Çirkin olmakla lanetlenmiş gibi hissediyorum

Khomyuk .!.:

bu süreci bir destekle mi devam ettirseniz acaba? Psikolojik destek almaya çalışın. Şimdi zaten işe yaramayacak diye tekrar yemeğe sarılırsanız çektiğiniz acı da boşa gidecek çünkü.

Genişletmek için tıkla...

Khomyuk .!.:

Ayrıca biraz kilo verin güzellik merkezlerinde çatlak tedavisi sıkılaştırma selülit tedavisi var. Onlara gidersiniz ufak ufak.

Genişletmek için tıkla...

La Lune .!.:

Ameliyatı geri döndürmeyecegimize göre sonrasını konuşalım. Sporla verirsen sarkma daha az olur. İlla spor salonu vs değil yürüyüş olur. Leslie olur. Artı her aynanın önünden gecerken kendine bakıyorsun ve iltifat ediyorsun. Ve gulumsuyorsun. Gulen insandan güzeli yoktur. Bir oje bir ruj sür. Keyif al hayattan. Kendini sev içindeki sevgi boşluğu ancak böyle dolar.

Genişletmek için tıkla...

ayyenibirbenlazim .!.:

Yanıtlarınız için teşekkür ederim...

Psikiyatrist ve psikolog ile görüşmelerim hala devam ediyor ama konuşacak o kadar şey var ki bu konunun üzerinde dahi durmuyorlar... Yemeğe sarılmaktan öyle çok korkuyorum ki. Çok haklısınız.



Doktorum hiçbir etkisi olmaz cerrahi müdahele dışında pek seçenek olmuyor sporla toparlanan toparlanır diyor.. Bende buna güveniyordum içten içe. Tüp mide olmayı düşünüp burayı okuyan var ise diyeti tekrar bir değerlendirsin yani.

Genişletmek için tıkla...

ayyenibirbenlazim .!.:

Çok küçük yaşlardan beri bedenimle hep problemim oldu. Çocukken en büyük hayalim zayıf ve güzel olmaktı. Ancak çok küçük yaşlarda hormon problemi yaşadım. Maddi imkansızlıklar sebebiyle tedavi olamadım ve çok küçük yaşta regl oldum ve ardından kısa kalan boyum, kocaman göğüslerim, bıyıklarım ile akranlarımın zorbalıklarına maruz kaldım. Sonra yeme bozukluğum başladı ve bir süre sonra artık aynı zamanda balıketli bir çocuk da oldum. Ardından yaşadığım her zorbalık biraz daha kilo aldırdı, biraz daha yemeklere sarıldım. Zaman zaman verdim zaman zaman aldım. Sonra çok ağır psikolojik tedavi süreçleri geçirdim ve 13 yaşımda başladığım antidepresanlar, antipsikotikler, terapiler dahi yeme bozukluğuma çare olmadı. 24 yaşımda 103 kiloya ulaşmış oldum. 37 gün önce tüp mide ameliyatı oldum ve 25. yaşıma acı içinde, hastanede, şişman girdim. Aslında ameliyatı beni daha fazla yaralamasınlar, beni sevsinler diye olmak istedim ve sıra beklediğim 4 ay boyunca hep "Buna değer mi? Yemekler gidince neye sarılacağım? Beni böyle sevemezler mi?" diye sordum kendime. Sevemediler ve herkesin çok hevesli olduğumu sandığı ama aslında hiç istemediğim o ameliyata girdim. 14 kilo verdim. 37 günde bir tüp mideliye göre çok az kilo kaybı yaşadım. Buna rağmen daha şimdiden sarkmaktan deli gibi korkuyorum. Çevremde sarkık ameliyatı olan insanlar var ve korkunç görünüyorlar. 25 yaşımda o izleri taşımak istemiyorum. 5 yerimden delik açıp midemi aldılar ama bu bile güzel olmama yetmedi. Ne yaparsam yapıyım güzel olamayacağım ve bu gerçek beni çok yaralıyor. Kendimi ve bedenimi sevmeyi asla başaramayacağım gibi geliyor. Herkesi motive eden tüp mide videoları o sarkmaları gördükçe bana cinnet geçirtiyor ve o 4 ay bu boyutunu hiç araştırmayıp, düşünmediğim için kendime daha çok öfkeliyim. Çoğu insanın hiçbir çaba harcamadan hatta yemek yiyerek sahip olduğu şeylere ben bunca acıyla ve çabayla dahi sahip olamıyorum. Artık hayattan da nefret ediyorum. Ben ne yapacağım.. Nasıl toparlayacağım?

Genişletmek için tıkla...

