- 24 Ocak 2013
- 2.562
- 8.465
Bence akışa bırakın, hayat kendi karar versin.
Çabalamayın, ama korunmayın da.
Bebek gelecekse, kendi gelsin. Zorlamadan, tüp bebek filan işlerine girişmeden.
Gelirse de hayırlısı, gelmezse de hayırlısı...
Bence akışa bırakın, hayat kendi karar versin.Merhaba kızlar,
Ben 29 yaşındayım. 21 yaşında evlendim. Severek evlendik eşimle hala çok mutluyuz bir sorunumuz yok çok şükür. İkimizde üni mezunuyuz. Mesleğim var ama şimdiye kadar hep özel sektörde düzensiz işlerde çalıştım.
Evlendikten sonra ilk iki sene çocuk istememiştik, hayatımızı yaşadık, güzel geçti hep balayı gibi. Sonra çocuk istedik ve asıl olay ordan sonra başladı.
3 sene çocuğumuz olmadı. (Sebepsiz kısırlık testlerimiz temizdi) Doktorlar, tedaviler tabiri caizse kapı kapı çare aradık en son üfürükçüye bile gittiğimi hatırlıyorum çaresizlikten :)
o senelerde sadece çocuk odaklı yaşadım tek derdim hamile kalmaktı hep depresiftim. Halbuki gençliğimin tam güzel zamanlarıydı, Heba ettim. Sonunda tüp bebekle hamile kaldım çok şükür dünyalar tatlısı bi kızımız oldu. Hem hamilelik hem büyütme süreçleri çok güzel geçti.
İlk çocuktan sonra hiç korunmadık ikinciyi hemen istedik ben kalabalık ailem olsun istemiştim hep. 2.5 sene olmadı, geçen ay hamile kalmışım hem de ikizlere.
çok sevindim ne güzel üç çocuk olacak kalabalık olacağız artık çocuk defterini de kapatır kariyerime odaklanırım diye düşünmüştüm. Çünkü 2.5 senedir çocuk bakıyor olmak kariyerimde ilerlemiyor olmak beni içten içe huzursuz ediyordu. 6 sene üni okudum boşa gitti evde çocukla evcilik oynuyorum diye hayatı sorguluyodm bi ara.
Neyse hamileliğim malesef devam etmedi kalp atışı yoktu vs. Bugün kürtaj oldum. Kürtaj masasında yine hayatı sorguladım. Ve bu konuda fikrinizi almak istiyorum:
Tekrar bu çocuk olayları artık gözümde büyümeye başladı. Hamile kalmam zaten zor, tüp bebek fiyatları olmuş 100 bin, tedaviyi kaldıracak psikolojim yok, hamile kalsam kalp atışı var mı sağlıklı gebelik mi vs hep bi zor süreç. Kalabalık aile olma hayaline veda edip, çocuk olayını rafa kaldırıp kpss çalışıp atanıp hep hayalini kurduğum öğretmenlik mesleğimi mi yapmalıyım?
Yoksa tüm zorluklarına rağmen hem ikinci çocuk hem de bikaç sene gecikmeli de olsa atanma olayını birlikte mi götürmeliyim?
Normalde hep kalbinin sesini dinleyen biriyim ama yaşadığımız dünya, savaşlar, ekonomik şartlar (malesef artık bir maaş asla yetmiyor iki kişi çalışmalı) bunları düşününce böyle bi ortama ikinci çocuğu getiripte napcam diyorum.
Fikriniz nedir kızlar? Tek Çocukla kalma kararından ilerde pişman olur muyum sizce? 30 yaşıma aylar kaldı dönüm noktası gibi bi yerdeyim artık kafamda bişeyleri netleştirmem gerekiyor gibi hissediyorum fikirlerinize, tecrübelerinize ihtiyacım var
Geçmiş olsun en kısa zamanda iyileşirsiniz inşallah.Merhaba kızlar,
Ben 29 yaşındayım. 21 yaşında evlendim. Severek evlendik eşimle hala çok mutluyuz bir sorunumuz yok çok şükür. İkimizde üni mezunuyuz. Mesleğim var ama şimdiye kadar hep özel sektörde düzensiz işlerde çalıştım.
