keşke tırnağı kırılınca kıyameti koparan kadınlardan olsaydım. Küçük yaşta evlendim , hayırsız bir eş çıktı çocuğumla sokakta kaldım ve sıfırdan başladım. Deli gibi çalıştım yıllarca evimi kurdum çocuğumu büyüttüm üniversitede okuttum evlendirdim ve yük olmamaya gayret ettim hep. Yalnız çalıştım ve hala canla başla koşturuyorum ki kimseye muhtaç olmayayım etrafıma faydam olsun diye. Hayatıma giren herkese eş dost çocuklarım çalışanlarım faydalı olmaya gayret ettim. Sonra birgün tekrar evlendim ve tarih tekerrürden ibaretmiş. Yine şartsız teslimiyet ve şut. Geldim çocuklarımın yan dairesine taşındım yine işimde gücümdeyim. Fakat ağrıma gidiyor işte, anlıyorum ki beni insanlar kullanıyor buna çocuğum da dahil. Ben yakınlarına geldim torunum oldu onu severim , hemde banada uğrarlar yalnız olmam dedim. Nerdeee bitişik kapı olmama rağmen gelen giden yok. Bende sık gitmek istemiyorum çünkü gelinimin anne babası onlarda kalıyor ve bende rahatsız etmek istemiyorum. İş hayatım da olmasa buralarda hiç durmayacağım öyle üzülüyorum ki. İnanın bu yaşıma geldim ayağımı uzatıp yattığım gün olmadı. Bunaldım soğudum herşeyden herkesten. Çok mutsuzum
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Canımdan bezdiren hayat akışım
- Konu Sahibi Zafiri
- Başlangıç Tarihi
-
- Etiketler
- psikolojik destek