- 24 Eylül 2013
- 9.830
- 32.165
- 748
Yaşadığım bir problemi sizinle paylaşarak fikrinizi almak istiyorum. Ben parayı seven, olmazsa olmaz diyen bir insan değilim ama son zamanlarda kendimle çeliştiğimi düşünmeye başladım.
Babam az çok kazanan ama bu parayı el iyisi olmak adına bizden başkalarına yediren bir insan oldu hep. Mesela bizim ihtiyacımız olduğu halde kuzenime burs verirdi. Ama biz devlet bursu ile okumaya çalışırdık hep. Okumakla kalmaz, üstüne her şeyimizi de öyle almaya çalıştırdık. Devletin verdiği bura neye yeter derseniz, mesela lisede 3 ayda bir yatan 150 lira burs aldıysam bunun 60 ını babamın zorla yolladığı uzaktaki bir Okulun servis parası için harcardım. Öyle derdi çünkü. Bursundan ver derdi. Kalanı ile de kıyafet falan Almaya çalışırdım. Kardeşlerim de öyle. Çünkü babam almazdı. Senede iki kere bir iki şey alır, ama her ay dolap döşemiş gibi konuşurdu.
Yıllar böyle geçti. Hep korktuk babam elimizdeki beş kuruşu da alacak diye. Çünkü alırdı. Mesela hevesle aylarca artıra artıra 50 lira biriktirsem onu bulursa ya da duyarsa Siz paradan anlamazsınız, bende dursun diye o parayı alır ve bir daha da vermezdi. Bir kere hatırlıyorum. Çok beğendiğim bir kazağı, Benim olan ama babamın el koyduğu para ile almak istedim. Babama söyledim. Bir saat yalvardım ve dedi ki ben o parayı sizin için harcadım. O kadar ağladım ki. Daha küçüğüm bide. Anneannem dedelerim babaannem harçlık verse ve duyarsa o paraya hemen el koyardı. Bide hep derdi ki ben size bakıyorum, bu paraları vermek zorundasınız.
Çalışma hayatına başladım. Hala salak yerine koyup sen paradan anlamazsın her ay maaşını ver bana bende kalsın demeye başlayınca ben iyice delirdim ve babamla kavga ettim. Ama çok büyük bir kavga oldu. Bir daha para diyemedi bana. Kardeşlerime dedi ama onlarda aynı şeyi yaptı. Bıktık çünkü.
Şimdi esas meseleye geleyim. Yaşadıklarımı bi ben bi ailem bilir. Anneme ve kardeşlerime her ihtiyaç duyduklarında para veririm ve asla acımam o paraya. Hatta annem lazım demeden veririm. Hep bir şeyler de alırım. Eşimin ailesi de çok iyidir onlara da ara ara veririz mesela. Sınırı aşmadıkları sürece. Hediyeler alırız. Arkadaşlarıma da hediye alırım. Bir şey laızmsa az miktardaysa alırım . Ardını aramam Ama bazen birileri benden ya da eşimden borç isterse uyuyamıyorum. O para sanki geri dönmeyecekmiş gibi geliyor. Geçen bir arkadaş 10000 borç istedi. 3 günde ödeyecegım dedi. Ben o üç gün boyunca çok zor saatler geçirdim. Parayı ödedi arkadaş ama yaşadığım sıkıntı yanıma kar kaldı. Herkes babam gibi yapacakmış gibi geliyor. Mesela biri bana avm ye gidince 200 liralık bir şeyi al gel dese ben o kişi parayı bana verene kadar rahat edemem. Çok korkuyorum birileri borç isteyecek diye. Bazen uyuyamıyorum.
Cimri miyim sizce ben? Yoksa babamla yaşadığım şeylerle mı alakalı? Nasıl kurtulacağım bu korkudan
Babam az çok kazanan ama bu parayı el iyisi olmak adına bizden başkalarına yediren bir insan oldu hep. Mesela bizim ihtiyacımız olduğu halde kuzenime burs verirdi. Ama biz devlet bursu ile okumaya çalışırdık hep. Okumakla kalmaz, üstüne her şeyimizi de öyle almaya çalıştırdık. Devletin verdiği bura neye yeter derseniz, mesela lisede 3 ayda bir yatan 150 lira burs aldıysam bunun 60 ını babamın zorla yolladığı uzaktaki bir Okulun servis parası için harcardım. Öyle derdi çünkü. Bursundan ver derdi. Kalanı ile de kıyafet falan Almaya çalışırdım. Kardeşlerim de öyle. Çünkü babam almazdı. Senede iki kere bir iki şey alır, ama her ay dolap döşemiş gibi konuşurdu.
Yıllar böyle geçti. Hep korktuk babam elimizdeki beş kuruşu da alacak diye. Çünkü alırdı. Mesela hevesle aylarca artıra artıra 50 lira biriktirsem onu bulursa ya da duyarsa Siz paradan anlamazsınız, bende dursun diye o parayı alır ve bir daha da vermezdi. Bir kere hatırlıyorum. Çok beğendiğim bir kazağı, Benim olan ama babamın el koyduğu para ile almak istedim. Babama söyledim. Bir saat yalvardım ve dedi ki ben o parayı sizin için harcadım. O kadar ağladım ki. Daha küçüğüm bide. Anneannem dedelerim babaannem harçlık verse ve duyarsa o paraya hemen el koyardı. Bide hep derdi ki ben size bakıyorum, bu paraları vermek zorundasınız.
Çalışma hayatına başladım. Hala salak yerine koyup sen paradan anlamazsın her ay maaşını ver bana bende kalsın demeye başlayınca ben iyice delirdim ve babamla kavga ettim. Ama çok büyük bir kavga oldu. Bir daha para diyemedi bana. Kardeşlerime dedi ama onlarda aynı şeyi yaptı. Bıktık çünkü.
Şimdi esas meseleye geleyim. Yaşadıklarımı bi ben bi ailem bilir. Anneme ve kardeşlerime her ihtiyaç duyduklarında para veririm ve asla acımam o paraya. Hatta annem lazım demeden veririm. Hep bir şeyler de alırım. Eşimin ailesi de çok iyidir onlara da ara ara veririz mesela. Sınırı aşmadıkları sürece. Hediyeler alırız. Arkadaşlarıma da hediye alırım. Bir şey laızmsa az miktardaysa alırım . Ardını aramam Ama bazen birileri benden ya da eşimden borç isterse uyuyamıyorum. O para sanki geri dönmeyecekmiş gibi geliyor. Geçen bir arkadaş 10000 borç istedi. 3 günde ödeyecegım dedi. Ben o üç gün boyunca çok zor saatler geçirdim. Parayı ödedi arkadaş ama yaşadığım sıkıntı yanıma kar kaldı. Herkes babam gibi yapacakmış gibi geliyor. Mesela biri bana avm ye gidince 200 liralık bir şeyi al gel dese ben o kişi parayı bana verene kadar rahat edemem. Çok korkuyorum birileri borç isteyecek diye. Bazen uyuyamıyorum.
Cimri miyim sizce ben? Yoksa babamla yaşadığım şeylerle mı alakalı? Nasıl kurtulacağım bu korkudan
ama eşim çok rahattı mesela. Neden erkeklerde böyle dert etme durumu yok bilmiyorum.
ama eşimin alakasız bir akrabası arıyor 1000 tl istiyor mesela. Eminim o para gelmez yani. O zaman sinir oluyorum. Ben de akşama kadar çalışıyorum. Başkası o paranın üstüne yatsın diye değil. O zaman uykularım kabusa dönüyor.
