Bugüne kadar birinci derece yakın ailemden iki kişiyi kaybettim. Biri anneannemdi, çok severdim. Vefat haberini aldıktan sonra ağladım ama yaşlıydı, kimseye muhtaç olmadan gitti şükür dedim ve kimseden arama beklemedim. Ikincisi ise gencecik aslan gibi kuzenimdi, ani bir veda oldu. O kadar üzüldüm ki, öyle bi acı daha önce hiç hissetmedim. Üzüntüden kim aramış kim gelmiş hiç görmedim, duymadım. Velhasıl, başınız sağolsun ama sizinki biraz "ben gidiyorsam onlarda gelecek" mevzusuna dönmüş sadece, cenazeden bağımsız.