Merhabalar,ben çalışan ve 5 yaşında oglu ile yaşayan boşanma yolunda bir kadınım.Oglum dönem dönem huy değişiyor ve bu ara beni aşırı yoruyor.İnatci,sinirli, dediğim dedik bir çocuk olsu.Son örnek üzerinden gideyim : Kız çocuklarına hitap eden bir oyuncak süpürge var,bebekliginde tutturmustu almıştım oynamayip kırmıştı şimdi aynısından gördü yine istiyor fiyatı da 200 TL.Kesinlikle oynamayacak çoğu oyuncaklar gibi iki bakıp kenara koyacak biliyorum ve daha da önemlisi onun gelişimine hiçbir katkısı olmayacak bir oyuncak.Araba aldım kredi ödüyorum,nafakamiz çok düşük anaokulu olarak da tam zamanlı devlet destekli bir anaokuluna kayıt ettirdim.Gerekli olan ihtiyaçlarını almak istiyorum şu enflasyonist ortamda.Tamam paramız yok değil alırım ama gereksiz ve kullanılmayacak bir oyuncağa 200 vermek..Konuşuyorum anlatıyorum asla ikna olmuyor,onu almaya odaklanmış sadece.
Bu sadece bir örnekti.İmkan olsa dahi her dediğini yapmak doğru mu ?
Sizler böyle bir krizle nasıl baş ediyorsunuz?
Allah kolaylık versin.
Benimde 2 çocugum var kızim 11 oglum 5 yaşında.
Yiyecek dışında her istediklerini almıyorum. Paramız yok demiyorum, kızim ama kredi kartın var ordan alırsın demişti 2-3 yaşlarındayken bir aydınlanma yaşamıştım. Şu an" bugün oyuncak alma günümüz değil,evimizin eksiklerini almaya geldik buraya,onu alamayız"diyorum ikna oluyor oglum ama her seferinde bir yokluyor oyuncak diyerek,bende almayacaksam bunu söylüyorum. Ha bu demek degil ki asla birşey almıyorum,bazen sorunca tamam bugün alabiliriz diyip aldığımda oluyor. Oyuncak alırken kız,erkek gelişim vb çizgilerim yok açıkçası. Kızımdan kalan süpürge ,ocak vb oyuncaklarla da oynadığı oldu oğlumun,kızımda araba vb şeyler isteyebiliyordu zaten küçük yaşlardayken.
Ha büyük şeyler istediğinde mesela bu sene bisiklet istedi oğlum,(kızımın vardı bisikleti)ona tamam tatil dönüşü alalım ama o zamana kadar oyuncak almak yok demiştim,bisikleti aldıktan sonra da bir süre oyuncak almadım,bak bisikletini aldık,konuşmuştuk bunu seninle biliyorsun,şu an başka oyuncak alamayız diye.
Bu arada iki ćocuğumda birikim yapıyor. anneanne,babaanne vb kişilerin verdiği harćlikları oğlum kumbarasına atıyor. Kızımda haftalık alıyor onu biriktiriyor(okulda yemek yiyor zaten) şu an kendine keman alacakmış mesela. Bende kursa yazdırıcam o keman alınca.(üzerine ekleme yapıyorum genelde gerekli olursa,orta kalite bir keman alacak meblağ birikince biraz daha iyisini almak daha doğru geliyor bana,ama kendisi biriktirmis almis oluyor) harcasa abur cubura kullanacak,kullanıyordu da kantin harcamalarına baktım. Arada ek bütçe ben veriyorum harçlığından haric hadi bugün kantin günü yap diye onu da harcamazsa ekliyor uzerine,isterse de harcıyor. Bazen kendisi gelip istiyor anne kantine gideceğim arkadaslarla şunu alacağız diye yine veriyorum ama bu ayda alemde bir olur ki söylüyorum zaten çekinme söyle ben destek çıkarım diye.
Para harcamak çok kolaymış anne ama biriktirmek zor ama keyifli kendine birşey almak yada paramın coğalması dedi geçen gün.
Oğlumda kızimdan heveslendi biriktirmek istedi bu arada.
Onlar birikim yaparken bende tutarsiz davranmıyorum, kendime aklıma eseni alıp cıkmıyorum,bu çanta güzelmis ama indirim yok su an sezon sonu hala gerekli bulursam alırım kafasındayım. Çocuklara da istek,ihtiyaç ayrımıni öğretmeye gayret ediyorum, istek makulse olabilir ama ötelenebilir de pekala ama ihtiyaçlar bütçe dahilinde karşılanır.
Bilemiyorum insan her istediğini almak istiyor ama gerçekten alınmamali ki hemen,kiymeti bilinsin. Yerinizde olsam yukarıda söyledigim gibi söyler(bugun oyuncak gunumuz degil vs)öteleyebildiğim kadar ötelerdim,zaman geçince ısrarla aynı oyuncağı istiyorsa(aralarda ufak tefek oyuncaklar almak yok tabi)alirdım sanırım bütçemin uyduğu bir zamanda.
Burada oyuncak üretenlerin işgüzarlığı ve bizim uydurduğumuz toplumsal cinsiyet rollerininde etkisi var tabi. Bunun dışında çocuğun her istediğini kimse alamaz ve hatta zaten alınmaması gerekiyor. Yoksa çocuk her şeyi ister zaten.