Evlendikten sonra ilk iki sene çocuk istememiştik, hayatımızı yaşadık, güzel geçti hep balayı gibi. Sonra çocuk istedik ve asıl olay ordan sonra başladı.
3 sene çocuğumuz olmadı. (Sebepsiz kısırlık testlerimiz temizdi) Doktorlar, tedaviler tabiri caizse kapı kapı çare aradık en son üfürükçüye bile gittiğimi hatırlıyorum çaresizlikten :)
o senelerde sadece çocuk odaklı yaşadım tek derdim hamile kalmaktı hep depresiftim. Halbuki gençliğimin tam güzel zamanlarıydı, Heba ettim. Sonunda tüp bebekle hamile kaldım çok şükür dünyalar tatlısı bi kızımız oldu. Hem hamilelik hem büyütme süreçleri çok güzel geçti.
İlk çocuktan sonra hiç korunmadık ikinciyi hemen istedik ben kalabalık ailem olsun istemiştim hep. 2.5 sene olmadı, geçen ay hamile kalmışım hem de ikizlere.
çok sevindim ne güzel üç çocuk olacak kalabalık olacağız artık çocuk defterini de kapatır kariyerime odaklanırım diye düşünmüştüm. Çünkü 2.5 senedir çocuk bakıyor olmak kariyerimde ilerlemiyor olmak beni içten içe huzursuz ediyordu. 6 sene üni okudum boşa gitti evde çocukla evcilik oynuyorum diye hayatı sorguluyodm bi ara.
Neyse hamileliğim malesef devam etmedi kalp atışı yoktu vs. Bugün kürtaj oldum. Kürtaj masasında yine hayatı sorguladım. Ve bu konuda fikrinizi almak istiyorum:
Tekrar bu çocuk olayları artık gözümde büyümeye başladı. Hamile kalmam zaten zor, tüp bebek fiyatları olmuş 100 bin, tedaviyi kaldıracak psikolojim yok, hamile kalsam kalp atışı var mı sağlıklı gebelik mi vs hep bi zor süreç. Kalabalık aile olma hayaline veda edip, çocuk olayını rafa kaldırıp kpss çalışıp atanıp hep hayalini kurduğum öğretmenlik mesleğimi mi yapmalıyım?
Yoksa tüm zorluklarına rağmen hem ikinci çocuk hem de bikaç sene gecikmeli de olsa atanma olayını birlikte mi götürmeliyim?
Normalde hep kalbinin sesini dinleyen biriyim ama yaşadığımız dünya, savaşlar, ekonomik şartlar (malesef artık bir maaş asla yetmiyor iki kişi çalışmalı) bunları düşününce böyle bi ortama ikinci çocuğu getiripte napcam diyorum.
Fikriniz nedir kızlar? Tek Çocukla kalma kararından ilerde pişman olur muyum sizce? 30 yaşıma aylar kaldı dönüm noktası gibi bi yerdeyim artık kafamda bişeyleri netleştirmem gerekiyor gibi hissediyorum fikirlerinize, tecrübelerinize ihtiyacım var
Çok teşekkür ederim yazınız için gerçekten çok güzel ifade etmişsiniz ve bana farklı bir bakış açısı kattı. Gerçekten bi duyguyu yaşamadan onun eksikliğini hissetmez diye düşünüyorum. Yani bu şey gibi hayatımda hiç baklava yememiş olsaydım canım baklava çekmezdi çünkü tadını bilmiyorum.Geçmiş olsun en kısa zamanda iyileşirsiniz inşallah.
