- 13 Haziran 2022
- 1.313
- 2.401
- 29
- Konu Sahibi kosantembelhayvan
- #1
Merhaba,
Buradan aldığım eski bir üyeliğim vardı fakat aktif bir üye olmadığım için giriş bilgilerimi hatırlayamadığımdan yeni bir üyelik aldım.
Yaklaşık bir yıl önce kadar evlenmemden sonra şu an eşimle benim haricimdeki insanların kesin olarak ilerde çocuk yapacağımızı düşünerek yaptığı yorumlardan sonra içimdeki endişelere engel olamıyorum. Sanırım bu konuda daha çok orta yaşlara gelmiş çocuksuz kadınların samimi yanıtlarına denk gelmeyi çok isterim. Çok uzun olabilir kusura bakmayın.
Yaşım 27. Kocamınki de 30. İçinde huzursuz günlerin daha çok olduğu geleneksel bir türk ailesinde istediğim şekilde gezip tozamadan, ilerde bağımsızlığımı kazanıp kendi hayatımı dilediğim gibi yaşama hayalleriyle kendi paramı kazanma hayali kurduğum bir evde büyüdüm. bekar şekilde kendi evime çıkmama izin verilmediği için o dönem flörtüm olan sevgili eşimi "bak gezemiyoruz, istediğimizi yapamıyoruz, hadi maaşlarımızı da birleştirirsek süper güç oluruz" diyip, flört sürecimizi psikolojik baskılarla kısa kestirmek zorunda bıraktım. Şuan ikimiz de kariyerimizde yoğun bir dönemde olduğumuz için nadiren gezebiliyoruz. İlerde kiradan ayrılıp kendi evimize çıkmak ve paramızın enflasyonda erimesinin önüne geçmek için ek işler yapıyoruz. Minik bir tatil, gezinti ya da romantik bir plan için özel bir boş vakit belirlememiz gerekiyor. Bizim karıkoca olarak hayatın tadına varmamız için birkaç yıla daha ihtiyacımız var. Eşim illerde şartlarımız hazır olduğunda iki çocuk yapmamızı istiyor ama benim tarafta beklentiler çok farklı.
Aileler arasında kültürel çok fark var fakat hepsinin ilerdeki ortak beklentileri çocuk yapmamız. Şuanki kariyerim beni tatmin eden seviyede ama kayınvalidem bu maddi varlığımı çocuğuma bakıcı ayarlayarak kullanacağımı düşünüyor. Annem ise kendi çocuğuma evimde bakmazsam çocuğumun bu günlerinde yanında olamamanın vicdanını taşıyacağım için iki yıl evde bebekle ilgilenmemi istiyor. Şuan evliyken bile bize birçok konuda müdahalede bulunmalarına engel olduğumuz ailelerimiz, biz çocuk sahibi olduğumuzda daha da müdahale etmek isteyeceklerinden korkuyorum. Bizi doğururken bizlere sormamış olan ailem, kendilerine torun vermemizi evlatlık görevi olarak görüyorlar. Bu arada eşim de ben de doğumu istenmemiş fakat doğurulmaya son anda karar verilmiş çocuklarız.
Mesele şu ki ben liseden beri bu yaşıma kadar sadece mesleğimi yapmayı bildim. Çocuk bakmanın beni depresyona iteceğini biliyorum ve çocuğuma kendim bakmıycaksam da sadece çocuk sahibi olmak için de çocuk yapmak istemiyorum. tüm bunların sonucunda aslında ben çocuk sahibi olmak istemediğimi düşünüyorum. Çocuk sahibi olsam da onu doğuran ben olmak istemiyorum, evlatlık alma fikrine sıcağım ama doğurmakla ilgili aşamadığım endişelerim var. Evlatlık fikrini daha çok sevdiğimi söylediğimde de insanlar benim yerime "aaa öyle diyosun ama hiçbiri kendi çocuğunun yerinin tutmaz" diye emin oluyorlar.
benim bu konuyla ilgili çok sebebim var.
1. ben bile keşke doğmasaydım diyip anne babamı birçok konuda suçlamışken bir çocuğa daha hayat derdi yüklemek istemiyorum.
