- 1 Temmuz 2011
- 264
- 263
- Konu Sahibi muftak perisi
- #1
Öncelikle merhaba hanımlar, 2 yaşında bir oğlum var ve çalışıyorum. Normal şartlarda çocuğuma kayınvalidem ve annem dönüşümlü bakıyor. Ama bu sene kayınvalidem nisan başında köye gitti daha da gelmedi. Annem çocuğa bakıyor iyi güzel ama kendi sağlık sorunları çok ve ileri derecede. Belinde vida var, bacaklarından varis ve protez ameliyatı olması lazım. Gün içinde çocuğa bakıyor ama akşam lavaboya bile koluna girerek götürüyoruz ve bu beni çok üzüyor. Dün akşam kayınvalidemden gelmesini istedim sonra yine dönersin en azından annem biraz dinlensin dedim, ama gelemeyeceğini bizim çocuğu göndermemizi söyledi. Ben ilk başta ciddiye almadım ama onlar baya ciddi söylemişler ve evdeki herkes ciddiye almış durumda. Dünden beri iki gözüm iki çeşme ağlıyorum ben oğlumdan nasıl ayrı kalacağım diye,bana bir akıl verin.
Annem gerçekten rahatsız olmasa hayatta düşünmem oğlumu uzağa göndermeyi ama annemin sağlık durumu elvermiyor çocuk bakmaya. Bu zamana kadar nasıl baktı derseniz, 24 saatlik vardiyalarla çalışıyorum, bir gün annem bakıyor, 2 gün ben evdeyim ama ister istemez aynı evin içinde olunca kadın duramıyor, onu da yapayım bunu da yapayım derken yoruyor kendini. e bende 24 saat işten çıkıyorum evde anneme daha fazla yük olmamak için çocuğa ev işlerine her şeye yetişmeye çalışıyorum. bende ister istemez sürekli yorgun isteksiz ve stresli oluyorum. Oğlum dedesine babaannesine özellikle evdeki amcasına feci düşkün, ve köyü seviyor. Mantık olarak olur diyorum. Ama gelin görün ki dün geceden beri ağlıyorum ben onsuz ne yaparım diye. Anneme üzülmesem bir dk düşünmem bile bu teklifi ama ona üzülüyorum. o da beni böyle gördükçe üzülüyor ben bakarım tamam diyor ama tamam demekle olmuyor.
Velhasıl çocuğunu daha önce böyle köye babaannesinin, anneannesinin yanına gönderenler nasıl dayandınız, çocuğunuz geldiğinde size küstü mü, ya da gittiği yerde çok zorlandı mı alışıldık yer bile olsa, nasıl aştınız bu süreci lütfen bana bir şey söyleyin.. Dünden beri sarılıp sarılıp ağlayasım geliyor çocuğunda psikolojisi bozulacak benim yüzümden..
not: yazmayı unutmuşum bu olay sadece 1 aylığına olacak. sonra yine annem gelecek ve kışa da zaten kayın validem dönecek evine.
not2 : göndermiyorum vazgeçtim. Hepinize teşekkürler yorumlardan dolayı.
not 22.09.2019:
daha önce yazacaktım aslında ama fırsatı olmadı bir türlü.. vazgeçmiştik ama 1 hafta denesekte olurunu bulamadık bir türlü; en sonunda haftasonu 2 günlüğüne köye gittik. amcasını babaannesini görünce zaten çok sevindi.. Daha önce belirtmiş miydim bilmiyorum ama amcasına çok düşkün. 2 gün boyunca sürekli konuştum "annecim babanla ben işe gidicez, sen bizimle eve gelir misin yoksa burada amcalar babaannelerle mi kalacaksın" diye.. (2 yaşında çocuğun böyle bir karar veremeyeceğinin farkındayım hevesini anlamaya çalıştım sadece, zor bir durumda basıp gelecektim zaten yanına). bizimkisi hevesli olunca 2 günün sonun da iyice öpüp koklayıp yola çıktık. 1 ay kaldı 2 defa gidip geldim. Keyfi gayet yerindeydi hatta komple köye yerleştirme çabasına girdi bizi. Hiç istemeye istemeye döndü bir ayın sonunda. Bir ay boyunca dedesi, babaannesi, amcası, toprak, hayvanlar derken gül gibi geçti gitti oğlum için. her akşam görüntülü konuştuk. Her seferinde gülerek o gün gördüğü şeyleri yaptıklarını anlattı bize kendi elinden dilinden geldiğince. Hep mutlu oldu çok şükür. Zaten mutlu olduğunu gördükçe katlanabildim ayrılığa..
Arkadaşların izni bitince bir ayın sonunda gittik aldık, benim çalıştığım günlerde eşim işe götürdü sabah 6 da kalktılar gittiler, akşam sekizde eve geldiler. Ertesi gün yine 6 da kalktılar bana bıraktı çocuğu iş yerime eşim işe gitti, 2 saat sonra da biz oğlumla nöbet teslim edip evimize gittik, çok zorlu, yoğun ve yorgun bir süreç oldu benim için ama Allah'a şükür o da geçti.. Babaannemiz köyden geldi şu an..
sonuç olarak oğlum için çok güzel oldu hala köy deyince gözleri parlıyor bayıldı.
ama bana gelirsek, felaket geçti, her akşam ağlamaklı, her şeye hüzünlenmeli. Gün saymalı, her gidiş dönüş salya sümük..
