Aldatılınca bu yüzden barışmayın affetmeyin diyoruz. Affediyorsunuz, ama aslında affetmiyorsunuz unutmuyorsunuz. Sonra başlıyorsunuz hayatı kendinize de adama da dar etmeye. Aldatıldığınız için zulmetmeyi hak görüyorsunuz mağrur ve haklı oluyorsunuz. Adam seviyorsa gönlünüzü yapıyor alttan alıyor, ses çıkarmıyor. Ama zaman geçince "eh elimden geleni yaptım bu ne be b.k gibi evlilik surat surat nereye kadar" diyor. Bir daha aldatıyor ya da sizden uzaklaşıyor. Haklılığınız da gidiyor, affedip gururunuzu kırdığınız kalıyorsunuz.
Ayrıca aldatmadığınıza bu kadar emin olmayın, ben çok net aldattığınızı aldım yazdıklarınızdan. Onu tanıyorum diyorsunuz. Peki Erkekleri tanır mısınız? Beyinlerini bilir misiniz ne kadar iğrençleşebileceklerini. Sana "asla işim olmaz, evde gül gibi karım var, o hatayı bi kere yaptım" der. Yemediği halt olmaz bir bilsen içini. Bence uzun birliktelik, fazla tutku, bunlar gözünüzü kör etmiş uzaklaşıp değerlendirmeyi deneyin.