Öncelikle herkese hayırlı sabahlar.sıkıntılarımı paylaşmak karşılıklı fikir alışverişinde bulunmak için yeni üye oldum.hep benzer konuları okurdum fakat uzaktan.28 yaşındayım 4 yıllık evliyim eşimle severek evlendik aynı okulda görev yapıyorduk o şekilde tanıştık kısa bir süre sonra evlendik.herkes tarafından ağırbaşlı,efendi,düzgün bir kişilik olarak tanınıyor.zaten görüştüğümüz süre boyunca gayet saygılı bir birlikteliğimiz oldu.evlendikten 1 sene sonra ikizlerime hamile kaldığı öğrendim.eşim çok sevindi zaten çocuk istiyordu bir de ikiz olunca daha da mutlu oldu.çocuklarım şu an 2 yaşında.herşey çocuklardan sonra başladı.doğumdan sonra evde kabile halinde yaşıyorduk ilk 1 ay.annem kayınvalidem kayınpederim,sağolsunlar hergün gelen ablalarım.sürekli emziriyordum çocuklarımı sırayla.artık belim ağrıyordu doğrulamıyordum ama her emzirmeden sonra eşim ve kayınvalidem bu çocuklar doymadı diyerek baskı kurup hemen mama yapıyorlardı çocuklara.halbuki hamilelik dönemimde çok araştırmıştım sütüm 2 bebeğe de yeterdi.neyse hep emzirdim hep aç denildi aetık ağlıyordum madem öyle ben neden emziriyorum.çok zor bir lohusalık geçirdim.doğumdan 20 gün sonra bütün vücudumda döküntüler meydana geldi tansiyon problemim çıktı,el ve ayaklarım şişmeye devam etti vs 35.günde kayınvalidemler gitti.annemlerle aynı şehirde yaşıyorum onlar hergün gelip gittiler yanımıza.ama eşim de ben de yorulmaya başlamıştık.5 dakika bebeklerimizle yalnız kalamıyorduk bir tanesi gazlıydı o ağlayınca diğer bebeğimiz de uyanıyordu ikisiyle birimiz başedemiyorduk.çocuklar 2 aylıkken çok sıkıldığımız için eşimin memleketine gitmeye karar verdik ailesi de gelin sizlere değişiklik olur hem dinlenmiş olursunuz dediler(çocuklarımız tam pandemide doğdukları için bir yere de gidemiyorduk yabancı kimse de gelemiyordu) neyse gittik ben dinlenicem umuduyla gittim hep,sağolsunlar elbette yardımcı oldular ye ek temizlik işine beni karıştırmadı kayınvalidem,ama eşimle ikisi ara ara şaka yoluyla laf ediyorlardı ben çok rahatmışım yediğiö önümde yemediğim arkamda vs.eşimle önceden konuşmuştuk akşamları yürüyüşe çıkacaktık birlikte vakit geçirecektik.. 1.5 ay kaldık,eşim toplasanız 3 akşam yanımızda oturmadı.her akşam arkadaşlarıyla görüşmeye gitti.ben erken uyanıyordum annesi eşimin yerine yanıma gelip cocuklarala ilgileniyordu benimle birlikte,eşim uyuyordu.kahvaltıdan sonra yneıdaya çekilip uyuyordu akşam yemek yiyip çıkıyordu ben o kadar yalnız hissediyordum ki kendimi..ve ben bu yüzden evime dönmek istedim az kaldı dedi dönmedik.eşime sorsanız dünyanın en anlayışsız insanı benim.her kavgamızda boşanmak istiyorum ben bu hayatı çekmem,mecbur değilim deyip duruyor.ben de haklı da olsam gönlünü alıyorum ki annemler üzülmesin diye.zaten aetık tartışmalardan sonra 10 Gine kadar küslük devam ediyor,2 bebekle herşeye ben koşturuyorum o uyuyor,ev işine karışmayıp ev pis diye söyleniyor.ki ben şimdiye kadar oturup keyif çayı içmiş değilim boş kalamıyorum işten güçten.ama ben yardım istediğimde her işi zaten kendinin yaptığını,benim nankör olduğumu,bundan sonra zaten yardım etmeyeceğini söylüyor.hiçbir zaman kahvaltısız bırakmadım,çocuklarım için bile olsa vaktinde kahvaltı hazır olur.ama 3 hata öncesine kadar kahvaltıları kendisinin hazırladığı I söylüyor.ben şok oluyorum çünkğ hiçbir zaman hazır kahvaltıya oturmadım ben.ben haksızlığa gelemiyorum,yapmadığı şeyler yaptım diye gösterince sinir oluyorum ben sinir oldukça o alaycı ifadesini suratına yerleştirip beni daha fazla tahrik ediyor.şimdi diyeceksiniz ki madem öyle boşan,çocuklarımdan korkuyorum.bir ara lafı geçti ben çocukları sana bırakır mıykm diyor.nasıl alacağı hakkında fikrim yok ama araştırıyorum artık yavaş yavaş.dün de memlekete gidelim teklifinde bulunucam,gelmezsen çocukları alıp gidicem dedi tabi cevabını aldı ama bunu düşünmesi bile beni şaşırttı.10 saatlik yola çocuklarla gidecek bensiz?benimmemleketşne gitmeme sebebim de çocuklarının yolda durmaması ve aslında kendisinin de bildiği sebep-orda rahat olmamam.yalnız kalmam,beni yükmüşüm gibi gider gitmez ailesin tepesine atıp keyfine bakması.ama dediğim gibi bu durumu da kabul etmiyor.kavgalardan sonra alıp karşıma konuşmak istiyorum ama bakıyorum ben düzelelim çaba gösterelim dedikçe benim umudum yok,hep konuşuyoruz birşey değişmiyor,sen düzelmiyorsun falan filan.hiç kendini sorgulamıyor.ben çok yoruldum.aileme göstermediğim anlayışı sabrı eşime gösterdim yıllardır,ama ne sevgimi gördü sözde değer vermiyormuşum,ne anlayışımı kabul etti..ki sorumluluklarımın farkındayım baştan savma yapmadım hiçbir işimi.ama adam yapıcı olmuyor çok yoruldum.aynı evde 2 yabancı gibi yaşamaktan yoruldum.ama böyle daha mutlu olduğunu söylüyor velhasıl ciddi anlamda çıkmazdayım lütfen bana yardımcı olun.çok uzun yazdım kusura bakmayın.bu arada ailesine karşı cephe aldığımı söylüyor ama ailesiyle arada tlfda konuşuyoruz bir tek.yani eşim ve ailesi çocuklarımdan başka birşey konuşmayıp beni sormuyorlar bile ben de arada arayıp hal hatır sorup kapatıyorum.o da ayrı mevzu zaten.whatsapp grupları var.7/24 mesajlaşırlar,sürekli çocuklarımın video ve real keri döner ama sürekli.eşim çocukların her anı I video çekip ailesine gönderir.demek istediğim ben çok dışında tutuluyorum sanki.annesi sürekli evde kim var,ne yedin,nereye gittiniz diye mesaj atar.oğlu evlendiği için tabi düşünecekmiş diğer oğlu evlense onu da düşünecekmiş(diğer oğluna bir mesajda öyle yazmıştı)eşimin bağımsız bir aile kurup sahip çıkmasına engel oluyor bu durum bana göre.ve onlardan cesaret alıp boşanma lafı I kullanıyor sürekli
İkna ederim.zaten pek umudu kalmadığı için bunu da yapayım üzerinden atayım der yine de gelir diye düşünüyorum.yaşadığımız yerde yok ama en yakın yerlerde bulursam deneyeceğim 