2. onun büyütürken yanlış yapmaktan korktuğum her şey için vicdanım sızlayıp duracak, hayatıma bir anksiyete sebebi daha eklenecek.
3. ikimizin bir kopyasını yapma romantizmine kapılırsam, o çocuğu beraber yaptığım eş bu sorumlulukla beni tek başıma bırakıp aile olmakla ilgili tüm inançlarımı zedelerse ve ben o adamdan soğursam diye korkuyorum.
4.mükemmel şekilde büyütmeye çalıştığım çocuğumu elin kekolarının büyüttüğü ruh hastası çocukların benim çocuğumun hayatı üzerindeki etkileri engelleyememekten korkuyorum.
ve en önemlisi
5. yaşın geç olmadan şimdiden denemeye başla diyen tüm anneler, aynı zamanda çocuk bakmanın ne kadar zor olduğunu bana çocuklarıyla uğraşırken saatlerce anlatırken. Madem bu kadar zor niye bana tavsiye ediyosun diye sorduğumda ise tek cümleyle insanın kendi çocuğunun olması çok güzel bir his diyerek olayı özetliyorlar. uzun uzun bana bir çocuğu büyütmenin niye güzel olduğunu açıklayan bir anne tanımadım. buna anlam veremiyorum.
Bu arada sorumluluk sahibi ve romantik olarak eşimle kendi çocuğuma sahip olmayı isteyecek biriyim fakat bu meselenin yaşam kalitemi düşürmesinden çok korkuyorum. sanki çocuğum olmazsa şuanki yaşantımla hayatımdan daha keyif alacakmışım gibi düşünüyorum.
Her görüşten fikre açığım, cesaret öykülerine ya da kendi fikrimden emin olmama yetecek hikayeler duymaya açığım.
"Yaşın henüz genç hormonların tavan yapınca (hatta seneye) kendi çocuğunu istiyceksin" diyerek de şuanki hormonlarımın neden düşük olduğu kanaatine vardıklarını anlayamadığım bazı insanlar var ki ben ilk reglimi 14 yaşında oldum.
Buradan aldığım eski bir üyeliğim vardı fakat aktif bir üye olmadığım için giriş bilgilerimi hatırlayamadığımdan yeni bir üyelik aldım.
Yaklaşık bir yıl önce kadar evlenmemden sonra şu an eşimle benim haricimdeki insanların kesin olarak ilerde çocuk yapacağımızı düşünerek yaptığı yorumlardan sonra içimdeki endişelere engel olamıyorum. Sanırım bu konuda daha çok orta yaşlara gelmiş çocuksuz kadınların samimi yanıtlarına denk gelmeyi çok isterim. Çok uzun olabilir kusura bakmayın.
Yaşım 27. Kocamınki de 30. İçinde huzursuz günlerin daha çok olduğu geleneksel bir türk ailesinde istediğim şekilde gezip tozamadan, ilerde bağımsızlığımı kazanıp kendi hayatımı dilediğim gibi yaşama hayalleriyle kendi paramı kazanma hayali kurduğum bir evde büyüdüm. bekar şekilde kendi evime çıkmama izin verilmediği için o dönem flörtüm olan sevgili eşimi "bak gezemiyoruz, istediğimizi yapamıyoruz, hadi maaşlarımızı da birleştirirsek süper güç oluruz" diyip, flört sürecimizi psikolojik baskılarla kısa kestirmek zorunda bıraktım. Şuan ikimiz de kariyerimizde yoğun bir dönemde olduğumuz için nadiren gezebiliyoruz. İlerde kiradan ayrılıp kendi evimize çıkmak ve paramızın enflasyonda erimesinin önüne geçmek için ek işler yapıyoruz. Minik bir tatil, gezinti ya da romantik bir plan için özel bir boş vakit belirlememiz gerekiyor. Bizim karıkoca olarak hayatın tadına varmamız için birkaç yıla daha ihtiyacımız var. Eşim illerde şartlarımız hazır olduğunda iki çocuk yapmamızı istiyor ama benim tarafta beklentiler çok farklı.
