Bu kavramı araştırdığımda sadece ikili ilişkilerdeki manipülasyonlar hakkında yazılar çıkıyor, ailelerin yaptıkları için kaynağa ulaşamadım.
Baskıcı, haddiden fazla otoriter ve anlayışsız (kendine göre çok demokratik) bir baba ile büyüdüm. Ailem beni sürekli manipüle etti. Şöyle örnek vereyim; doğru onlara göre tekti ve o da kendilerinin doğrularıydı. Bunlar ne derseniz mesela Cumartesi günü de çıkmışsam Pazar çıkılmaz, iş yemeğine de gidilse eve 9’dan geç dönülmez, asla yaş kaç olursa olsun (izin alamadığımda yaşım 32’ydi) arkadaşta kalınmaz gibi….. Bunlar mutlaktı ve ben karşı çıktığımda kıyamet kopuyordu.
Bir akşam çıktığımda isyan edip (yaş 32) arkadaşımda kalıcam dediğimde yüzlerce mesaj aldım, kilidi değiştirme, polise gitme tehditleri gırlaydı ve tabii ki eve döndüm korkumdan halamda kaldım o gün. Zaten halama sürgün oluyordum sürekli.
Linçleneceğimi bile bile yazıyorum ama ben anneme de babama da karşı en ufak bir duygu hissetmiyorum. Beni çok yıprattılar, herşey çok laçkalaştı, inanılmaz benciller liste uzar gider.
Örneğin aileniz sizi arar mı? Ben asla aranmam, sadece aramam beklenir. 43 yaşımdayım bir kere bile babam bir ihtiyacın var mı dememiştir. Eskiden doğumgünlerimde arardı artık onu da anneme yaptırıyor, annem de bazen mesaj atıyor.
Konu çok dağıldı özür dilerim ama kafam çon karışık.
Dış dünyaya kapalı, asla gelişmek ve değişmek istemeyen benim de gençliğimi bu bağnazlıklarıyla tüketen iki insan. Üstelik biri de psikolog şaka gibi. Bir kere beraber denize gitmedik, bir kere beraber tatile çıkmadık, sinemaya gitmedik. Bir tane ya bir tane mutlu aınımız yok. Ne zaman bunlara isyan edecek olsam nankör oldum, ağladı sızladılar.
Çık fazla merhametli bir insanım ve tek çocuk olduğum için vicdanıma çok oynadılar. Bu nedenle duygularımı yazıyorum bazen.
Ben ikisini de artık görmek istemiyorum ama özellikle annem bunu anlamıyor.
Aşağıda not aldığım şeyler var travma diyerek.
Bana yol gösterin ne olur ben ikisinden de azad olmak istiyorum, haksız mıyım? Çok üzüldüm bu yaşa gelene kadar, çok ağladım artık suistimal edilmek istemiyorum.
Travma
İlkokul : Net bir sorun henüz yok.
Ortaokul : Kısıtlama, baskı. Yeni ev, baskılar, kısıtlamalar. Hakaretler. (Ayı gibi inimde yaşadığımı söylüyor baba) Bana layık değilsin, benim kızım gibi giyineceksin. Sürekli masa başına toplayıp yapılan hakaretler. İntihar için ilaç alıyorum yine hakaret neden gebermedin diyor baba. Sürekli hakaret ediyor ve izin yok, yılbaşı geceleri ekstra kavga ve gerilim çıkartıyor. 96-97-98 daha sakin, akşamları izin var bu dönemde hatırladığım kadarıyla kavga yok ya da ben silmişim. Babayla iletişim 0, nedenini bilmediğim şekilde bana sürekli kızgın. Baba kız ilişkisi yok, isteklerime “evlen kocan yapsın” diye yanıt veriyor. 99’dan sonra yine baba gergin çok gergin, mutsuz. Bizi sevmiyor. Sürekli bağırıyor, bir şey olsa da sussa hiç konuşamasa diye dua ediyorum.
2001’de evleri ayrırıyoruz. Baba kaza yapıyor anne tekrar barışıyor. Ben nişanlıyım, anne sürekli sen gidince yalnız kalıcam diyor. O zamandan ajitasyona başlıyor, ağlıyor üzülüyor.
2004: Evlendim.
2007: Boşanıyorum çünkü aldatıldım. Ailenin yüzünü kara çıkarttım. Alanya’ya taşınacağız duramayız artık rezil olduk diyor baba sürekli.
Yasaklar başlıyor. İş harici bir yere gidemem, yasak, her an evdeyim ve kendimi işe veriyorum deli gibi çalışıyorum.
İşten çıkarıldım, yine mutsuzluk.
O dönemki sevgilimle çıkıyorum dönüyorum yine surat. Çok geziyorum. Ne gerek var? Herşeye ne gerek var diyorlar. Ehliyet kursuna gidiyorum, baba yapamazsın sen diyor dalga geçiyor. Baba bana sürekli kızgın, anne manipüle ediyor. Anne çok mutsuz ve tek tesellisi benim. Boğuluyorum. Ayrı eve çıkmam söz konusu değil zaten hiçbir şey söz konusu değil. Servisçi ile konuşuyorum baba ilişkisi var diyor. Telefonla konuşuyorum baba kızıyor güldüğüm için. Şirket yemeğine gidiyorum anne 50-60 tane mesaj çekiyor geç kaldın gel diye. Yaşım 31. Üzüntüden 3 ay regl olamıyorum 2012’de. Baba beni sevmemeye devam ediyor.
Aşık oldum.
Hayatıma biri giriyor, öylesine gibi giriyor ama kalıyor. Çok mutluyum, kaybetmekten deli gibi korkuyorum, kıskanıyorum derken su akıp yolunu buluyor ve evleniyorum. Hayatımda ilk kez gerçek anlamda seviliyorum, kendime geliyorum. Baba eşime ayıp olacak herşeyi yapıyor, tanışmayı red ediyor, yemekte kavga çıkartıyor. Baba evlendiğim gün yok.
Anksiyete atakları yaşıyorum, 3 atarax ile uyuyorum, görünmeyen varlıklardan ve delirmekten korkuyorum. Bir bayram günü anneye anlatıyorum çok kötüyüm aklım yerinde değil diyorum, anne dinlemiyor baba merak eder şimdi ne oldu der diyerek gidiyor. O koltuğa gömülüyorum o an yok olmak istiyorum.
Anne bana gelmiyor, babayı bırakamıyor babadan kopamıyor hiç. Evde yalnız kalıyorum bir gece çağırıyorum gelmiyor.
Kasım 2021 :Anne hastalanıyor kısmi felç. O ana dek su kaynatmayı bilmeyen baba mecburen ev işlerini öğreniyor. Anneye gözü gibi bakmak zorunda çünkü o ölürse kimsenin onu istemeyeceğini biliyor. Anne hastayken bakıcı ve temizlikçi konusunda baba ile kavga ediyorum. Anne yine babaya toz kondurmuyor. Evime gel diyorum o zaman arabayı satmamışız daha, gezdiriz seni hava alırsın diyoruz babayı bırakamam diyor yine… Babayı hiç bırakamıyor, baba kıymetli.
Anne ile ilişkim hep sus payı üzerine kurulu. Beni ödül sistemine alıştırıyor. Veremediği ilgisinin yerini yemeklerle, börek, pastalarla dolduruyoruz. Daimi kilo problemim başlıyor. Maddi olarak hep alıyorum.
….
Bu kadar yazdım şimdilik. Uzun oldu özür dilerim, yorumlayan herkese teşekkürler.