Ben bunu kendime göre yazacağım. Benim yaş 40'a yakın birkaç yıldır evliyim, çocuğum yok. Biraz geç evlendim öyle kısmet oldu ama hiçbir zaman çocuk diye özlem çekmedim. Allah bağışlasın kızınız varmış dünyalar kadar seviyorsunuzdur. Onsuz bir hayat size çok boş geliyordur, bunlar çok güzel duygular olmalı. Ama sizinle bu konuda aynı duygu seviyesinde hiçbir zaman olamam. Çünkü deneyimlemedim. Eğer çocuğum olmadi diyelim sizin deneyiminizde hiç olamayacağım. Kardeş sevgisi de böyle. Mesela benim 1 tane kardeşim var, çok seviyorum iyi ki var.. ama arkadaşım tek çocuk. Kardeş sevgisini ona anlatınca ona bu sevgi abartı geliyor. Gerek var mı kardeşe diyor. Onu yargılamam çünkü hiç kardeşi olmamış hiç deneyimlememis o sevgiyi anlamıyor. Sizin 2. Çocuğunuz olsa gene çok seversiniz ama kızınız eğer hiç kardeşi olmazsa çok da eksikliğini hissetmeyecek. Çünkü deneyimlememis olacak. Deneyimlemediğin şeyin eksikliğini gerçek anlamda hiç bilemezsin. Bana da çocuksuz nasil yaşıyorsun diyorlar gayet güzel yaşıyorum vallahi diyorum :) Çocuğu olanlar gibi hissetmem mümkün değil. O yüzden çocuk konusunda kendinize göre karar verin. Bir çocuk sahibi daha olmak istiyorsanız olsun.
Yalnız bir şey sormak istiyorum.. Bir gelir kalemi eve giriyor diyorsunuz. 3 kişisiniz, 2 çocuk daha gelecekti. 5 kişi tek gelir gerçekten geçinebilecek miydiniz? Bizde 2 maaş var, ev kirası yok, biz anca geçiniyoruz ki çocuk masrafı yok.Kedimiz vardı maalesef yaşlılıktan vefat etti onun masrafı da artık yok. Çok çocuklu aileler bu ekonomide ne kadar bütçe ile geçiniyor çok merak ediyorum. Bunu yargılamak için sormadım. Gerçekten merak ettim.
Çocuk konusunda sizin kararınızı daha önemli buluyorum. Çocuk aklı bu ileride de 5 yaşındaki çocuğun aklına uyulup çocuk yapılır mı ne yaptınız niye yaptınız der. O yüzden sizin ve eşinizin kararı bence çocuk konusunda belirleyici olmalı.
Bu arada kira gelirlerimiz var biraz ona güvendik sanırım yoksa tabiki bir maaşla 5 kişinin masrafı imkansız. Hayat çok pahalandı malesefGeçmiş olsun en kısa zamanda iyileşirsiniz inşallah.
Ben bunu kendime göre yazacağım. Benim yaş 40'a yakın birkaç yıldır evliyim, çocuğum yok. Biraz geç evlendim öyle kısmet oldu ama hiçbir zaman çocuk diye özlem çekmedim. Allah bağışlasın kızınız varmış dünyalar kadar seviyorsunuzdur. Onsuz bir hayat size çok boş geliyordur, bunlar çok güzel duygular olmalı. Ama sizinle bu konuda aynı duygu seviyesinde hiçbir zaman olamam. Çünkü deneyimlemedim. Eğer çocuğum olmadi diyelim sizin deneyiminizde hiç olamayacağım. Kardeş sevgisi de böyle. Mesela benim 1 tane kardeşim var, çok seviyorum iyi ki var.. ama arkadaşım tek çocuk. Kardeş sevgisini ona anlatınca ona bu sevgi abartı geliyor. Gerek var mı kardeşe diyor. Onu yargılamam çünkü hiç kardeşi olmamış hiç deneyimlememis o sevgiyi anlamıyor. Sizin 2. Çocuğunuz olsa gene çok seversiniz ama kızınız eğer hiç kardeşi olmazsa çok da eksikliğini hissetmeyecek. Çünkü deneyimlememis olacak. Deneyimlemediğin şeyin eksikliğini gerçek anlamda hiç bilemezsin. Bana da çocuksuz nasil yaşıyorsun diyorlar gayet güzel yaşıyorum vallahi diyorum :) Çocuğu olanlar gibi hissetmem mümkün değil. O yüzden çocuk konusunda kendinize göre karar verin. Bir çocuk sahibi daha olmak istiyorsanız olsun.
