- 3 Haziran 2016
- 971
- 261
- 33
- 28
- Konu Sahibi loveyourselff
-
- #1
Arkadaslar aranizda cekingenlik utangaclik sorunu olan var mi varsa nasil aştı benim hayatim iyiden iyiye etkilemeye basladi ne yapicam bilmiyorum
Ben de merak ediyorum bunu. Bir terapiste gitmistim bu konuyla alakali, bana iyilestigimi zannetsem bile nuksedebilecegini soylemisti. Gercekten de oyle oldu.Cevaplari merakla bekliyorum. Clzen oldu mu?
Ben de gittim baya iyi gelmisti tam düzelmemisti tabi ki sonra yarim kaldi terapi o zaman lisedeydim simdi ünideyim daha kötü oldum resmen sunum yapamadigim icin derslerden kaliyorum iyice hayatimi kontrol ediyor.Tanidigim ama cok konusmadigim insanlara selam vermeye bile cekiniyorum şimdi de buna taktim cekiniyorum hepBen de merak ediyorum bunu. Bir terapiste gitmistim bu konuyla alakali, bana iyilestigimi zannetsem bile nuksedebilecegini soylemisti. Gercekten de oyle oldu.
Hic adim attiniz mi aşmak icin?Bende var. Yillardir asamadim maalesef.
Ben de gittim baya iyi gelmisti tam düzelmemisti tabi ki sonra yarim kaldi terapi o zaman lisedeydim simdi ünideyim daha kötü oldum resmen sunum yapamadigim icin derslerden kaliyorum iyice hayatimi kontrol ediyor.Tanidigim ama cok konusmadigim insanlara selam vermeye bile cekiniyorum şimdi de buna taktim cekiniyorum hep((
Evet asmak icin ugrastim. Cok ustune gittigim soylenemez ama gene de biraz da olsa kurtulmaya calistim. Soyledigim gibi, terapiste gidiyordum ve o zamanlar kendimi iyi hissediyordum. Ozellikle de terapiden ciktigim an, cok huzurlu hissediyordum. Sonra bir nedenden oturu birakmak durumunda kaldim ve bir sure sonra fobim tekrarladi. Bu yuzden evden cikmayi hic istemiyorum, surekli evdeyim. Aynen soyledigin gibi, insanlara selam vermeye bile cekiniyorum. Eger bir insanla iletisimde bulunmam cok gerekliyse bile cok zorlaniyorum. Icimden bin defa prova ediyorum soyleyeceklerimi. Ama gene de olmuyor, salak gibi hissediyorum. Bu yuzden universiteye de gitmiyorum iki senedir. Kaydoldum ama dondurdum sonradan, kendimi o ortamda dusununce bile cok kotu hissediyorum. Bakalim nereye kadar gidecek.Hic adim attiniz mi aşmak icin?
Aynisi benim ben de terapiste gidince cok iyi oluyodum ama sonra o uzaga gidince yarim kaldi biraz daha iyiydim utangac olsam bile sonra üniye baslayip sunum olayi gelince daha kötü oldum.Bir de sinifta kalinca siniftakiler de degisince daha bir motivasyonum dustu.Ben de eski bazi arkadaslarimla bulusmak disinda zorunda kalmazsam disari cikmiyorum hani ama insan cok sıkılıyor artik cok zorluyor beni bu yaslara bir daha dönemicem ve cok kalitesiz yasiyorum bu yaslarimi.Ne sorumluluklarimi yerine getirebiliyorum,ne istedigim beni mutlu edebilicek seyleri yapabiliyorum.Cok üzülüyorım artik.Üni de derslere giremiyorum ama aileme söylemeyemedim bunu.Gidiyorum ama giremiyorum liseden bir arkadasim bizim okula gelmis kazanmis cok konustugum biri degildi ama görüyoruz birbirmizi göz göze geliyoruz hep ama selam veremiyorum cok utaniyorum birde yanina gitsem konussam konusucak biseyim de yok ne okulum düzgün ne biseyim cok ayıp oluyo gercekten biktim kendimden artik.Evet asmak icin ugrastim. Cok ustune gittigim soylenemez ama gene de biraz da olsa kurtulmaya calistim. Soyledigim gibi, terapiste gidiyordum ve o zamanlar kendimi iyi hissediyordum. Ozellikle de terapiden ciktigim an, cok huzurlu hissediyordum. Sonra bir nedenden oturu birakmak durumunda kaldim ve bir sure sonra fobim tekrarladi. Bu yuzden evden cikmayi hic istemiyorum, surekli evdeyim. Aynen soyledigin gibi, insanlara selam vermeye bile cekiniyorum. Eger bir insanla iletisimde bulunmam cok gerekliyse bile cok zorlaniyorum. Icimden bin defa prova ediyorum soyleyeceklerimi. Ama gene de olmuyor, salak gibi hissediyorum. Bu yuzden universiteye de gitmiyorum iki senedir. Kaydoldum ama dondurdum sonradan, kendimi o ortamda dusununce bile cok kotu hissediyorum. Bakalim nereye kadar gidecek.
