Merhaba arkadaşlar. Yeni üyeyim, ama uzun süredir forumu takip ediyordum. Bir süredir kendimi çıkmazda hissediyorum; uzun süreli ilişkimle ilgili.
Yaklaşık 4 buçuk senedir süren bir ilişkim var. İlk 1-2 sene çok güzeldi her şey, kısmen her şey yolundaydı. Daha sonraki zamanlarda en ufak bir kavgamızda hep haksız olan taraf ben oldum ona göre, aslında haklı görüyordum kendimi. Ama bana öyle bi suçluluk psikolojisi uyguladı ki, sen şöylesin böylesin değişmeyeceksin. Dağ gibi egon var bilmem ne. Bunun gibi daha neler. Ben her zaman ilişkinin devamı için alttan alan taraf oldum, sırf ilişki devam etsin diye kendime olan saygımdan da vazgeçtim yeri geldi. İnadı çok fazlaydı. Yazmasam yazmaz, aramasam aramazdı. Ben yazıp aramasam eminim 1 ay bile olurdu suskunluğu. 10-15 gün hiç iletişime geçmezdi. Ben geçersem de sözde hatamı anlayıp özür dileyene kadar da tavrını ve inadını katlardı.
Böyle böyle hep kendimden verdim, kendime olan saygımı yitirdim sanki. Çünkü istemsizce gurursuzca davrandığım zamanlarda oluyordu. O zamanlar ayrılma ihtimalini bile düşünemiyordum. Son zamanlarda kendimi ciddi anlamda tükenmiş hissediyordum. Sanki tüm bu birikmişliklerin hepsi zamanla beni tüketmiş, bitirmiş gibi. Kendimi çıkmazda görüp intiharı düşündüğüm zamanlar bile oldu. Zaten çocukluğumdan kaynaklı suçluluk psikolojisi durumları da mevcut bende.
Sonra bir şekilde şans verdim, kendimi zorladım. Yürüsün istedim, anlamaya çalıştım durumumun altında yatan sebepleri. Anneler gününde evlerine gitmiştim, orada bana çok soğuk davranmıştı. Çok garip davranıyordu bana. Onu o an garipsedim. Tavrını yani. Eve geldiğimde, o davranışının sebebini sordum; çok tuhaf bulduğumu ifade ettim. Bunu soruşumu bahane ederek en küçük sebepten güya davranışımdaki ufak değişiklikten "benden paydos, zorlamıyorum artık ilşkiyi yürütmek için" dedi. Neyse bu sebeple de 1 hafta falan konuşmadık.
Sonra mail attı seni hep sevdim falan bilmem ne, ama eskisi gibi olmanı istiyorum. Devam ediceksek eskisi gibi ol. Eski derin'i istiyorum falan diye beni bir karar almaya zorladı. Her şey tek taraflıymış gibi sanki. Sonra biz bir süre mailleştik. Daha sonra yine bir şekilde devam ettik, denedik. En sonunda saçma bir sebepten çocukça bir güvensizlik yaptı bana. Ben de biz liseli aşık mıyız, kaç senelik ilişkimiz var diyip kendimi anlatmaya çalıştım. Ama inanmadı, beni yalancılıkla suçladı. Yine bu sebepten tüm haksızlığına rağmen günlerce yazmadı bana.
En sonunda ben bir karar aldım, bu ilişkinin bana mutsuzluk verdiğini idrak ettim. Kendimi çok hırpaladım, zamanında kendimden o kadar çok verdim ki, tükenmişlikten eskisi gibi hissedemiyordum bile ona karşı. Uzun, düşüncelerimi açıklayan bir mail yazıp ikimiz için ayrılmanın doğru olduğunu yazdım. 3 ay öncesine kadar ayrılık ihtimalini bile düşünemeyen ben, böyle radikal bir karar vermiştim. Mailime saatler sonra döndüğünde, "seni hep sevdim, değer verdim" gibi içi boş, ve tatmin edici olmayan sözler sarfetti. Davranışlarının izahını yapmaya ve durdurmaya bile çalışmadı beni. En sonunda ayrılık nedenini sormayacağım bile demştim daha önceden Allah'a emanet ol yazdı. Ben de şaşırdım, zaten o da düşünüyormuş dedim içten içe. 1-2 gün de böyle geçti. Daha sonra beni aradı, aramasıyla ben yıkıldım. Eski konulardan biraz tartıştık, birbirimizi ifade etmeye çalıştık, yine aynı frekansı tutturamadık. En sonunda gerçekten bitirmekte kararlı mısın? Ben hissetmiyorum ve düşünmüyorum gerçekten bitirmek istediğini dedi. 5 yılı çöpe mi atacaksın? Sana tek sorum cidden bitirmek istiyor musun? Bensiz başkasıyla mutlu olucaksın yani? Gibi şeylerle beni vicdan azabına sürüklemeye çalıştı. Ben de onca tavrınla inadınla zaten zamanla iki yabancı gibi olduk. Ayrılalım diyince ben mi suçlu oldum? Dedim yine aynı şeyleri sordu, bu kez daha sonra konuşalım işteyim çok uzun oldu beni merak ederler dedim ve kapattık telefonu. Ama ben perişan oldum, gerçekten darmadağınığım. Yine en başa döndüm resmen. Tam karar verdim dedim, yine bu davranışıyla işin içinden çıkamaz hale geldim. Biliyor huyumu, hassaslığımı, zaaflarımı. Suçluluk aşılıyor o konuşmalarında bile. Kendimi cidden kötü ve çaresiz hissediyorum. Ama emin olduğum bişey var, zamanında ilişkinin devamlılığı için çaba sarfeden taraf bendim, ama insan çabalarının karşılığını göremeyince bir yerden sonra tükeniyor. Böyle konuştuktan sonra whatsaptan da "belki 1 gün, belki 1 yıl belkide 1 asır ömrüm var. Ama bildiğim bir şey var o da senden fazla kimseyi sevmeyeceğim." Yazmış. Hayır şimdi bu adam beni günlerce aramazken, hem de bu durum seneler sürerken ayrılalım diyince ben mi suçlu oldum? Ne yapmaya çalışıyor? Kızlar yardımcı olur musunuz lütfen, yediğim yemekten bile keyif almıyorum resmen. Çok uzun oldu farkındayım ama çok doluyum gerçekten. Fikirlerinize ihtiyacım var. Teşekkür ederim şimdiden.