hayır ailemin ihtiyaç duyduğu fiziksel yada maddi bi durum yok.Ailen fiziksel olarak mı bakıma ihtiyaç duyuyo yoksa maddi olarak mı? Eğer maddi olaraksa uzaktan da yardım yaparsın. Seni bu kadar yıpratmalarına izin verme. Bu zamana kadar yıprattıkları yeter
dua ediyorum ama o kadar dışlandığım durumlar olduki,namaz kılmadığında senin içine şeytan girmiş..yada bu yaşadığım şeylerden şikayet ettiğim anlarda,,,''yaşadığına dertmi diyorsun ölelimde gör bu haline şükrettiğini '' diyorlar.Tam da bu yasadiklarindan dolayi dik durman lazim
tam da bu yasanilanlardan dolayi oylesine bir evlilik yapmaman lazim
tam da bu yuzden, iste bu yuzden kendinize iyi bakmaniz lazim,
sakin oylesine bir evlilik yapmayin.
Allah iyi insanlarla karsilastirsin diye dua edin lutfen bu cok onemli
Senin de psikolojin için kendini düşünmen gerekiyo. Ne olursa olsun dimdik dur. Düştüğün yerden kalkabilirsin. Ne derlerse desinler. Senin hayatın bu ve başkaları seni kötü bi şekilde etkilememeli.hayır ailemin ihtiyaç duyduğu fiziksel yada maddi bi durum yok.
benim yaşadıklarım onlar için söz konusu dahi değil...
tek ben değilki..bazen düşünüyorum babamda annemde babasız büyümüşler.onlarda aile ortamı çok görmemişler...
aslında durumum iki psikolojisi bozuk insanın evlenip...yeni mutsuz insanlar dünyaya getirmesi.
İşte sorunum bu...ben yaşadıklarımdan şikayet ettiğimde asi olduğumu....''ölelimde yokluğumda gör sen derdi''
şimdiki haline şükredeceksin gibi sözler....
Bende derimki anneme ''ne kadar acizsinki ölümle yokluğunla terbiye etmeye çalışıyosun beni...vicdan yapıp kendimi haksız göreyim diye..
abla konusu ise yıllarca önce reddettiğim.ama sonra evet bunu yaşadım!dediğim acı bi gerçek.
şuan yüzyüze bakıyoruz.tabii o hatırlamadığımı sanıyor.iğreniyorummm yaptığından hatırlamak istemiyorum.........
oyle dusunmeyin namaz kilacaksaniz jendiniz icin kilin. Anliyorum sizi baskiyla insan kesinlikle daha cok uzaklasiyor. Yapacaginiz seyleri kendiniz icin yapmaya calisin. Anna baba atsan atilmaz satsan satilmaz. Onun icin kotu seyleri dusunup kinlenmeyin onlara karsi.dua ediyorum ama o kadar dışlandığım durumlar olduki,namaz kılmadığında senin içine şeytan girmiş..yada bu yaşadığım şeylerden şikayet ettiğim anlarda,,,''yaşadığına dertmi diyorsun ölelimde gör bu haline şükrettiğini '' diyorlar.
bense bu vicdanla yaşayamıyorum
İşin kötüsü bugün.....neredeyse 20 yıl sonra yaşadığım hafızamdan silinmemiş...!detaylarıyla orda bi yerde takılı ve iğrençliğiyle kimi zaman isyana düşüyorum.o yaşta ben...böyle bi şeyi nasıl yaşadım diye.nası bi abla nası bi nefis var dondum kaldım.iğrenç bi olay gerçekten.
aslında benim annemde benzer seninkiyle.dini görevlerini yerine getirmez ama açık saçık giyindiğimde saçma sapan tepkiler gösterir.saçma sapan diyorum çünkü bana sözünü geçiremez.psikolojik olarak normal görmüyorum zaman zaman.çaresiz kaldığında kendimi atıyımda kurtulun vs gibi tehditler.aile huzurunu koruyamayan her sorununu bize yansıtan bi anne.gerçekten psikolojimi etkiliyo.küçükken çok korktuğum çekindiğim eve gelmesini hem istediğim hem istemediğim bi babam vardı.şuan korkulcak şeyler yapmasa da küçüklükten kalma bi çekincem var hala.belki bu kadar sorunlu değil ama herkes iyi bi aileye sahip değil.herkesin hayatında ufak tefek sorunlar var.anne baba olmak çok zor gerçekten.büyük sorumluluk.ama asıl hakkını veremiyceğimiz anne modeli farklı benim gözümde.onun yaptıklarına karşılık vicdanlı bi evlat olmuşsun sende. her annenin istediği gibi çalışkan bi evlat olup okumuşsun.başka özelliklerinde vardır eminimki aileni grurlandırmaya yeticek.belkide o senin hakkını ödeyemez yani ki bence öyle.anneni dinleme umursama.normal olmadığını getir hep aklına.her sözüne aldırma.ancak böyle başedebilirsin.