Yalnız bir şey sormak istiyorum.. Bir gelir kalemi eve giriyor diyorsunuz. 3 kişisiniz, 2 çocuk daha gelecekti. 5 kişi tek gelir gerçekten geçinebilecek miydiniz? Bizde 2 maaş var, ev kirası yok, biz anca geçiniyoruz ki çocuk masrafı yok.Kedimiz vardı maalesef yaşlılıktan vefat etti onun masrafı da artık yok. Çok çocuklu aileler bu ekonomide ne kadar bütçe ile geçiniyor çok merak ediyorum. Bunu yargılamak için sormadım. Gerçekten merak ettim.
Çocuk konusunda sizin kararınızı daha önemli buluyorum. Çocuk aklı bu ileride de 5 yaşındaki çocuğun aklına uyulup çocuk yapılır mı ne yaptınız niye yaptınız der. O yüzden sizin ve eşinizin kararı bence çocuk konusunda belirleyici olmalı.
Merhaba kızlar,
Ben 29 yaşındayım. 21 yaşında evlendim. Severek evlendik eşimle hala çok mutluyuz bir sorunumuz yok çok şükür. İkimizde üni mezunuyuz. Mesleğim var ama şimdiye kadar hep özel sektörde düzensiz işlerde çalıştım.
Evlendikten sonra ilk iki sene çocuk istememiştik, hayatımızı yaşadık, güzel geçti hep balayı gibi. Sonra çocuk istedik ve asıl olay ordan sonra başladı.
3 sene çocuğumuz olmadı. (Sebepsiz kısırlık testlerimiz temizdi) Doktorlar, tedaviler tabiri caizse kapı kapı çare aradık en son üfürükçüye bile gittiğimi hatırlıyorum çaresizlikten :)
o senelerde sadece çocuk odaklı yaşadım tek derdim hamile kalmaktı hep depresiftim. Halbuki gençliğimin tam güzel zamanlarıydı, Heba ettim. Sonunda tüp bebekle hamile kaldım çok şükür dünyalar tatlısı bi kızımız oldu. Hem hamilelik hem büyütme süreçleri çok güzel geçti.
İlk çocuktan sonra hiç korunmadık ikinciyi hemen istedik ben kalabalık ailem olsun istemiştim hep. 2.5 sene olmadı, geçen ay hamile kalmışım hem de ikizlere.
çok sevindim ne güzel üç çocuk olacak kalabalık olacağız artık çocuk defterini de kapatır kariyerime odaklanırım diye düşünmüştüm. Çünkü 2.5 senedir çocuk bakıyor olmak kariyerimde ilerlemiyor olmak beni içten içe huzursuz ediyordu. 6 sene üni okudum boşa gitti evde çocukla evcilik oynuyorum diye hayatı sorguluyodm bi ara.
Neyse hamileliğim malesef devam etmedi kalp atışı yoktu vs. Bugün kürtaj oldum. Kürtaj masasında yine hayatı sorguladım. Ve bu konuda fikrinizi almak istiyorum:
Tekrar bu çocuk olayları artık gözümde büyümeye başladı. Hamile kalmam zaten zor, tüp bebek fiyatları olmuş 100 bin, tedaviyi kaldıracak psikolojim yok, hamile kalsam kalp atışı var mı sağlıklı gebelik mi vs hep bi zor süreç. Kalabalık aile olma hayaline veda edip, çocuk olayını rafa kaldırıp kpss çalışıp atanıp hep hayalini kurduğum öğretmenlik mesleğimi mi yapmalıyım?
Yoksa tüm zorluklarına rağmen hem ikinci çocuk hem de bikaç sene gecikmeli de olsa atanma olayını birlikte mi götürmeliyim?
Normalde hep kalbinin sesini dinleyen biriyim ama yaşadığımız dünya, savaşlar, ekonomik şartlar (malesef artık bir maaş asla yetmiyor iki kişi çalışmalı) bunları düşününce böyle bi ortama ikinci çocuğu getiripte napcam diyorum.
Fikriniz nedir kızlar? Tek Çocukla kalma kararından ilerde pişman olur muyum sizce? 30 yaşıma aylar kaldı dönüm noktası gibi bi yerdeyim artık kafamda bişeyleri netleştirmem gerekiyor gibi hissediyorum fikirlerinize, tecrübelerinize ihtiyacım var
Merhaba kızlar,
Ben 29 yaşındayım. 21 yaşında evlendim. Severek evlendik eşimle hala çok mutluyuz bir sorunumuz yok çok şükür. İkimizde üni mezunuyuz. Mesleğim var ama şimdiye kadar hep özel sektörde düzensiz işlerde çalıştım.