Aileler arasında kültürel çok fark var fakat hepsinin ilerdeki ortak beklentileri çocuk yapmamız. Şuanki kariyerim beni tatmin eden seviyede ama kayınvalidem bu maddi varlığımı çocuğuma bakıcı ayarlayarak kullanacağımı düşünüyor. Annem ise kendi çocuğuma evimde bakmazsam çocuğumun bu günlerinde yanında olamamanın vicdanını taşıyacağım için iki yıl evde bebekle ilgilenmemi istiyor. Şuan evliyken bile bize birçok konuda müdahalede bulunmalarına engel olduğumuz ailelerimiz, biz çocuk sahibi olduğumuzda daha da müdahale etmek isteyeceklerinden korkuyorum. Bizi doğururken bizlere sormamış olan ailem, kendilerine torun vermemizi evlatlık görevi olarak görüyorlar. Bu arada eşim de ben de doğumu istenmemiş fakat doğurulmaya son anda karar verilmiş çocuklarız.
Mesele şu ki ben liseden beri bu yaşıma kadar sadece mesleğimi yapmayı bildim. Çocuk bakmanın beni depresyona iteceğini biliyorum ve çocuğuma kendim bakmıycaksam da sadece çocuk sahibi olmak için de çocuk yapmak istemiyorum. tüm bunların sonucunda aslında ben çocuk sahibi olmak istemediğimi düşünüyorum. Çocuk sahibi olsam da onu doğuran ben olmak istemiyorum, evlatlık alma fikrine sıcağım ama doğurmakla ilgili aşamadığım endişelerim var. Evlatlık fikrini daha çok sevdiğimi söylediğimde de insanlar benim yerime "aaa öyle diyosun ama hiçbiri kendi çocuğunun yerinin tutmaz" diye emin oluyorlar.
benim bu konuyla ilgili çok sebebim var.
1. ben bile keşke doğmasaydım diyip anne babamı birçok konuda suçlamışken bir çocuğa daha hayat derdi yüklemek istemiyorum.
2. onun büyütürken yanlış yapmaktan korktuğum her şey için vicdanım sızlayıp duracak, hayatıma bir anksiyete sebebi daha eklenecek.
3. ikimizin bir kopyasını yapma romantizmine kapılırsam, o çocuğu beraber yaptığım eş bu sorumlulukla beni tek başıma bırakıp aile olmakla ilgili tüm inançlarımı zedelerse ve ben o adamdan soğursam diye korkuyorum.
4.mükemmel şekilde büyütmeye çalıştığım çocuğumu elin kekolarının büyüttüğü ruh hastası çocukların benim çocuğumun hayatı üzerindeki etkileri engelleyememekten korkuyorum.
ve en önemlisi
5. yaşın geç olmadan şimdiden denemeye başla diyen tüm anneler, aynı zamanda çocuk bakmanın ne kadar zor olduğunu bana çocuklarıyla uğraşırken saatlerce anlatırken. Madem bu kadar zor niye bana tavsiye ediyosun diye sorduğumda ise tek cümleyle insanın kendi çocuğunun olması çok güzel bir his diyerek olayı özetliyorlar. uzun uzun bana bir çocuğu büyütmenin niye güzel olduğunu açıklayan bir anne tanımadım. buna anlam veremiyorum.
Bu arada sorumluluk sahibi ve romantik olarak eşimle kendi çocuğuma sahip olmayı isteyecek biriyim fakat bu meselenin yaşam kalitemi düşürmesinden çok korkuyorum. sanki çocuğum olmazsa şuanki yaşantımla hayatımdan daha keyif alacakmışım gibi düşünüyorum.
Her görüşten fikre açığım, cesaret öykülerine ya da kendi fikrimden emin olmama yetecek hikayeler duymaya açığım.
"Yaşın henüz genç hormonların tavan yapınca (hatta seneye) kendi çocuğunu istiyceksin" diyerek de şuanki hormonlarımın neden düşük olduğu kanaatine vardıklarını anlayamadığım bazı insanlar var ki ben ilk reglimi 14 yaşında oldum.
Son düzenleme:
