- 7 Mayıs 2024
- 22
- 7
- 32
- Konu Sahibi morbidgeal
- #1
Selamlar. Eşimle büyük bir şehirde üni okurken tanıştık, ikimiz de atandık, sonrasında evlendik. Onun ailesi daha geleneksel, benimki ise daha modern kafalı. Hep, iyi insanlar ayak uydurmaya çalış dedim kendime, ama bu süreçte çok yıprandım.
Eşimin babası ben sizi bizim şehrimizde görmek istiyorum dedi. Ki orası çok küçük bir şehir, büyükşehire alışkın insana çok zor geliyor. Adeta şart koştu. Eşim şimdilik dediği için kabul ettim. Başka okullar uygun değil dedi, hiç istemediğim halde belki daha rahat ederiz diyerek taşındık. Şu an çok bir sorunum yok ama hep içlerine doğru sürükleniyorum sanki.
Doğum yaptım, kayınvalide, kayınpederle birlikte çat kapı gelip kalıyordu ara ara. Bebeğin kırkından sonra kayınpeder gelince arkadaşlarını arıyor, yemeğe davet ediyor. Misafir misafiri severmiş diyor. Annem gittikten sonra bi gün bi baktım, salonda koca koca tanımadığımız adamlar, mutfakta kayınvalidem uğraşıyor ben odada hapis gibiyim. KV yemegi yapıyor bulaşık yıkıyor ama, sanki orası benim evim değil. En son yine bi gün geldiler ellerinde kıyma, yemek yapıp misafir çağıracaklarmış. Ev müsait değil anne dedim. Yok canım ne var falan dedi geçiştirdi. Kayınpeder beni arıyor 2-3 kez. Müsait de değilim, açtım. Kızım annene sor misafir için ne lazım diyor.
Tamam baba dedim. Eşimi arayıp anlattım, bu eve bir tek misafir daha gelmeyecek dedim. Aramış kpyi "Eşimin psikolojisi iyi değil, psikoloğa gidiyor, çağırmayalım demiş. Eşime dedim ki, sen çok mu mutlusun böyle, her hafta geliyorlar sence sorun benim psikolojim mi? Hayır, ben de bunalıyorum yaşlı adamlara çay servis etmeye, ama nasıl diyeyim gelmeyin, çağırmayın diye, diyor.
Çocuğa eşim kendi babasının ismini ikinci isim olarak koydu. Ben lohusalığımda çok duygusal oluyorum. O kafayla kabul ettim. Ama ilk ismini söylemeyin diyorlar. Hoşlarına gitmiyormuş. Ben cevap vermek istediğimde eşim söyleme, nasıl istersen öyle davran diyor. Kızıp anlattığımda çok pişman oluyor. Ama artık yapamadım ve kendi koyduğum ismi kullandım ve herkes de onu kullanır oldu.
Eleştirmek istemezdim, ancak ben sinir koymamakla hata ettim, biliyorum. Zamanla oldu, şimdi her şey yolunda diyorum, geçen gün yine bi ortamda KV diyor ki "bu yaz memleketine gitmezsin artık, eşim yoruluyormuş git gel. Sinir oldum ama o an gerekli cevabı veremedim. Sonra aradık konuştuk, öylesine dedim diyor. Beni sevdiklerini biliyorum, bazen sırf gönlünden geçtiği için ciddi maddi hediyeleri de oluyor. Ama olmuyor, olmuyor bazen. Sizce de bunlar çok fazla degil mi ? Kırıp dökmeden bundan sonraki sinir ihlallerini nasıl engellerim?
Eşimin babası ben sizi bizim şehrimizde görmek istiyorum dedi. Ki orası çok küçük bir şehir, büyükşehire alışkın insana çok zor geliyor. Adeta şart koştu. Eşim şimdilik dediği için kabul ettim. Başka okullar uygun değil dedi, hiç istemediğim halde belki daha rahat ederiz diyerek taşındık. Şu an çok bir sorunum yok ama hep içlerine doğru sürükleniyorum sanki.
Doğum yaptım, kayınvalide, kayınpederle birlikte çat kapı gelip kalıyordu ara ara. Bebeğin kırkından sonra kayınpeder gelince arkadaşlarını arıyor, yemeğe davet ediyor. Misafir misafiri severmiş diyor. Annem gittikten sonra bi gün bi baktım, salonda koca koca tanımadığımız adamlar, mutfakta kayınvalidem uğraşıyor ben odada hapis gibiyim. KV yemegi yapıyor bulaşık yıkıyor ama, sanki orası benim evim değil. En son yine bi gün geldiler ellerinde kıyma, yemek yapıp misafir çağıracaklarmış. Ev müsait değil anne dedim. Yok canım ne var falan dedi geçiştirdi. Kayınpeder beni arıyor 2-3 kez. Müsait de değilim, açtım. Kızım annene sor misafir için ne lazım diyor.
Tamam baba dedim. Eşimi arayıp anlattım, bu eve bir tek misafir daha gelmeyecek dedim. Aramış kpyi "Eşimin psikolojisi iyi değil, psikoloğa gidiyor, çağırmayalım demiş. Eşime dedim ki, sen çok mu mutlusun böyle, her hafta geliyorlar sence sorun benim psikolojim mi? Hayır, ben de bunalıyorum yaşlı adamlara çay servis etmeye, ama nasıl diyeyim gelmeyin, çağırmayın diye, diyor.Çocuğa eşim kendi babasının ismini ikinci isim olarak koydu. Ben lohusalığımda çok duygusal oluyorum. O kafayla kabul ettim. Ama ilk ismini söylemeyin diyorlar. Hoşlarına gitmiyormuş. Ben cevap vermek istediğimde eşim söyleme, nasıl istersen öyle davran diyor. Kızıp anlattığımda çok pişman oluyor. Ama artık yapamadım ve kendi koyduğum ismi kullandım ve herkes de onu kullanır oldu.
Eleştirmek istemezdim, ancak ben sinir koymamakla hata ettim, biliyorum. Zamanla oldu, şimdi her şey yolunda diyorum, geçen gün yine bi ortamda KV diyor ki "bu yaz memleketine gitmezsin artık, eşim yoruluyormuş git gel.
Sinir oldum ama o an gerekli cevabı veremedim. Sonra aradık konuştuk, öylesine dedim diyor. Beni sevdiklerini biliyorum, bazen sırf gönlünden geçtiği için ciddi maddi hediyeleri de oluyor. Ama olmuyor, olmuyor bazen. Sizce de bunlar çok fazla degil mi ? Kırıp dökmeden bundan sonraki sinir ihlallerini nasıl engellerim?