Benim cocukluktan beri var hep yani cok kücükken yoktu hic cok giriskendim ama ne zaman okula basladim o zaman o da basladi kendimi hep yetersiz hissediyordum herseyin en kötüsü bendeymis gibi kendimden nefret ediyodum hep sonra ergenlige yeni girdigim zamanlarda arkadaslarimla aram bozuldu okulda hepsi üzerime geliyorlardi iyice psikolojim bozuldu daha kötü oldum iki sene dayandim buna sonra okul degistirdim ama iste artik iyice yapismisti üstüme liseye baslayinca da zirveye ulasti bu durum ciddi ciddi kimseyle konusamiyodum cok yakin bir kac arkadasim haric sonra terapiye gidince dhaa iyi oldum daha iyi hissetmeye basladim kendimi dıs görünüşüme takmamaya basladim dhaa rahat disari cikip biryere gitmeye basladim ama üniye baslayinca ne zamanki sunum olayi geldi gene eski durumuna geri döndü napicam bilmiyorımL loveyourselff Bu arada, nicin bu dertten muzdaripsin? Neden boyle hissediyorsun? Altinda yatan bir neden olmali. Hic kimse durup dururken boyle hissetmez.
Ben de lisedeyken bir iki kez sunum yapmam zorunda kalmistim. Gercekten cok zordu, kimsenin yuzune bakamadim; cok iyi calismama ragmen duzgun bir sekilde sunamadim. Her sey aklimdan bir anda ucup gitti. Her insan icin bir topluluk onunde konusmak zordur fakat bizim gibiler icin 2-3 kat zor. Tabi bir de lisede siniflar 15-20 kisilik (bizde oyleydi en azindan) universitede daha buyuk bir topluluk var onunde, kaygin daha cok artmistir. Ama yalniz olmadigini bil diye yaziyorum bunlari, en azindan yalniz olmadigimi bilmek bana guc verdi.Aynisi benim ben de terapiste gidince cok iyi oluyodum ama sonra o uzaga gidince yarim kaldi biraz daha iyiydim utangac olsam bile sonra üniye baslayip sunum olayi gelince daha kötü oldum.Bir de sinifta kalinca siniftakiler de degisince daha bir motivasyonum dustu.Ben de eski bazi arkadaslarimla bulusmak disinda zorunda kalmazsam disari cikmiyorum hani ama insan cok sıkılıyor artik cok zorluyor beni bu yaslara bir daha dönemicem ve cok kalitesiz yasiyorum bu yaslarimi.Ne sorumluluklarimi yerine getirebiliyorum,ne istedigim beni mutlu edebilicek seyleri yapabiliyorum.Cok üzülüyorım artik.Üni de derslere giremiyorum ama aileme söylemeyemedim bunu.Gidiyorum ama giremiyorum liseden bir arkadasim bizim okula gelmis kazanmis cok konustugum biri degildi ama görüyoruz birbirmizi göz göze geliyoruz hep ama selam veremiyorum cok utaniyorum birde yanina gitsem konussam konusucak biseyim de yok ne okulum düzgün ne biseyim cok ayıp oluyo gercekten biktim kendimden artik.
