- 12 Ocak 2012
- 482
- 9
- 318
- Konu Sahibi eLiFGiBioLMaK
- #1
Selam kızlar çogu kez acaba yazsam mı yazmasam mı diye düşündüm. ama hem akıl almak hemde dertleşmek istiyorum. aslında kk ya baktıgımda dert bile sayılmaz belki ama çok sıkıldım. konuları birbirine karıştırmamak için sıra sıra yazacağım.
1-) evleneli bir sene oldu eşimi çok seviyorum. ama gel gelelim ki ne bu şehre alıştım nede ailesine. eşimle genelde kavga sebebimiz ben bu şehirde yaşamak istemiyorum demem oluyor. nefret ediyorum buralardan diyorum. aslında sessiz sakin bir şehir. ben istanbulda yaşamak istiyorum diye çok fazla baskı uyguluyorum. onu çok üzüyorum biliyorum ama elimde değil. ailem istanbul da. nasıl başka şehiri kabul edip gelmişim hala aklım almıyor.
2-) eşimin annesi ile hiç anlaşamıyorum. ilk başlarda bana okadar iğneleyici konuşuyordu ki. bize sormadan yeme içme bir yaptı. canı istedi küstü canı istedi konuştu bir kaç kez araya yalanlar girdi. kıskançlıklar vs. artık en ufak üzüntüde mide ağrısı çekmeye başladım. şimdi hamileyim bir gün gelip iyi misin nasılsın demedi. aslında bende kendimi çok aşırı geri çektim. evimi ayırdım haftada bir ya çıkıyorum yanlarına ya çıkmıyorum. ama eşimin annesi arayı iyi tutayım diyip yanına gittigimde gene iğneliyor beni. bende evime iniyorum. aslında artık bana davranmasından çok ben mi haksızlık ediyorum bu kadına diye düşünüyorum. ama artık sevemiyorum.
3-) en çok canımı yakanda sevdiklerime birşey olacak korkusu. mideme agrılar giriyor her dakika sanki kötü haber alacakmış gibi hissediyorum.. nefesim daralıyor. her dakika annemle konuşmak istiyorum. her telefon çaldıgında kesin kötü haber diye açıyorum. delirmek üzereyim bu yüzden. uyandığım an istanbulda deprem olmuşmu istanbuldan kötü haber varmı diye bakıyorum.
1-) evleneli bir sene oldu eşimi çok seviyorum. ama gel gelelim ki ne bu şehre alıştım nede ailesine. eşimle genelde kavga sebebimiz ben bu şehirde yaşamak istemiyorum demem oluyor. nefret ediyorum buralardan diyorum. aslında sessiz sakin bir şehir. ben istanbulda yaşamak istiyorum diye çok fazla baskı uyguluyorum. onu çok üzüyorum biliyorum ama elimde değil. ailem istanbul da. nasıl başka şehiri kabul edip gelmişim hala aklım almıyor.
2-) eşimin annesi ile hiç anlaşamıyorum. ilk başlarda bana okadar iğneleyici konuşuyordu ki. bize sormadan yeme içme bir yaptı. canı istedi küstü canı istedi konuştu bir kaç kez araya yalanlar girdi. kıskançlıklar vs. artık en ufak üzüntüde mide ağrısı çekmeye başladım. şimdi hamileyim bir gün gelip iyi misin nasılsın demedi. aslında bende kendimi çok aşırı geri çektim. evimi ayırdım haftada bir ya çıkıyorum yanlarına ya çıkmıyorum. ama eşimin annesi arayı iyi tutayım diyip yanına gittigimde gene iğneliyor beni. bende evime iniyorum. aslında artık bana davranmasından çok ben mi haksızlık ediyorum bu kadına diye düşünüyorum. ama artık sevemiyorum.
3-) en çok canımı yakanda sevdiklerime birşey olacak korkusu. mideme agrılar giriyor her dakika sanki kötü haber alacakmış gibi hissediyorum.. nefesim daralıyor. her dakika annemle konuşmak istiyorum. her telefon çaldıgında kesin kötü haber diye açıyorum. delirmek üzereyim bu yüzden. uyandığım an istanbulda deprem olmuşmu istanbuldan kötü haber varmı diye bakıyorum.
