- 13 Mart 2017
- 775
- 1.082
- Konu Sahibi 2Nota1Beste
- #1
Herkese merhaba,
Bahar yorgunluğundan mıdır nedir kendimi bu aralar bayağı bitkin hissediyorum ve planladığım hiçbir şeyi çok istesemde zamanında yapamıyorum.
Memleketimden çok uzakta özel bir firmada çalışıyorum. Şu anki işim çok yeni ve 1 ayımı dolduramadan iş ortamından fena halde sıkıldım. 2 gün önce işi bırakıp Kpss mi çalışsam, özel sektörü yapamayacağım herhalde diye aklımdan geçirdim ama sınav hazırlığına cesaret edemiyorum onun da garantisi yok çünkü, daha önce Kpss deneyimim hüsranla sonuçlandı evde istediğim bir hazırlığı yapamadan 1 yılım heba olmuştu ama şimdi özel sektörde yıllar boyu çalışamayacakmışım düşüncesi yüzünden ara ara moralim bozuluyor. Garantici bir insanım hep ileriyi düşünüp gereksiz kafama takıyorum. Yapı olarak çok duygusal, merhametli bir insanım. Her seviyeden insanlarla kolay iletişim kurarım küçük büyük ayırmam muhabbet ederim çevremdeki çoğu insan beni enerjik, sıcak kanlı bulur ama insan ilişkilerim kuvvetli olmasına rağmen insanlarla muhabbet etmek gelmiyor artık içimden. Çok hevesli bir şekilde işe başlamıştım ama gün geçtikçe sıkılmaya başlıyorum. Bulunduğum pozisyon kendimi sürekli geliştirmemi gerektiriyor ki çok fazla istememe rağmen kendimi geliştirmeye yönelik hiçbir şey yapamıyorum.
Küçük bir olumsuzlukta bile işi bırakma düşüncesi geliyor aklıma ki bu işimi de kolay bulmadım. Uzun süre işsiz de kaldım o durumla da karşılaştırıyorum, hep şükrediyorum ama her şeyi uzun vadede düşününce şu anki çalışma ortamında uzun süre kalamam düşüncesi beni sıkmaya başladı.
Hemen kestirip atma huyumu hiç sevmiyorum zorluğa gelemiyorum artık hiçbir şeye sabrım kalmamış gibi. Özel hayatımda da iş hayatımda da küçük bir olumsuzlukta silebiliyorum her şeyi. Bazı şeyleri görmezden gelemiyorum yapı olarak çok alıngan bir insan da değilim ama iş yerinde olan bir tavrı, lafı kafama takıyorum. Empati yapmakta da üstüme yoktur. Karşımdaki insanın yerinde olsam bunu demezdim, ben şunu yapmazdım ya da ben olsam böyle yapardım bunu derdim gibi gereksiz düşüncelere kapılıyorum, kafamı doldurmaktan başka bir işe yaramıyor. Her sabah işe kalkmaya üşenir oldum, tamamen tükenmekten çok korkuyorum.
Var mıdır önerileriniz?
İş hayatınızdaki olumsuzluklarla nasıl baş ediyorsunuz?
.
.
.
Bahar yorgunluğundan mıdır nedir kendimi bu aralar bayağı bitkin hissediyorum ve planladığım hiçbir şeyi çok istesemde zamanında yapamıyorum.
Memleketimden çok uzakta özel bir firmada çalışıyorum. Şu anki işim çok yeni ve 1 ayımı dolduramadan iş ortamından fena halde sıkıldım. 2 gün önce işi bırakıp Kpss mi çalışsam, özel sektörü yapamayacağım herhalde diye aklımdan geçirdim ama sınav hazırlığına cesaret edemiyorum onun da garantisi yok çünkü, daha önce Kpss deneyimim hüsranla sonuçlandı evde istediğim bir hazırlığı yapamadan 1 yılım heba olmuştu ama şimdi özel sektörde yıllar boyu çalışamayacakmışım düşüncesi yüzünden ara ara moralim bozuluyor. Garantici bir insanım hep ileriyi düşünüp gereksiz kafama takıyorum. Yapı olarak çok duygusal, merhametli bir insanım. Her seviyeden insanlarla kolay iletişim kurarım küçük büyük ayırmam muhabbet ederim çevremdeki çoğu insan beni enerjik, sıcak kanlı bulur ama insan ilişkilerim kuvvetli olmasına rağmen insanlarla muhabbet etmek gelmiyor artık içimden. Çok hevesli bir şekilde işe başlamıştım ama gün geçtikçe sıkılmaya başlıyorum. Bulunduğum pozisyon kendimi sürekli geliştirmemi gerektiriyor ki çok fazla istememe rağmen kendimi geliştirmeye yönelik hiçbir şey yapamıyorum.
Küçük bir olumsuzlukta bile işi bırakma düşüncesi geliyor aklıma ki bu işimi de kolay bulmadım. Uzun süre işsiz de kaldım o durumla da karşılaştırıyorum, hep şükrediyorum ama her şeyi uzun vadede düşününce şu anki çalışma ortamında uzun süre kalamam düşüncesi beni sıkmaya başladı.
Hemen kestirip atma huyumu hiç sevmiyorum zorluğa gelemiyorum artık hiçbir şeye sabrım kalmamış gibi. Özel hayatımda da iş hayatımda da küçük bir olumsuzlukta silebiliyorum her şeyi. Bazı şeyleri görmezden gelemiyorum yapı olarak çok alıngan bir insan da değilim ama iş yerinde olan bir tavrı, lafı kafama takıyorum. Empati yapmakta da üstüme yoktur. Karşımdaki insanın yerinde olsam bunu demezdim, ben şunu yapmazdım ya da ben olsam böyle yapardım bunu derdim gibi gereksiz düşüncelere kapılıyorum, kafamı doldurmaktan başka bir işe yaramıyor. Her sabah işe kalkmaya üşenir oldum, tamamen tükenmekten çok korkuyorum.
Var mıdır önerileriniz?
İş hayatınızdaki olumsuzluklarla nasıl baş ediyorsunuz?
.
.
.