Ben 20 yasindayim. Bu durum bende cok kucuklukten beri var. Ben hicbir zaman girisken olmadim. Okula 4 yasinda baslamistim siniftakiler benden buyuktu hep. Bende selective mutism ozellikleri vardi, bu yuzden digerleri de hakli olarak disliyordu beni. Hicbir zaman sosyal hayata adapte olamadim bu yuzden ve bir tane bile arkadas edinemedim. Yani hayatimda ailemden baska kimse yok. Benimkinin tam baslama nedenini bilmiyorum ama kendimi cok cirkin buluyorum hayatimin en basinda beri. Hatirliyorum cunku, bu 5 yasimda da boyleydi 15 yasimda da. Kendimi hic begenmedigim icin digerlerinden dusuk goruyorum. Bir de kendimi yaklasik 10 yildir eve kapattigimdan cok fazla kilo aldim bu da arttiriyor tabi cirkinligimi.Benim cocukluktan beri var hep yani cok kücükken yoktu hic cok giriskendim ama ne zaman okula basladim o zaman o da basladi kendimi hep yetersiz hissediyordum herseyin en kötüsü bendeymis gibi kendimden nefret ediyodum hep sonra ergenlige yeni girdigim zamanlarda arkadaslarimla aram bozuldu okulda hepsi üzerime geliyorlardi iyice psikolojim bozuldu daha kötü oldum iki sene dayandim buna sonra okul degistirdim ama iste artik iyice yapismisti üstüme liseye baslayinca da zirveye ulasti bu durum ciddi ciddi kimseyle konusamiyodum cok yakin bir kac arkadasim haric sonra terapiye gidince dhaa iyi oldum daha iyi hissetmeye basladim kendimi dıs görünüşüme takmamaya basladim dhaa rahat disari cikip biryere gitmeye basladim ama üniye baslayinca ne zamanki sunum olayi geldi gene eski durumuna geri döndü napicam bilmiyorım( seninki nasil basladi?Kac yasindasin?
Sen gene cesaret edip cikmissin ben hic denemedim bile düşün üniversitede yapamam diye o kadar cesaretsizim ben.Üni de de sinifim cok kalabalik degildi ama iste kendime güvenemiyorum ki,yapamam diyip birakiyorum ama kaldim iki senedir üniversitede aileme bile söylemeye cekiniyorum cok garipserler gercekten.Ya evden tek cikip markete falan giderim zaten dedigim gibi psikolıga gidince bana da böyle görevler vermisti ama ben de şöyle bisey var mecbur degilsem cikmam mesela ailem bisey istedi gidip aliyorum ama kendim icin cikmam bosver deyip tanidik görme korkusu cikti bide bir insan bana ilk selam vermezse ben vermeye cekiniyorum o verirse gidip veriyorum ama cok ayıp bir durum gercekten bu durumdan da cok utaniyorum.O kisiye rezil oldum hep bide hep göz göze geliyoruz.Yeni insanlarla tanisirken dikkat ettigim söyle birsey var bakiyorum hani benim gibi biriyse veya burnu havada degilse konusabiliyorum ama böyle burnu havada bir tipse asiri girisken falan onlardan cekiniyorum.Ama bu da kötü tabi uyumlu bir insan olmak gerekli eskiden küçüktük gene öyle böyle cekingen derlerdi ama yaşımız yirmili yaslara gelip sorumluluk artinca daha fena insanlar tuhaf olarak görürler cidden.Terapist ariyorum ben de ailemden para istemek istemedigim icin sene basindan beri para biriktiriyorum gidiyim diye sene bitti daha gidemedim.Sen de öyle yapabilirsin biriktirip.Böyle yasamak cidden cok zor.Ben de lisedeyken bir iki kez sunum yapmam zorunda kalmistim. Gercekten cok zordu, kimsenin yuzune bakamadim; cok iyi calismama ragmen duzgun bir sekilde sunamadim. Her sey aklimdan bir anda ucup gitti. Her insan icin bir topluluk onunde konusmak zordur fakat bizim gibiler icin 2-3 kat zor. Tabi bir de lisede siniflar 15-20 kisilik (bizde oyleydi en azindan) universitede daha buyuk bir topluluk var onunde, kaygin daha cok artmistir. Ama yalniz olmadigini bil diye yaziyorum bunlari, en azindan yalniz olmadigimi bilmek bana guc verdi.