Ama şuanda nefret doluyum onlara karşı.oyle dusunmeyin namaz kilacaksaniz jendiniz icin kilin. Anliyorum sizi baskiyla insan kesinlikle daha cok uzaklasiyor. Yapacaginiz seyleri kendiniz icin yapmaya calisin. Anna baba atsan atilmaz satsan satilmaz. Onun icin kotu seyleri dusunup kinlenmeyin onlara karsi.
İşin kötüsü bugün.....neredeyse 20 yıl sonra yaşadığım hafızamdan silinmemiş...!detaylarıyla orda bi yerde takılı ve iğrençliğiyle kimi zaman isyana düşüyorum.o yaşta ben...böyle bi şeyi nasıl yaşadım diye.
ben o insanın yüzüne bakıp konuşuyorum.bunuda kimselere anlatamam.
Ailemse biçok şeyde olduğu gibi bundada kayıtsız kaldı.çünkü anneme söylediğimi hatırlıyorum..yaptığından iğrenip şikayet etmiştim.düşünsenize 4-5 yaşında bir çocuk neyi nasıl şikayet ediyor ve hangi akılla....daha fazla yazamıyorum.
cevap yazan ve yardımcı olmaya çalışan herkese teşekkür ederim...
iş bulup ayrılma fikri şuan için mümkün değil,anlattıklarımdanda belli vefasız nankör okuttuk ettikte bak bize ne yaptı diyecek bir aileden bu şartlarda ayrılmam mümkün değil.ancak eğitim sebebiyle yada atama durumuyla gidebilirim.
Benim asıl sormak istediğim şeyde herşeye rağmen atsan atılmıyor...
vicdan azabı duyuyorum asi bir kulmuyum diye...
Yaşadıklarımda sonuna kadar haklı olsamda bu kimsenin umru değilki zaten,işin içinden çıkamıyorum.
Yasadiklarini birgun unutamayacaksin ancak kullenip sessizlige gomulecekler elbet.henuz hayatin basindasin.yarali da olsan bundan sonra kendine huzurlu bir hayat kurmak senin elinde.mesleginde ilerler ve es olarak iyi bir insani secebilirsen ailende gormedigin sevgiyi kendi yuvanda yasayabilirsin matemm.ve de vicdan azabi duymak icin bi nedenin yok.boyle baskici bir ortamda neyazikki tum duygularin esir alinmis.ama gordugum kadariyla mantikli dusunen duyarli bir insansin.bu sebeple gelecegine saril matemm.gun gelecek ailenin yanindan bir sekilde ayrilacaksin zaten.o zamana kadar dirayetli dur sabret.Gerçekten bigün unutmak mümkünmüdür...
İyi bir evlilik yapma ihtimali aklımdan geçemiyor bile..
Bu şartlar altında.
bence asi değilsin,annenin ve babanın sorunları var..4 kızkardeşsiniz değilmi?erkek evlatmı aradılar..bir sürü çocuk artık kestirme yolu tercih etmiş anneniz..kafa yormuyor ve psikolojik sorunları var bence..namaz kılarken konuşsanız dahi dövmemeliydi..namazın maksatı huzursuz etmek değil huzuru bulmaktır..nazikçe uyarabilirdi,nazik davranmak için el olmak gerekmiyor..cevap yazan ve yardımcı olmaya çalışan herkese teşekkür ederim...
iş bulup ayrılma fikri şuan için mümkün değil,anlattıklarımdanda belli vefasız nankör okuttuk ettikte bak bize ne yaptı diyecek bir aileden bu şartlarda ayrılmam mümkün değil.ancak eğitim sebebiyle yada atama durumuyla gidebilirim.
Benim asıl sormak istediğim şeyde herşeye rağmen atsan atılmıyor...
vicdan azabı duyuyorum asi bir kulmuyum diye...
Yaşadıklarımda sonuna kadar haklı olsamda bu kimsenin umru değilki zaten,işin içinden çıkamıyorum.
Dertleşmek için neresinden başlamalı hayatın...Sanal bi ortam olsada beni anlayacak,yol gösterecek insanlara şimdiden minnettarım..25 yaşına girdim mimarlık fakültesini bu dönem bitiriyorum nasipse.Son dönem olması sebebiyle artık evdeyim ve herzamanki gibi büyük bi boşlukta hissediyorum kendimi.Öylesine güvensiz...Yapayalnız...Çocukluğumda benden büyük olan bütün büyüklerimden dayak yedim yıllarca . . 23 yaşımda bile.Aşırı uslu! Ve baskı altında yetiştim.Babam eve gelince çekinir korkar asla yanına gidemezdim.Şu yaşıma kadar birgün olsun oturup bi saat sohbet edememişimdir.Hiçbirzaman adam yerine koyulmayan,evde konuşma hakkı bile olmayan kız çocuklarıydık biz...üç tane ablam var onlarda benzer şeyler yaşadılar.
