- 2 Eylül 2008
- 4.777
- 37
- 158
ben bu konuda gelenlere degil kendime cok kiziyorum hatta geceleri uyuyamayacak kadar kafama taktim ama degismeyi beceremiyorum, sizlerin basina gelenlerin cogunu yasadim, ama sesimi cikaramiyorum, gecen kuzenim geldi 30 yasinda koca kiz cocugu oturttu kucagina (bebek 1,5 aylik) ben de oyle seyrettim, bebegim huysuzlandi tabi cani yaninca, hic sesimi cikaramadim, ulan salak kafam, "o daha cok kucuk oturamaz" deyip alsana kucagindan, bir de diyoki "bu bebek beni sevmedi, kucagimda huysuzlaniyor" , Allahtan annem o kadar kucuk cocugun oturamayacagini soyledi de "aaaa oyle mi diye diklestirdi biraz" 30 yasinda bu insan ya, cocugu olmayabilir ama bunu bilmesi gerekmez mi? daha anlatsam sayfalar yetmez, dedim ya suclu benim biri alinacak kusecek diye bisey diyemiyorum, sonra da oturup agliyorum, babasi ve ben daha hic cocugumuzu yanagindan opmedik, cok zor sahip oldugumuzdan midir nedir, odumuz kopuyo bisey olacak diye, ama bizim disimizda eve gelenlerin cogu optu
bence bir kere dene uyarmayı. bir kere deneyince devamı geliyor. ben eşimin memleketinde herkese çekinmeden herşeyi dedim. korktuğum şeyler başıma gelmedi çok şükür. sadece oğlumu sürekli bastırmaya çalışmalarına sinir oldum. doktora da sordum bastırmayın daha erken dedi ama doktor ne bilir mantığıyla hareket ediyolar bunlar hala
