Hepinizin mesajları ve tebrikleriniz için teşekkür ederim. Eşim baştan beri böyle değildi, kızkardeşimin meselesinden sonra böyle değişti. Yoksa hayatta bunun gibi birinden çocuk sahibi olmazdım. Demekki tanıyamamışım, kızkardeşim ise çok hata yaptı. Açıkcası ona da hiç güvenmiyorum ve onunla birlikte bir işe de kalkışmak istemem.
merhaba arkadaslar,
İçim öyle dolduki anlatamam...ben yeni boşandım, yeni doğmuş bebeğimle baba evine döndüm çünki eski eşim beni saçma bir sebepten dolayı evden kovdu. Dışarıyı kayıran, beni hep heryerde azarlayan, beni çalıştırıp hayvan gibi evde yatan, bana sormadan milleti eve doldurup sonra onlarla birlikte dedikodumu yapan, daha fazla para istediğinde vermediğimde işten çıkmamı isteyen birisiydi. Ailem bana sahip çıktı. Kızkardeşim de boşandığım eşimin akrabasıyla evli, düğünlerimiZ arka arkaya yapıldı. Ailem hele babam resmen bizden kurtulduğuna seviniyordu hiç ne aileyi araştırdı ne bir şey yaptı, hemence evlendirip yaptıkları onca sşeyleri görmezden gelip bizi de evlenmeye zorladı diyebilirim. Nışanı bozdurmadılar, ben istesem de...ilk kardeşimin evliliği çok kötü gitmeye başladı. Düğün bitti, işleri de bitti, kardeşimin annesi babasi kardeşleriyle görüşmesini yasaklayarak maaşını sömürmeye başladılar ve kızkardesim yaptığı kötülüklere dayanamayarak baba evine döndü. Sonra herkesten habersiz yine o adama gitti. Yine dayanamadı geldi ve tekrar o adama gitti. Bu 3 defa tekrarladı ve en sonunda hamile haliyle tekrar baba evine döndü. Aslında babam onu eve almayacaktı çünki bu gelgitler ve karardızlıktan dolayi ona kimsenin güveni kalmamıştı ama hamile haliyle nasıl kabul etmesin. Kızkardeşim bize geldikten sonra pis pis dedikodular artmaya başladı. Ve işte evliliğimin çatırdamaya başladığı nokta da bu oldu. Meğer kızkardeşimin kaynanası “eğer bu evlilik biterse yeminbillah bende hamile falan demem bacısının evliliğini bitiririm” demiş. Dedikodulara dolduruşlara gelmeyen, dışarının sözüne kulak asmayan bir eşim ve ailesi olsaydı, yuvam dağılmazdı. Ama bütün iftiralara inanan bir koca oldumu iş zor. Bekar arkadaşlarını eve getirmeye başladı daha neler neler boşandık işte. Bende kızkardesimde baba evindeyiz iki tane yenidoğmuşla. Hiçbir barışma girişiminde bulunmayan eşler var. Tabii ki bıraktığımız gibi değil. Babam çok kıskanıyor evini ve belli ediyor. Ben zaten ev arıyorum çıkacağım bir daireye, kızkardeşimin ise evi hazır, çıktı çıkacak son rötuşlar yapılıyor. Neyse bugün yaşadıklarıma gelelim, çok zoruma gidiyor. Bugün benim doğum günüm diye pasta aldım, güzelce heryeri temizleyip güzel bir sofra hazırladık. İşten gelen erkek kardeşlerim diğer odada feci kavga etmeye başladı, sesleri geliyor ne hakaretler var ki sormayın. Yok sen benim bilmem neyimi giydin, sen tv yi açma ben izlemek istemiyorum kavgası. Kavga çok büyüdü birbirlerinin üzerlerine yürümeye başladılar ki zor ayırdı annem babam. Neyse ortalık sakinleşince babam benim ve kardeşimin oturduğu mutfağa geldi, bebekler kucağımızda sessiz sakin oturuyoruz ağzımızı açmadık. Kavganın bizimle hiçbir alakası olmadığı halde “ben sizi çekemem başka eve defolun gidin çocuklarınızda alın!” diye bağrdı. Kızkardeşim ağlamaya başladı “böyle yapacaktınız neden getirdiniz bizi buraya” dedi, keşke kalsaydım pişmanım falan dedi. Odaya çekildik ikimizde kaderimize ağladık. Yemekler yarım kaldı, pastam dolapta öylece kaldı hazırladığımız ne varsa...her şey zehir zıkkım oldu. Annem de babamla küstü, o da bizimle odaya geldi ki hepimiz ağlıyoruz. Sonra babam işe gitti. Yani anlamıyorum, derdi ne onun o kadar fazla mı geldik koca evde. Sahip çıkmak bu mu, biz evladı değilmiyiz. Başkası kavga ediyor, biz kovuluyoruz suçumuz ney sanki...neyse uzun oldu kusura bakmayın içim fena doldu. En iyisi buradan hemen çıkıp gitmek ama eğer çıkarsam da birdaha ayak basmam. Hayatımı bundan sonra kendi başıma çocuğumla da sürdürrüm, çok şükür işim gücüm de var kimseye muhtaç değilim ama alt tarafı geçici bir süre burda olduğum halde bunları yaşadım ya zoruma gidiyor ya gerçekten muhtaç olsaydım diye
Kesinlikle ! Bende aynı şeyi yazacaktım. Çok yazık gerçekten..Sizin yerinizde olsam kadınlar ittifakı kurar, annem, kızkardeşim, bebeler ve ben bir eve taşınırdım. Babanız annenizi de üzüyor gördüğüm kadarıyla. Görsün bakalım hanyayı konyayı!