Çocuk için bir şekilde oyalanıyor geçiyor (tabi çocuktan çocuğa değişir) ama anneler için hep aynı olacaktır diye düşünüyorum.. buda benim deneyimim oldu. Zor durumda kalanlar olursa okur, fikir alır belki dursun köşe de ama inşallah kimse bu kadar zor durumda kalmaz.
Annem gerçekten rahatsız olmasa hayatta düşünmem oğlumu uzağa göndermeyi ama annemin sağlık durumu elvermiyor çocuk bakmaya. Bu zamana kadar nasıl baktı derseniz, 24 saatlik vardiyalarla çalışıyorum, bir gün annem bakıyor, 2 gün ben evdeyim ama ister istemez aynı evin içinde olunca kadın duramıyor, onu da yapayım bunu da yapayım derken yoruyor kendini. e bende 24 saat işten çıkıyorum evde anneme daha fazla yük olmamak için çocuğa ev işlerine her şeye yetişmeye çalışıyorum. bende ister istemez sürekli yorgun isteksiz ve stresli oluyorum. Oğlum dedesine babaannesine özellikle evdeki amcasına feci düşkün, ve köyü seviyor. Mantık olarak olur diyorum. Ama gelin görün ki dün geceden beri ağlıyorum ben onsuz ne yaparım diye. Anneme üzülmesem bir dk düşünmem bile bu teklifi ama ona üzülüyorum. o da beni böyle gördükçe üzülüyor ben bakarım tamam diyor ama tamam demekle olmuyor.
Velhasıl çocuğunu daha önce böyle köye babaannesinin, anneannesinin yanına gönderenler nasıl dayandınız, çocuğunuz geldiğinde size küstü mü, ya da gittiği yerde çok zorlandı mı alışıldık yer bile olsa, nasıl aştınız bu süreci lütfen bana bir şey söyleyin.. Dünden beri sarılıp sarılıp ağlayasım geliyor çocuğunda psikolojisi bozulacak benim yüzümden..
not: yazmayı unutmuşum bu olay sadece 1 aylığına olacak. sonra yine annem gelecek ve kışa da zaten kayın validem dönecek evine.
not2 : göndermiyorum vazgeçtim. Hepinize teşekkürler yorumlardan dolayı.
not 22.09.2019:
daha önce yazacaktım aslında ama fırsatı olmadı bir türlü.. vazgeçmiştik ama 1 hafta denesekte olurunu bulamadık bir türlü; en sonunda haftasonu 2 günlüğüne köye gittik. amcasını babaannesini görünce zaten çok sevindi.. Daha önce belirtmiş miydim bilmiyorum ama amcasına çok düşkün. 2 gün boyunca sürekli konuştum "annecim babanla ben işe gidicez, sen bizimle eve gelir misin yoksa burada amcalar babaannelerle mi kalacaksın" diye.. (2 yaşında çocuğun böyle bir karar veremeyeceğinin farkındayım hevesini anlamaya çalıştım sadece, zor bir durumda basıp gelecektim zaten yanına). bizimkisi hevesli olunca 2 günün sonun da iyice öpüp koklayıp yola çıktık. 1 ay kaldı 2 defa gidip geldim. Keyfi gayet yerindeydi hatta komple köye yerleştirme çabasına girdi bizi. Hiç istemeye istemeye döndü bir ayın sonunda. Bir ay boyunca dedesi, babaannesi, amcası, toprak, hayvanlar derken gül gibi geçti gitti oğlum için. her akşam görüntülü konuştuk. Her seferinde gülerek o gün gördüğü şeyleri yaptıklarını anlattı bize kendi elinden dilinden geldiğince. Hep mutlu oldu çok şükür. Zaten mutlu olduğunu gördükçe katlanabildim ayrılığa..
Arkadaşların izni bitince bir ayın sonunda gittik aldık, benim çalıştığım günlerde eşim işe götürdü sabah 6 da kalktılar gittiler, akşam sekizde eve geldiler. Ertesi gün yine 6 da kalktılar bana bıraktı çocuğu iş yerime eşim işe gitti, 2 saat sonra da biz oğlumla nöbet teslim edip evimize gittik, çok zorlu, yoğun ve yorgun bir süreç oldu benim için ama Allah'a şükür o da geçti.. Babaannemiz köyden geldi şu an..
sonuç olarak oğlum için çok güzel oldu hala köy deyince gözleri parlıyor bayıldı.
ama bana gelirsek, felaket geçti, her akşam ağlamaklı, her şeye hüzünlenmeli. Gün saymalı, her gidiş dönüş salya sümük..
Çocuk için bir şekilde oyalanıyor geçiyor (tabi çocuktan çocuğa değişir) ama anneler için hep aynı olacaktır diye düşünüyorum.. buda benim deneyimim oldu. Zor durumda kalanlar olursa okur, fikir alır belki dursun köşe de ama inşallah kimse bu kadar zor durumda kalmaz.
Son düzenleme:
ben de hayatta çocuğumdan ayrı kalmam diyordum ama çok büyük konuşmuşum anlaşılan.