Evlendikten sonra ilk iki sene çocuk istememiştik, hayatımızı yaşadık, güzel geçti hep balayı gibi. Sonra çocuk istedik ve asıl olay ordan sonra başladı.
3 sene çocuğumuz olmadı. (Sebepsiz kısırlık testlerimiz temizdi) Doktorlar, tedaviler tabiri caizse kapı kapı çare aradık en son üfürükçüye bile gittiğimi hatırlıyorum çaresizlikten :)
o senelerde sadece çocuk odaklı yaşadım tek derdim hamile kalmaktı hep depresiftim. Halbuki gençliğimin tam güzel zamanlarıydı, Heba ettim. Sonunda tüp bebekle hamile kaldım çok şükür dünyalar tatlısı bi kızımız oldu. Hem hamilelik hem büyütme süreçleri çok güzel geçti.
İlk çocuktan sonra hiç korunmadık ikinciyi hemen istedik ben kalabalık ailem olsun istemiştim hep. 2.5 sene olmadı, geçen ay hamile kalmışım hem de ikizlere.
çok sevindim ne güzel üç çocuk olacak kalabalık olacağız artık çocuk defterini de kapatır kariyerime odaklanırım diye düşünmüştüm. Çünkü 2.5 senedir çocuk bakıyor olmak kariyerimde ilerlemiyor olmak beni içten içe huzursuz ediyordu. 6 sene üni okudum boşa gitti evde çocukla evcilik oynuyorum diye hayatı sorguluyodm bi ara.
Neyse hamileliğim malesef devam etmedi kalp atışı yoktu vs. Bugün kürtaj oldum. Kürtaj masasında yine hayatı sorguladım. Ve bu konuda fikrinizi almak istiyorum:
Tekrar bu çocuk olayları artık gözümde büyümeye başladı. Hamile kalmam zaten zor, tüp bebek fiyatları olmuş 100 bin, tedaviyi kaldıracak psikolojim yok, hamile kalsam kalp atışı var mı sağlıklı gebelik mi vs hep bi zor süreç. Kalabalık aile olma hayaline veda edip, çocuk olayını rafa kaldırıp kpss çalışıp atanıp hep hayalini kurduğum öğretmenlik mesleğimi mi yapmalıyım?
Yoksa tüm zorluklarına rağmen hem ikinci çocuk hem de bikaç sene gecikmeli de olsa atanma olayını birlikte mi götürmeliyim?
Normalde hep kalbinin sesini dinleyen biriyim ama yaşadığımız dünya, savaşlar, ekonomik şartlar (malesef artık bir maaş asla yetmiyor iki kişi çalışmalı) bunları düşününce böyle bi ortama ikinci çocuğu getiripte napcam diyorum.
Fikriniz nedir kızlar? Tek Çocukla kalma kararından ilerde pişman olur muyum sizce? 30 yaşıma aylar kaldı dönüm noktası gibi bi yerdeyim artık kafamda bişeyleri netleştirmem gerekiyor gibi hissediyorum fikirlerinize, tecrübelerinize ihtiyacım var
Kararsızsanız biraz zaman tanıyın kendinize karar vermek için. Benim kızım üc yasına girecek. Yeni yeni kendime geliyorum. Hop birdaha bu süreci yaşamak istemiyorum. Mesleki ve kişisel anlamda hayallerim var onlara yoğunlasacağım. Üç yıl sonra falan belki istersem tekrar deneyeceğim bebeği. Olursa olur nasip. Ama benim kalabalık aile hayalim olmadı hiç sizi o noktada anlayamam. Otuz oluyorsunuz mesela atansanız etseniz 4 yıl sonra çocuk düsünseniz olmaz mı..hem tekrra bebek özlemis olursunuz. Bana üc yaş çocuk ye i savaştan cıkmıs anne gibi geliyor tekrar o savaşa girmeye ben hiç hazır değilim . Bunlar8n cevabı sizdeMerhaba kızlar,
Ben 29 yaşındayım. 21 yaşında evlendim. Severek evlendik eşimle hala çok mutluyuz bir sorunumuz yok çok şükür. İkimizde üni mezunuyuz. Mesleğim var ama şimdiye kadar hep özel sektörde düzensiz işlerde çalıştım.