merhaba arkadaslar,
İçim öyle dolduki anlatamam...ben yeni boşandım, yeni doğmuş bebeğimle baba evine döndüm çünki eski eşim beni saçma bir sebepten dolayı evden kovdu. Dışarıyı kayıran, beni hep heryerde azarlayan, beni çalıştırıp hayvan gibi evde yatan, bana sormadan milleti eve doldurup sonra onlarla birlikte dedikodumu yapan, daha fazla para istediğinde vermediğimde işten çıkmamı isteyen birisiydi. Ailem bana sahip çıktı. Kızkardeşim de boşandığım eşimin akrabasıyla evli, düğünlerimiZ arka arkaya yapıldı. Ailem hele babam resmen bizden kurtulduğuna seviniyordu hiç ne aileyi araştırdı ne bir şey yaptı, hemence evlendirip yaptıkları onca sşeyleri görmezden gelip bizi de evlenmeye zorladı diyebilirim...ilk kardeşimin evliliği çok kötü gitmeye başladı. Düğün bitti, işleri de bitti, kardeşimin annesi babasi kardeşleriyle görüşmesini yasaklayarak maaşını sömürmeye başladılar ve kızkardesim yaptığı kötülüklere dayanamayarak baba evine döndü. Sonra herkesten habersiz yine o adama gitti. Yine dayanamadı geldi ve tekrar o adama gitti. Bu 3 defa tekrarladı ve en sonunda hamile haliyle tekrar baba evine döndü. Aslında babam onu eve almayacaktı çünki bu gelgitler ve karardızlıktan dolayi ona kimsenin güveni kalmamıştı ama hamile haliyle nasıl kabul etmesin. Kızkardeşim bize geldikten sonra pis pis dedikodular artmaya başladı. Ve işte evliliğimin çatırdamaya başladığı nokta da bu oldu. Meğer kızkardeşimin kaynanası “eğer bu evlilik biterse yeminbillah bende hamile falan demem bacısının evliliğini bitiririm” demiş. Dedikodulara dolduruşlara gelmeyen, dışarının sözüne kulak asmayan bir eşim ve ailesi olsaydı, yuvam dağılmazdı. Ama bütün iftiralara inanan bir koca oldumu iş zor. Bekar arkadaşlarını eve getirmeye başladı daha neler neler boşandık işte. Bende kızkardesimde baba evindeyiz iki tane yenidoğmuşla. Hiçbir barışma girişiminde bulunmayan eşler var. Tabii ki bıraktığımız gibi değil. Babam çok kıskanıyor evini ve belli ediyor. Ben zaten ev arıyorum çıkacağım bir daireye, kızkardeşimin ise evi hazır, çıktı çıkacak son rötuşlar yapılıyor. Neyse bugün yaşadıklarıma gelelim, çok zoruma gidiyor. Bugün benim doğum günüm diye pasta aldım, güzelce heryeri temizleyip güzel bir sofra hazırladık. İşten gelen erkek kardeşlerim diğer odada feci kavga etmeye başladı, sesleri geliyor ne hakaretler var ki sormayın. Yok sen benim bilmem neyimi giydin, sen tv yi açma ben izlemek istemiyorum kavgası. Kavga çok büyüdü birbirlerinin üzerlerine yürümeye başladılar ki zor ayırdı annem babam. Neyse ortalık sakinleşince babam benim ve kardeşimin oturduğu mutfağa geldi, bebekler kucağımızda sessiz sakin oturuyoruz ağzımızı açmadık. Kavganın bizimle hiçbir alakası olmadığı halde “ben sizi çekemem başka eve defolun gidin çocuklarınızda alın!” diye bağrdı. Kızkardeşim ağlamaya başladı “böyle yapacaktınız neden getirdiniz bizi buraya” dedi, keşke kalsaydım pişmanım falan dedi. Odaya çekildik ikimizde kaderimize ağladık. Yemekler yarım kaldı, pastam dolapta öylece kaldı hazırladığımız ne varsa...her şey zehir zıkkım oldu. Annem de babamla küstü, o da bizimle odaya geldi ki hepimiz ağlıyoruz. Sonra babam işe gitti. Yani anlamıyorum, derdi ne onun o kadar fazla mı geldik koca evde. Sahip çıkmak bu mu, biz evladı değilmiyiz. Başkası kavga ediyor, biz kovuluyoruz suçumuz ney sanki...neyse uzun oldu kusura bakmayın içim fena doldu. En iyisi buradan hemen çıkıp gitmek ama eğer çıkarsam da birdaha ayak basmam. Hayatımı bundan sonra kendi başıma çocuğumla da sürdürrüm, çok şükür işim gücüm de var kimseye muhtaç değilim ama alt tarafı geçici bir süre burda olduğum halde bunları yaşadım ya zoruma gidiyor ya gerçekten muhtaç olsaydım diye
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?