Merhabalar, ben ilk aşkıyla evlenmiş kendini şanslı gören bir kadınım. 3 yılı evlilik olmak üzere 12 yıllık birlikteliğimiz var. Hem en yakın arkadaşız, hem hala sevgiliyiz. Bu Ocak ayında kendi evimize çıkacağız. İkimiz de güzel işlerde çalışıyoruz ama ülkenin ve dünyanın bu hali yüzünden karamsarız. Hem çok istiyoruz bir çocuk sahibi olmak, hem de çok korkuyoruz. Kafamda devamlı felaket senaryoları dönüyor, bir savaş/iç savaş durumunda çocukla ne yaparım, her yerden ekonomik kriz, enerji krizi patlak verirken yeni bir can dünyaya getirmek ne kadar makul... Bu kararsızlık yüzünden resmen kitlendim kaldım, yeni bir karar veremiyorum resmen buna bağladım her şeyi. Bir gün arkadaşlarımın çocuklarına bakıyorum heves ediyorum, bir gün eşimin yeğeninin huysuzluklarına bakıyorum vazgeçiyorum
Of çok tuhaf bir ruh halindeyim buraya içimi dökmek istedim. Bu arada eşim 30, ben 29 yaşındayım. Çocuğumla aramda da makul bir yaş olsun istiyorum, zaten tek çocuk yapıp tüm ilgimi ona kanalize etmek istiyorum. İyi akşamlar herkese