Evlendikten sonra ilk iki sene çocuk istememiştik, hayatımızı yaşadık, güzel geçti hep balayı gibi. Sonra çocuk istedik ve asıl olay ordan sonra başladı.
3 sene çocuğumuz olmadı. (Sebepsiz kısırlık testlerimiz temizdi) Doktorlar, tedaviler tabiri caizse kapı kapı çare aradık en son üfürükçüye bile gittiğimi hatırlıyorum çaresizlikten :)
o senelerde sadece çocuk odaklı yaşadım tek derdim hamile kalmaktı hep depresiftim. Halbuki gençliğimin tam güzel zamanlarıydı, Heba ettim. Sonunda tüp bebekle hamile kaldım çok şükür dünyalar tatlısı bi kızımız oldu. Hem hamilelik hem büyütme süreçleri çok güzel geçti.
İlk çocuktan sonra hiç korunmadık ikinciyi hemen istedik ben kalabalık ailem olsun istemiştim hep. 2.5 sene olmadı, geçen ay hamile kalmışım hem de ikizlere.
çok sevindim ne güzel üç çocuk olacak kalabalık olacağız artık çocuk defterini de kapatır kariyerime odaklanırım diye düşünmüştüm. Çünkü 2.5 senedir çocuk bakıyor olmak kariyerimde ilerlemiyor olmak beni içten içe huzursuz ediyordu. 6 sene üni okudum boşa gitti evde çocukla evcilik oynuyorum diye hayatı sorguluyodm bi ara.
Neyse hamileliğim malesef devam etmedi kalp atışı yoktu vs. Bugün kürtaj oldum. Kürtaj masasında yine hayatı sorguladım. Ve bu konuda fikrinizi almak istiyorum:
Tekrar bu çocuk olayları artık gözümde büyümeye başladı. Hamile kalmam zaten zor, tüp bebek fiyatları olmuş 100 bin, tedaviyi kaldıracak psikolojim yok, hamile kalsam kalp atışı var mı sağlıklı gebelik mi vs hep bi zor süreç. Kalabalık aile olma hayaline veda edip, çocuk olayını rafa kaldırıp kpss çalışıp atanıp hep hayalini kurduğum öğretmenlik mesleğimi mi yapmalıyım?
Yoksa tüm zorluklarına rağmen hem ikinci çocuk hem de bikaç sene gecikmeli de olsa atanma olayını birlikte mi götürmeliyim?
Normalde hep kalbinin sesini dinleyen biriyim ama yaşadığımız dünya, savaşlar, ekonomik şartlar (malesef artık bir maaş asla yetmiyor iki kişi çalışmalı) bunları düşününce böyle bi ortama ikinci çocuğu getiripte napcam diyorum.
Fikriniz nedir kızlar? Tek Çocukla kalma kararından ilerde pişman olur muyum sizce? 30 yaşıma aylar kaldı dönüm noktası gibi bi yerdeyim artık kafamda bişeyleri netleştirmem gerekiyor gibi hissediyorum fikirlerinize, tecrübelerinize ihtiyacım var
Merhaba kızlar,
Ben 29 yaşındayım. 21 yaşında evlendim. Severek evlendik eşimle hala çok mutluyuz bir sorunumuz yok çok şükür. İkimizde üni mezunuyuz. Mesleğim var ama şimdiye kadar hep özel sektörde düzensiz işlerde çalıştım.
Evlendikten sonra ilk iki sene çocuk istememiştik, hayatımızı yaşadık, güzel geçti hep balayı gibi. Sonra çocuk istedik ve asıl olay ordan sonra başladı.
3 sene çocuğumuz olmadı. (Sebepsiz kısırlık testlerimiz temizdi) Doktorlar, tedaviler tabiri caizse kapı kapı çare aradık en son üfürükçüye bile gittiğimi hatırlıyorum çaresizlikten :)
o senelerde sadece çocuk odaklı yaşadım tek derdim hamile kalmaktı hep depresiftim. Halbuki gençliğimin tam güzel zamanlarıydı, Heba ettim. Sonunda tüp bebekle hamile kaldım çok şükür dünyalar tatlısı bi kızımız oldu. Hem hamilelik hem büyütme süreçleri çok güzel geçti.
