Çok küçük yaşlardan beri bedenimle hep problemim oldu. Çocukken en büyük hayalim zayıf ve güzel olmaktı. Ancak çok küçük yaşlarda hormon problemi yaşadım. Maddi imkansızlıklar sebebiyle tedavi olamadım ve çok küçük yaşta regl oldum ve ardından kısa kalan boyum, kocaman göğüslerim, bıyıklarım ile akranlarımın zorbalıklarına maruz kaldım. Sonra yeme bozukluğum başladı ve bir süre sonra artık aynı zamanda balıketli bir çocuk da oldum. Ardından yaşadığım her zorbalık biraz daha kilo aldırdı, biraz daha yemeklere sarıldım. Zaman zaman verdim zaman zaman aldım. Sonra çok ağır psikolojik tedavi süreçleri geçirdim ve 13 yaşımda başladığım antidepresanlar, antipsikotikler, terapiler dahi yeme bozukluğuma çare olmadı. 24 yaşımda 103 kiloya ulaşmış oldum. 37 gün önce tüp mide ameliyatı oldum ve 25. yaşıma acı içinde, hastanede, şişman girdim. Aslında ameliyatı beni daha fazla yaralamasınlar, beni sevsinler diye olmak istedim ve sıra beklediğim 4 ay boyunca hep "Buna değer mi? Yemekler gidince neye sarılacağım? Beni böyle sevemezler mi?" diye sordum kendime. Sevemediler ve herkesin çok hevesli olduğumu sandığı ama aslında hiç istemediğim o ameliyata girdim. 14 kilo verdim. 37 günde bir tüp mideliye göre çok az kilo kaybı yaşadım. Buna rağmen daha şimdiden sarkmaktan deli gibi korkuyorum. Çevremde sarkık ameliyatı olan insanlar var ve korkunç görünüyorlar. 25 yaşımda o izleri taşımak istemiyorum. 5 yerimden delik açıp midemi aldılar ama bu bile güzel olmama yetmedi. Ne yaparsam yapıyım güzel olamayacağım ve bu gerçek beni çok yaralıyor. Kendimi ve bedenimi sevmeyi asla başaramayacağım gibi geliyor. Herkesi motive eden tüp mide videoları o sarkmaları gördükçe bana cinnet geçirtiyor ve o 4 ay bu boyutunu hiç araştırmayıp, düşünmediğim için kendime daha çok öfkeliyim. Çoğu insanın hiçbir çaba harcamadan hatta yemek yiyerek sahip olduğu şeylere ben bunca acıyla ve çabayla dahi sahip olamıyorum. Artık hayattan da nefret ediyorum. Ben ne yapacağım.. Nasıl toparlayacağım?
