da değil
5. Bende bir zamanlar çocuk karşıtı olarak şuan çocuk diye doktor doktor geziyorum büyük konuşmamak lazımmış terapi desteği şart

Bencillik mi? Çocuk yapmak istemediğim için mi terapiye ihtiyacım var? Ben çocuğumu mutlu edemem diye dogurmaktan korkuyorum diyorum gelmiş bana bencil diyor::) bu arada kim büyük konuşmuş?

Louder · 28 Haziran 2022

O kadar benzer düşüncelerle beslenen endişelerim var(dı) ki… İçimdeki anne olma hissine karşı koymaktan vazgeçeli 1 ay oluyor. 28 yaş olalı da birkaç gün oldu, deniyorum. Korkuyorum ama deniyorum

zuzuipek · 28 Haziran 2022

Daha gençsiniz geç kalmış değilsiniz 1-2 yıl sonra belki bu düşünceler yerine olumlu düşünceler gelebilir. Etraf baskısını atın kenara... Çocuk çocuk diyenler doğduktan sonra bin türlü bahaneler ile sadece seyirci olabilir.. Kendinize güvendiğiniz ve çocuk eksikliğini hissettiğiniz zamanda hayırlısı ise olur zaten.. Eşinizin de istemesi önemli ama çoğunlukla erkekler kadın kadar sorumluluk alamıyor.. Çocuk büyütmek bambaşka bir konu. Endişeler korkular ömür boyu sürecek ama kolay değil anne olmak.. İki kızım var tırnaklarının ucu için dünyayı yakarım.. Annelik duygusu herkese verilmemiş bence. Doğduktan sonra kabullenen de var çok isteyip sonrasında layığı ile yapamayan da... İnce düşünmek yerine hayatı akışına bırakın olumsuz duyguları çağırmayın çok detaylara takılmayın. 20 yıldır çalışan bir insanım 2 kızım var annem bakıyor evet 7-24 yanlarında olamıyorum ama sadece kendim için çalışmıyorum.. Tamamen kendinize kabullendirip karar almalısınız. Başkalarının lafı ile olacak iş değil...

mervebirkadin · 28 Haziran 2022

27 gec bir yaş değil ki szi cevrenizdekilerin baskısı altında kalmayın. 29 30 yaslarindayim 20li yaşları geçmeye alismaya calisiyorum

esimle flort donemimiz uzun sürdü cocuk sahibi olmak icin evlendigimizi mi düşündü cevremizdekiler artik bilmiyorum neyse evlendik bi süre dillerde çocuk laflari gezdi. Yok işte gec kalip cocugu olmayan ornekler mi isterseniz dogudayken yapin aradan ciksinlar mi istersiniz. Cocuk ozellikle torun icin cesit çeşit seneryo ve istekler geldi. Hic etkilenmedik biz. Çocuk sahibi olmak icin cok fazla faktor var yani çevresel faktorler ekonomik durumlar sizin psikolojiniz vs vs insanlarin ne dedikleri bunlarin yaninda cok da onemli degil diye düşünüyorum

Çocuk yapmak, kaygılar

Nirvana

Başlangıç:62.5 Güncel:60.85 Hedef:48

Guru

Realist

Aktif Üye

Guru

Guru

Nirvana

Popüler Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

Rabbim sana emanetiz...

Nirvana

Aktif Üye

İçim de gittikçe büyüyen bir "AŞK" var🤰🏼

İçim de gittikçe büyüyen bir "AŞK" var🤰🏼

Aktif Üye

Guru

Guru

Aktif Üye

Benzer Konular