İlk çocuktan sonra hiç korunmadık ikinciyi hemen istedik ben kalabalık ailem olsun istemiştim hep. 2.5 sene olmadı, geçen ay hamile kalmışım hem de ikizlere.
çok sevindim ne güzel üç çocuk olacak kalabalık olacağız artık çocuk defterini de kapatır kariyerime odaklanırım diye düşünmüştüm. Çünkü 2.5 senedir çocuk bakıyor olmak kariyerimde ilerlemiyor olmak beni içten içe huzursuz ediyordu. 6 sene üni okudum boşa gitti evde çocukla evcilik oynuyorum diye hayatı sorguluyodm bi ara.
Neyse hamileliğim malesef devam etmedi kalp atışı yoktu vs. Bugün kürtaj oldum. Kürtaj masasında yine hayatı sorguladım. Ve bu konuda fikrinizi almak istiyorum:
Tekrar bu çocuk olayları artık gözümde büyümeye başladı. Hamile kalmam zaten zor, tüp bebek fiyatları olmuş 100 bin, tedaviyi kaldıracak psikolojim yok, hamile kalsam kalp atışı var mı sağlıklı gebelik mi vs hep bi zor süreç. Kalabalık aile olma hayaline veda edip, çocuk olayını rafa kaldırıp kpss çalışıp atanıp hep hayalini kurduğum öğretmenlik mesleğimi mi yapmalıyım?
Yoksa tüm zorluklarına rağmen hem ikinci çocuk hem de bikaç sene gecikmeli de olsa atanma olayını birlikte mi götürmeliyim?
Normalde hep kalbinin sesini dinleyen biriyim ama yaşadığımız dünya, savaşlar, ekonomik şartlar (malesef artık bir maaş asla yetmiyor iki kişi çalışmalı) bunları düşününce böyle bi ortama ikinci çocuğu getiripte napcam diyorum.
Fikriniz nedir kızlar? Tek Çocukla kalma kararından ilerde pişman olur muyum sizce? 30 yaşıma aylar kaldı dönüm noktası gibi bi yerdeyim artık kafamda bişeyleri netleştirmem gerekiyor gibi hissediyorum fikirlerinize, tecrübelerinize ihtiyacım var
tek çocuk için bile yıllardır uğraşıyoruz.bende iki cocuk taraftarıyım ama olmuyorsa zorlamanın anlamı yok.devlette aşılama düşünebilirsiniz.Merhaba kızlar,
Ben 29 yaşındayım. 21 yaşında evlendim. Severek evlendik eşimle hala çok mutluyuz bir sorunumuz yok çok şükür. İkimizde üni mezunuyuz. Mesleğim var ama şimdiye kadar hep özel sektörde düzensiz işlerde çalıştım.
Evlendikten sonra ilk iki sene çocuk istememiştik, hayatımızı yaşadık, güzel geçti hep balayı gibi. Sonra çocuk istedik ve asıl olay ordan sonra başladı.
3 sene çocuğumuz olmadı. (Sebepsiz kısırlık testlerimiz temizdi) Doktorlar, tedaviler tabiri caizse kapı kapı çare aradık en son üfürükçüye bile gittiğimi hatırlıyorum çaresizlikten :)
o senelerde sadece çocuk odaklı yaşadım tek derdim hamile kalmaktı hep depresiftim. Halbuki gençliğimin tam güzel zamanlarıydı, Heba ettim. Sonunda tüp bebekle hamile kaldım çok şükür dünyalar tatlısı bi kızımız oldu. Hem hamilelik hem büyütme süreçleri çok güzel geçti.
İlk çocuktan sonra hiç korunmadık ikinciyi hemen istedik ben kalabalık ailem olsun istemiştim hep. 2.5 sene olmadı, geçen ay hamile kalmışım hem de ikizlere.