Etkisiz Eleman .!.:

Kendinizle barışmanız, kendinize değer vermeniz lazım. Siz kendinizi sevmezken başkalarının sevmesini bekliyorsunuz. Hep olumsuz düşünüp olumsuzlukları çekmeyin. Benim mottom hiçbir şey imkansız değil. Eğer isterseniz yapabilirsiniz, önce yürekten inanmanız lazım. Herşey kötü gidiyor ve kötü olacak düşüncesini artık bir kenara bırakın. Değişim için bir adım attınız ve bundan sonra siz farklı ve güçlü biri olacaksın öyle düşünün. Sorun kilodan ziyade sizin kendinizle olan kavganız. Ayrıca bence kilonuz o kadar fazla değilmiş, diyetle de toparlayabilirdiniz.
Spor hayatınızın bir parçası olsun, kendinize bir rutin oluşturun. Hem yağ yakma hem sıkılaşmaya yönelik bir programınız olsun. Kimbilir belki böylece sarkma olmayacak. Yaşınız çok genç
Giyiminize kuşamınıza özen gösterin. Kilolarınız güzel giyinmenize engel değil.
Bakımlı olun, biraz süslenin iyi hissettirir. Takıp takıştırın, makyaj yapın, oje sürün, parfüm kullanın.
Etkinlikler yapın, gezin tozun. Hobilerinize yoğunlaşın. Eve tıkılıp kalmayın
Hayvan sahiplenebilirsiniz. Onların koşulsuz sevgisi insanı iyi hissettiriyor. İlla kedi köpek olması şart değil kuş da besleyebilirsiniz. Aranızda bir bağ oluşur. Size de iyi gelir. Yemek yemeğe değil de bunlara sarılabilirsiniz
Son olarak arkadaşlarınızı iyi seçin. Kendinizi kötü hissettiren insanları hayatınızdan çıkarın.
Bir arkadaşım var kilosu sizinkinden çok daha fazla. Çok özgüvenlidir, hiç kilolarıyla ilgili de konuşmaz bu başkalarına da konuşma fırsatı verir çünkü. Acayip süslüdür. Sabah kalkar kalkmaz makyaj yapar, ojesiz gezmez. Ben hayranım ona. Ve onu çok seven bir eşi var. Şimdi ikisi beraber zayıflıyorlar. Yani demek istediğim önemli olan bakış açımız. Mutlu olmanız için çok fazla sebep vardır eminim

Genişletmek için tıkla...

ayyenibirbenlazim .!.:

Çok küçük yaşlardan beri bedenimle hep problemim oldu. Çocukken en büyük hayalim zayıf ve güzel olmaktı. Ancak çok küçük yaşlarda hormon problemi yaşadım. Maddi imkansızlıklar sebebiyle tedavi olamadım ve çok küçük yaşta regl oldum ve ardından kısa kalan boyum, kocaman göğüslerim, bıyıklarım ile akranlarımın zorbalıklarına maruz kaldım. Sonra yeme bozukluğum başladı ve bir süre sonra artık aynı zamanda balıketli bir çocuk da oldum. Ardından yaşadığım her zorbalık biraz daha kilo aldırdı, biraz daha yemeklere sarıldım. Zaman zaman verdim zaman zaman aldım. Sonra çok ağır psikolojik tedavi süreçleri geçirdim ve 13 yaşımda başladığım antidepresanlar, antipsikotikler, terapiler dahi yeme bozukluğuma çare olmadı. 24 yaşımda 103 kiloya ulaşmış oldum. 37 gün önce tüp mide ameliyatı oldum ve 25. yaşıma acı içinde, hastanede, şişman girdim. Aslında ameliyatı beni daha fazla yaralamasınlar, beni sevsinler diye olmak istedim ve sıra beklediğim 4 ay boyunca hep "Buna değer mi? Yemekler gidince neye sarılacağım? Beni böyle sevemezler mi?" diye sordum kendime. Sevemediler ve herkesin çok hevesli olduğumu sandığı ama aslında hiç istemediğim o ameliyata girdim. 14 kilo verdim. 37 günde bir tüp mideliye göre çok az kilo kaybı yaşadım. Buna rağmen daha şimdiden sarkmaktan deli gibi korkuyorum. Çevremde sarkık ameliyatı olan insanlar var ve korkunç görünüyorlar. 25 yaşımda o izleri taşımak istemiyorum. 5 yerimden delik açıp midemi aldılar ama bu bile güzel olmama yetmedi. Ne yaparsam yapıyım güzel olamayacağım ve bu gerçek beni çok yaralıyor. Kendimi ve bedenimi sevmeyi asla başaramayacağım gibi geliyor. Herkesi motive eden tüp mide videoları o sarkmaları gördükçe bana cinnet geçirtiyor ve o 4 ay bu boyutunu hiç araştırmayıp, düşünmediğim için kendime daha çok öfkeliyim. Çoğu insanın hiçbir çaba harcamadan hatta yemek yiyerek sahip olduğu şeylere ben bunca acıyla ve çabayla dahi sahip olamıyorum. Artık hayattan da nefret ediyorum. Ben ne yapacağım.. Nasıl toparlayacağım?

Genişletmek için tıkla...