benim de hic yakin olmadigim bir dusunceydi cocuk düşüncesi çünkü cok sorumluluk sahibj biri oldugum söylenemez. cocuklari cok severim, misafir gelince bile buyuklerle oturmak yerine cocuklara oyun kurarim, calistigim islerde ya da gönüllü oldugum projeler hep cocuklar üzerinedir. cocuklar da bana bayilir, benim prenses gibi oldugum resimleri cizip verirler - ben de saklarim. koleksiyonum var:) yani olsam on numara bir anne olurum.
ama 7/24 anne olmak, kendine zaman ayiramamak, onu dusunmeden bir plan bile yapamamak falan beni korkutuyor. bir de dogurdugunun neye benzeyeceginin garantisi yok..mesela nese sacan, hep gulen, pozitif karakterde bir cocugum olacagini bilsem hemen bugun doğurayim. ama ne cocuklar biliyorum esim dostumdan arkadasimdan. cocuk memnuniyetsizlik abidesi olarak doguyor. dogdugundan ilkokula kadar mizmiz, ağlak.
iyy allah korusun ya benim bahtima böyle bir cocuk çıkarsa? bazi tanidiklarim var mesela miyminti, negatif. bence icten geliyor insanin miymintiligi. ya da bir eski sevgilim vardi. ailesi bir yaz karavan tutmus cocuklarla iki aile egeyi gezelim diye. benim gerizekali "hüü kaydirakli havuz isterim, hüü nefret ediyorum otobusten" diye ailesinin keyfinin icine etmis, iade etmisler karavani.
yani ne bileyim, boyle uyumsuz bir cocugum olmasindan korkuyorum. bir de atsan atilmaz satsan satilmaz.
kocani begenmesen tek celseye bakar bosarsin. dostunu begenmesen konusmazsin, ailen kötü olsa gücünü toplayip bir vakit ayılabilirsin. ama cocuk ömürlük bir sorumluluk. ömür boyu miyminti- kavgaci- uyumsuz bir çocuğun annesi olabilirsin.
ben böyle konularda yetistirme biciminden ziyade mizaca inanıyorum. ben 3 yasimda neysem simdi de oyum. daha kucucuk cocukken bile hayata pozitif tarafindan bakardim. mesela bir kere mahalleye donme dolapci gelmisti. annem oyle seyleri tehlikeli bulur izin vermez
.o yuzden "param yok" der gecerdi. cok net hatırlıyorum ben binemedim diye aglamak yerine adam gittikten sonra arkasindan bakıp "olsun, yine gelir zaten. o zamana kadar bozukluklari biriktiririm ben veririm" demistim daha ilkokula bile gitmiyordum:)
yani mizac isi sans işi.
bu arada 33 yasindayim kucuk de degilim:)
hala biyolojik saatim otmedi.
sadece simdi hayatimda kucuk cocuklarla çalışmayi secmis, bin cocuk sarkisini gitarla calabilecek, is yerinde alt değiştiren, ilkyardim bilen, sorumluluğu ona devredebilecegim, cocugu alip daga tepeye cikacak biriyle beraberim. biraz da ona guvendim iki tane dogururum sözü verdim
ama allah korusun bir sebepten ayrilirsam falan sanmiyorum tum sorumluluğu anneye birakacak klasik bir adamdan dogurma cesareti gösterebilecegimi.
şuanda bile hareket halinde tekmeliyo .