çok sevindim ne güzel üç çocuk olacak kalabalık olacağız artık çocuk defterini de kapatır kariyerime odaklanırım diye düşünmüştüm. Çünkü 2.5 senedir çocuk bakıyor olmak kariyerimde ilerlemiyor olmak beni içten içe huzursuz ediyordu. 6 sene üni okudum boşa gitti evde çocukla evcilik oynuyorum diye hayatı sorguluyodm bi ara.
Neyse hamileliğim malesef devam etmedi kalp atışı yoktu vs. Bugün kürtaj oldum. Kürtaj masasında yine hayatı sorguladım. Ve bu konuda fikrinizi almak istiyorum:
Tekrar bu çocuk olayları artık gözümde büyümeye başladı. Hamile kalmam zaten zor, tüp bebek fiyatları olmuş 100 bin, tedaviyi kaldıracak psikolojim yok, hamile kalsam kalp atışı var mı sağlıklı gebelik mi vs hep bi zor süreç. Kalabalık aile olma hayaline veda edip, çocuk olayını rafa kaldırıp kpss çalışıp atanıp hep hayalini kurduğum öğretmenlik mesleğimi mi yapmalıyım?
Yoksa tüm zorluklarına rağmen hem ikinci çocuk hem de bikaç sene gecikmeli de olsa atanma olayını birlikte mi götürmeliyim?
Normalde hep kalbinin sesini dinleyen biriyim ama yaşadığımız dünya, savaşlar, ekonomik şartlar (malesef artık bir maaş asla yetmiyor iki kişi çalışmalı) bunları düşününce böyle bi ortama ikinci çocuğu getiripte napcam diyorum.
Fikriniz nedir kızlar? Tek Çocukla kalma kararından ilerde pişman olur muyum sizce? 30 yaşıma aylar kaldı dönüm noktası gibi bi yerdeyim artık kafamda bişeyleri netleştirmem gerekiyor gibi hissediyorum fikirlerinize, tecrübelerinize ihtiyacım var
Kendi kararım ile tek çocuk sahibiyim. Hiç aklıma bi tane daha yapsam diye gelmiyor. Kızım 5 yaşında
Hamilelik olsun çocuk bakımı olsun o eziyeti de tekrar çekmeye gönüllü değilim açıkçası
Benim hiç böyle planım isteğim olmadığı için bana konuşması kolay ama sizin böyle bir isteğiniz varsa bi ihtimal pişman olabilirsiniz yapmazsınız.
Çocuk çok aşırı maliyetli bişey, okulu giymesi gezmesi oyuncağı kursu… bence deli işi :) birden fazla olunca sevgi vs olarak ne fark hissedilir bilemiyorum yani bi tanesi neyse hepsi odur heralde. Ama iki üç çocuğa zaman açısından da yetişebileceğimi düşünemiyorum, birini okula götür diğerini kreşe kursa vs bırak, biri acıkır öbürü yıkanması gerekir biri hasta olunca öteki de olur falan.. kendime 2 kat iş yükü
kesinlikle tüp bebek süreci çok yıpratıcı. ilk tüp bebek tedavimde hiç bilmeden başlamıştım o yüzden bi şekilde geçti. ama şu an neyle karşılaşacağımı bildiğim için hiç cesaret edemiyorum.Çok geçmiş olsun
Bende senin durumuna benzer durun yaşadım, geçen sene dış gebelik yaşadım ve sağ tüpüm alındı. Bana normal yollar zor olur tüp bebek deneyin dedi doktorum ileride pişman olmamak için tüp bebek denedim oda kimyasal gebelik ile sonuçlandı
Ben senin yaşlarında iken kesinlikle istemiyorum diyordum, şuan 36 yaşındayım öyle düşündüğüm için inan çok pişmanım çünkü 35 yaşından sonra çok zor oluyor bu süreçler. Şuan gözümde o kadar büyüyor ki eşim ikinci tüp bebeği deneyelim diyor ama ben artık istemiyorum tüp bebek yıpratıcı bir süreç ve ben dış gebelikten sonra psikolojik olarak zor zamanlar yaşadım hala daha yaşıyorum benim kızım 11 yaşında bu arada
Eğer maddi olarak imkanın varsa ve içinde geliyorsa erteleme derim zira yaşın ilerledikçe pişman olma durumun var ve iş işten geçiyor