Ailenin nasil insanlar oldugunu bilmiyorum, benim ailem bana yardimci olmamisti mesela. Babam beni ciddiye almadi, abarttigimi dusunuyordu. Eger ailen sana yardimci olacaksa onlarla paylas bu durumunu. Terapiste giderken bana kucuk gorevler veriyordu sosyallikle alakali, sen de kendi kendine yapabilirsin bunu. Ya da bu konu ile alakali kitaplar oku, eger istersen sana onerebilirim. Ben biraz daha iyiyim bu sayede, mesela onceden markete kendim gidemezdim ama artik yapabiliyorum. Senin fobin ne durumda bilmiyorum tabi, ben evden cikamiyordum bazen. Bir de acaba baska bir terapist bulamaz misin? Benim ekonomik ozgurlugum olmadigi icin gidemem fakat sen uzakta oldugu icin birakmissin anladigim kadariyla.
ben de 20 yasindayim 21 olucam.Ben de bes yasind basladim dedigim gibi ailemin yanindayken okul yokken böyle degildi.Okul baslayinca oldu ben ilk kendii beceriksiz görüyordum ilk böyle basladi resim güzel cizemezdim mesela yazim kötüydü vs. Sonra sonra cirkin bulmaya tüm özelliklerimi kötü bulmaya basladim.Kilo verilmeyecek birsey degil evde bile spor yapabilirsin ben de cok kilo aldim okul stresi ve kendi stresimden dolayi.Eminim ki güzelsindir bizi böyle yapan bakis acimiz bide insanlar bizi anlamayınca daha cok ice kapaniyoruz.Anlasilsak bile yeter bazen.Ben 20 yasindayim. Bu durum bende cok kucuklukten beri var. Ben hicbir zaman girisken olmadim. Okula 4 yasinda baslamistim siniftakiler benden buyuktu hep. Bende selective mutism ozellikleri vardi, bu yuzden digerleri de hakli olarak disliyordu beni. Hicbir zaman sosyal hayata adapte olamadim bu yuzden ve bir tane bile arkadas edinemedim. Yani hayatimda ailemden baska kimse yok. Benimkinin tam baslama nedenini bilmiyorum ama kendimi cok cirkin buluyorum hayatimin en basinda beri. Hatirliyorum cunku, bu 5 yasimda da boyleydi 15 yasimda da. Kendimi hic begenmedigim icin digerlerinden dusuk goruyorum. Bir de kendimi yaklasik 10 yildir eve kapattigimdan cok fazla kilo aldim bu da arttiriyor tabi cirkinligimi.
Ya bir sürü yolu var aslinda arastirinca ama ben cesaret edemiyorum ben de ki eksiklik bu herkesin söyledigi korkularinin üstüne git ben de biliyorum ama cidden cesaretim yok bazen geliyormus gibi oluyo yapiyorum sonra gene geri dönüyo sıkıldım artik.Sen hic psikolga falan gittin mi?Bende aynı durumdayım çalışıyorum iş arkadaşlarımla iletişime geçemiyorum bunu yenmenin bir yolu var mı
aynı sorunlar bende de var bir olay anın da kalbim sıkışıyor aslında gitmek istiyorum ama bir türlü cesaret edemedimYa bir sürü yolu var aslinda arastirinca ama ben cesaret edemiyorum ben de ki eksiklik bu herkesin söyledigi korkularinin üstüne git ben de biliyorum ama cidden cesaretim yok bazen geliyormus gibi oluyo yapiyorum sonra gene geri dönüyo sıkıldım artik.Sen hic psikolga falan gittin mi?
