Benim de düşüncem o, ya son nokta kendim bakacağım...
Bakıcı tutmaya da gönlüm el vermiyor gerçekten.
Ben 35 yaşındayım, insan evlat sahibi olunca bir başka oluyormuş.
Benim evladım "bana kıymetli" her anne gibi...
Ben gözümden sakındığım evladımı başkasına emanet etmek istemiyorum.
Annem veya kayınvalidem, ikisi de güzel bakar evladıma.
Onlar haricinde başka kimseye güvenemem ki... Ben ayrıca hiç ayırtetmedim kayınvalidemi, ve kayınvalideme de dedim "çocuğuma sevgi duy, babaaanne sevgisi ile büyüsün, ben büyümedim öyle babaannem kötü bir insandı, benim çocuğum yaşamasın, her sevgiyi tatsın" nitekim oğlumu gerçekten severler, o ayrı konu... Fakat bana davranışları, anneme karşı davranışları, beni hiçe saymaları, artık gerçekten katlanamayacak duruma geldim.
Doğru diyorsun, ben bunu ön gördüm zaten.
Eşime bin kere taşınalım dedim, çalışacaksam taşınmalıyız anneme yakın bir noktaya.
İkna olmadı, sen bilirsin dedim kendi yaşadı gördü, hadi onu geçtim görmesini, tuttu anneme abuk subuk davranışlarda bulundu.
kayınvalidemler benim yanımda anneme gık diyemezler bilirler, laf söyletmem.
Ama ben benim bulunmadığım ortamları kontrol edemem ki, annem de de bir huy var hayatta anlatmaz.
Olay olur biter üstünden zaman geçer bana der "o öyle demişti zaten ben üzülme diye söylemedim" bu da çileden çıkartıyor beni...
annem klasik anne "aman kızımın huzuru kaçmasın" çoğumuzun annesi de böyle değil mi zaten?
Annem melektir demiyorum, zor zamanlarda yaşadım annem ile. Tartışmalar, kırgınlıklar, üzüntüler, hastalıklar... Eski konularıma baksanız ohoooo ne dertler... Ama annemin yaptığı bu karşılıksız emeğe karşın yapılanlar, hazmedemiyorum...
