- Konu Sahibi yuksekyuksektepeler
-
- #1
kızlar muhtemelen uzun yazıcam. nolur üşenmeden yorum yazın. iyi ya da kötü bilmiyorum,. aşk evliliği ya da mantık evliliği yapanlar; özellikle siz.. lütfen
28 yaşındayım, yaklaşık iki yıl önce başladığım bi ilişki vardı. ilk ciddi ilişkimdi. önceleri hiç umursamazken iyi bi karaktere sahip olduğunu düşündüm ve bi ilişkiye başladık, aşık oldum. sonra o beğendiğim karakterin tam bir karaktersizlik tablosu olduğunu öğrendim, aldatılmıştım. çok kötü oldum, ayrıldım tabi ama ben sindiremedim aldatılmayı , antidepresan kullandım bi süre, 39 kiloya düştüm. Daha sonra (itiraf etmek gerekirse biraz da yaralarımı sarmak için bencillik yaptım) şu an beraber olduğum adamla çıkmaya başladım. ilk başlarda elimi tutunca bile kendimi çok kötü hissediyordum, bi başka erkeğin bana dokunması çok kötüydü, ama bu arada eski erkek arkadaşım ayrılığımızın 2. haftasında yeni bi ilişkiye başlamıştı bile. bunları yeni ilişkime ne kadar sağlıksız başladığımı anlamanız için anlatıyorum.
şimdiki erkek arkadaşım çok düşünceli, beni gerçekten çok seviyor, ona güvenim sonsuz. neredeyse 1 yıldır da beraberiz. o olmasa, bana sevgisi olmasa bu kadar çabuk toparlanamazdım belki de. eski erkek arkadaşıma karşı içimde zerre sevgi yok, hatta ne çirkin adammış diyorum. ama bana yaptıkları aklıma geldikçe de kınamayın ama ölsün istiyorum. aldatılmak bi kadına yapılabilecek en büyük psikolojik darbeymiş.
asıl sorunum ise şu; ailelerimiz tanışmak üzere. mecburiyetten dolayı şu an farklı şehirlerdeyiz, bir an önce biraraya gelmek için evlenmekten başka şansımız yok. Ve ben şu an yanlış bi evlilik mi yapıorum acaba diye çok korkuyorum. çünkü ona aşık değilim, onun sevgisi altında eziliyor gibiyim. bu kadar iyi, beni bu kadar seven bi adamı da kaybetmeyi göze alamıyorum. daha önce yaşadıklarım yüzünden mi bu hissizliğim anlamış değilim. bu şekilde evlenirsem mutsuz olur muyum? yoksa tam tersine evlilikte öncelik bu mu olmalı?
tecrübeli hanımlar, bunca zamandır evli bayanlar bi akıl verin nolur?
28 yaşındayım, yaklaşık iki yıl önce başladığım bi ilişki vardı. ilk ciddi ilişkimdi. önceleri hiç umursamazken iyi bi karaktere sahip olduğunu düşündüm ve bi ilişkiye başladık, aşık oldum. sonra o beğendiğim karakterin tam bir karaktersizlik tablosu olduğunu öğrendim, aldatılmıştım. çok kötü oldum, ayrıldım tabi ama ben sindiremedim aldatılmayı , antidepresan kullandım bi süre, 39 kiloya düştüm. Daha sonra (itiraf etmek gerekirse biraz da yaralarımı sarmak için bencillik yaptım) şu an beraber olduğum adamla çıkmaya başladım. ilk başlarda elimi tutunca bile kendimi çok kötü hissediyordum, bi başka erkeğin bana dokunması çok kötüydü, ama bu arada eski erkek arkadaşım ayrılığımızın 2. haftasında yeni bi ilişkiye başlamıştı bile. bunları yeni ilişkime ne kadar sağlıksız başladığımı anlamanız için anlatıyorum.
şimdiki erkek arkadaşım çok düşünceli, beni gerçekten çok seviyor, ona güvenim sonsuz. neredeyse 1 yıldır da beraberiz. o olmasa, bana sevgisi olmasa bu kadar çabuk toparlanamazdım belki de. eski erkek arkadaşıma karşı içimde zerre sevgi yok, hatta ne çirkin adammış diyorum. ama bana yaptıkları aklıma geldikçe de kınamayın ama ölsün istiyorum. aldatılmak bi kadına yapılabilecek en büyük psikolojik darbeymiş.
asıl sorunum ise şu; ailelerimiz tanışmak üzere. mecburiyetten dolayı şu an farklı şehirlerdeyiz, bir an önce biraraya gelmek için evlenmekten başka şansımız yok. Ve ben şu an yanlış bi evlilik mi yapıorum acaba diye çok korkuyorum. çünkü ona aşık değilim, onun sevgisi altında eziliyor gibiyim. bu kadar iyi, beni bu kadar seven bi adamı da kaybetmeyi göze alamıyorum. daha önce yaşadıklarım yüzünden mi bu hissizliğim anlamış değilim. bu şekilde evlenirsem mutsuz olur muyum? yoksa tam tersine evlilikte öncelik bu mu olmalı?
tecrübeli hanımlar, bunca zamandır evli bayanlar bi akıl verin nolur?