Bir yerde calistigina göre cokta asiri degil seninki de.Antidepresan falan düşünmedim hic yan etkilerinden dolayi gerek görmüyorum.Ama iste terapi mi alsam diyorum ama o da uzun bir süreç senenelerim gitti cidden bu sebepten hayattaki tüm fırsatlar gidiyoraynı sorunlar bende de var bir olay anın da kalbim sıkışıyor aslında gitmek istiyorum ama bir türlü cesaret edemedim
Ailen garipseyebilir tabi, cunku normal gorulen bir sey degil. Ama yardimci olurlar mi? Onemli olan bu. Mesela onlara bu durumundan bahsetsen hafife mi alirlar yoksa ilgilenirler mi? Ve bu birkac ayda gececek bir sey degil. Belki 1-2 yilini alacak. Ben buna alistirmaya calisiyorum kendimi. Sonucta yillardir var olan kaliplasmis dusunceler bunlar. Bir anda silinemez.Sen gene cesaret edip cikmissin ben hic denemedim bile düşün üniversitede yapamam diye o kadar cesaretsizim ben.Üni de de sinifim cok kalabalik degildi ama iste kendime güvenemiyorum ki,yapamam diyip birakiyorum ama kaldim iki senedir üniversitede aileme bile söylemeye cekiniyorum cok garipserler gercekten.Ya evden tek cikip markete falan giderim zaten dedigim gibi psikolıga gidince bana da böyle görevler vermisti ama ben de şöyle bisey var mecbur degilsem cikmam mesela ailem bisey istedi gidip aliyorum ama kendim icin cikmam bosver deyip tanidik görme korkusu cikti bide bir insan bana ilk selam vermezse ben vermeye cekiniyorum o verirse gidip veriyorum ama cok ayıp bir durum gercekten bu durumdan da cok utaniyorum.O kisiye rezil oldum hep bide hep göz göze geliyoruz.Yeni insanlarla tanisirken dikkat ettigim söyle birsey var bakiyorum hani benim gibi biriyse veya burnu havada degilse konusabiliyorum ama böyle burnu havada bir tipse asiri girisken falan onlardan cekiniyorum.Ama bu da kötü tabi uyumlu bir insan olmak gerekli eskiden küçüktük gene öyle böyle cekingen derlerdi ama yaşımız yirmili yaslara gelip sorumluluk artinca daha fena insanlar tuhaf olarak görürler cidden.Terapist ariyorum ben de ailemden para istemek istemedigim icin sene basindan beri para biriktiriyorum gidiyim diye sene bitti daha gidemedim.Sen de öyle yapabilirsin biriktirip.Böyle yasamak cidden cok zor.
Ben kendimi cirkin buldugum icin basladi bu, mesela biri kotu davraninca da cirkin oldugum icin kotu davraniyor diye dusunurdum. Ve surekli kotu insanlarla karsilastim ben. Yok, guzel degilim valla; ama artik cok umrumda da degil. Kabullendim ama gene de kendimi ezik hissetmekten alamiyorum.ben de 20 yasindayim 21 olucam.Ben de bes yasind basladim dedigim gibi ailemin yanindayken okul yokken böyle degildi.Okul baslayinca oldu ben ilk kendii beceriksiz görüyordum ilk böyle basladi resim güzel cizemezdim mesela yazim kötüydü vs. Sonra sonra cirkin bulmaya tüm özelliklerimi kötü bulmaya basladim.Kilo verilmeyecek birsey degil evde bile spor yapabilirsin ben de cok kilo aldim okul stresi ve kendi stresimden dolayi.Eminim ki güzelsindir bizi böyle yapan bakis acimiz bide insanlar bizi anlamayınca daha cok ice kapaniyoruz.Anlasilsak bile yeter bazen.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?