Hafızamda unutulmayan dayak sahneleri...İlgisiz bir anne.Birgün dahi çocuklarını sevmemiş..başını okşamamış..misafirlerin yanında Aman o namaz kılarken niye konuşmuşum diye beni öldüresiye döven bir anne!7-8 yaşlarındayken..Sonra genç kız olurken adet olmayı ayıp olarak gördüğüm korkudan aylarca yıllarca söylemediğim,bana bu konuda tek kelam etmemiş bir anne.Ömrü hayatında birgün veliler toplantısına katılmamış bir aile...Tamı tamına 4-5 yaşındayken benden 10 yaş büyük abladan uğradığım tecavüz...!hatırlamak istemiyorum.Çocuk aklıyla anneme dediğimde yine onada dayak atan anne...Hangi birini anlatmalı....Yıllar....Yıllar geçti...Onların boşanma dertleri babamın aldatması evde bağıra bağıra babam anneme;"Senden düşen döl ancak bu kadar olur" der çocuklarını aşağılar..Biz susarız.
Çünkü konuşursan ağzının ortasına tokadı yer evlatlıktan red edilirsin.vefasız nankör evlat ilan edilirsin.Benim bir büyüğüm olan abladan yıllarca şiddete maruz kalıp horlanıp dışlanarak büyümekte cabası..Meğer ondan sonra gelen kız çocuğu olduğum için kıskanırmış beni..Her dayak yediğimde anne denilen kadından duyduğum söz şudur;"babana şikayet edemem..Allah ıslah etsin o kızı sana öyle çektiriyor"Bu.....Sadece bu.....En son dayağımıda 23 yaşında çok basit bir konuda ona karşı konuştuğum için yedim....Ve birgün babama bunları ağlayarak anlatırken ne yaptı biliyomusunuz.Kalkıp odadan gitti.''zaten o haset bir kızdır.Benim huzurumu bozmayın diye......''
Ve ben şimdi hayattan.Herkesten ve Herşeyden nefret ediyorum.
Bugün sadece oğullarına ve torunlarına (erkek!)değer veren,kız çocuğunu el kapısına gidecek bi nankör varlık olarak gören,bütün bunlara rağmen birgüne birgün korkudan saygıda kusur etmediğimiz insanlar bunlar..Şimdiyse benden mükemmel bir iş ve evlilik yapıp gitmemi bekliyorlar.Ama ben....Mutsuzluğumla unutmadıklarımla kimseyi mutlu edemem.İşin kötü yanı ise,dışardan bakıldığında ben,maddi durumu iyi olan!babasının sürekli şunu bunu ye dediği zayıf olduğu için güya sözde evin en küçük kızı!
YalanlardanDolanlardanSahtelikten tükenmiş durumdayım.Özellikle ergenlik dönemim berbat geçmiş,özgüveni eksik,onlarca kez dayak yemiş unutmamış unutamamış biriyim.Tüm bunlara rağmen herşeyin iyi olması için anneme defalarca yalvardığımı bilirim.Aldığım cevap,Ne yapayım ben!Ne!Ne!Hiçbişey.............Öyle doluyum bu evde kalmak istemiyorum.Gece ışığı açsam bile aman niye uyumuyorsun diye azar işitecek durumdayım.Ruh sağlığım fazlasıyla bozuk.Doktora gitmeyi düşündüm ama hangi parayla!Okul bitince özelde çalışacağım yer yok.Yüksek lisans ve kpss olacak.Ve evlilik.....Tüm çaresizliklerin içinde,aldığım darbeleri onda unutmak istediğim insan....İşte oda benim bu yaralarıma çare olamaz.Babam annemi defalarca aldattığı için herkesin beni aldatacağını düşünüyorum.Üstüne onun çocukça davranışlarını görünce bugün ayrıldım ondan.İçim kan ağlıyor ama çok sevmiştim..onunla mutlu olmak istemiştim.olmadı...çok mücadele ettim.olmadı.Zaten evlilik durumu olsaydı eğer;isteme nişan kına düğün hepsi o baskıyla huzursuzlukla burnumdan gelecekti.İslamda anne baba hakkı vardır değilmi.Bu yaşıma kadar onlar baktılar neticede borcum büyük.Ama ben kendi ailesini reddetmek isteyen,kimsesiz biriymişim gibi hissediyorum.Vicdanım içim yanıyor bunları yazdığım için insan anne babasını ailesini sevmezmi.Gerçekten asimi oluyorum bunları düşünerek.Yoksa çekmelimiyim.Bana bir yol,bir fikir bir umut lazım...
Tartışdığımız zamanlar bana ''Sen kimsin!
delisin deli olmuşsun...bak namaz kılmıyorsun içine şeytan girmiş...ben sana yapamadıysam sen kendine baksaydında yetiştirseydin..herkes senden nefret ediyor..seni çekemem diyen bir anne...benden çok daha sözünü geçiren okumuş etmiş hakim olan ablam onun burnundan getirsede gıkını çıkaramayan anne...
Gözünün kestiği eziliyorya hayatta!!
Tutunduğum hiçbir duygu yok..
Yardım edin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?