Bu depresyon değilse nedir? Çok dertleşmeli…

24 yaşındayım, birkaç ay sonra 25 olacağım inşallah.
3 senelik Evliyim 2 yaşında kızım var.
Şu an evdeyim kızıma bakacak kimse yok, kreşlerin fiyatı belli kreşe verip çalışsam ordan aldığım para okula gidecek…

Arkadaşlar bunlar genel bilgilerimdi.
Ben çok kötüyüm.
Öyle böyle değil kolum kalkmıyor hiçbir şey yapmak istemiyorum kımıldamak istemiyorum iş yapmak istemiyorum bütün heveslerim kursağımda kalmışta zoraki hareket ediyorum…
Elle tutulur bir şey yok, eşimle uzun süre sevgililikten sonra evlendik.
Maddi aşırı problemimizde yok.

Kayınvalidem çok iyi bir kadın (maşallah diyeyim nazar değdiriyorum sonra) hiçbir şeyimize karışmaz evime habersiz gelmez yardım edilmesi gerektiğinde karşılıklı yardım ederiz birbirimize ama çok boşluk var içimde bir karadelik var sanki.
Bir girdap gibi o deliğe çekildikçe çekiliyorum.

Ağlama krizleri geliyor durup dururken, yersiz videolara, dinlediğim şarkılara takılıp ağlıyorum. Hasta çocuklara, şubat depremine rastladıkça içim tuhaf oluyor çok büyük bir üzüntü duyuyorum, sanki aşırı empati yapıyorum, herkesin acısını çok iyi derinimde hissediyorum.

Ağlama krizlerim artık hüngür hüngür ve bazen dakikalarca sürüyor.
Sebepsiz yere insan ağlar mı?
Ben cevap verebilen biriyim hani biriktirip içimde söylememezlik yapmam.
Bu nedendir?
Bu ağlama ve acı çekme isteği?
Niye bu kadar her şeyde kendimi görüyorum, sanki yansımama bakıyorum ve bu yüzden ağlıyorum? Bunun nedenini elbette psikolog psikiyatri doktoru bilebilir ama ben iç dökmek istedim. Belki psikolog arkadaşlar vardır diye, bana terapi harici ne önerirsiniz? (Daha önce terapiye gittim ama yarıda bıraktım, verim alamadım.)
Çok aşırı depresyonda mıyım?
Hiçbir şeyden zevk almıyorum artık. Hiçbir eski haz duyduğum şeye heveslenmiyorum artık. Öylesine yaşıyorum gibi.
Dikiş dikmek ve kitap yazmak, roman yazmak gibi en büyük hobimdi, artık onlar bile zevk vermiyor bana.
Sanırım en korktuğum şey daha 24 yaşında her şeyden bu denli tükenmiş olmam…
Önerilere saygı çerçevesinde açığım, kandilimiz mübarek olsun

Bu arada az sonra uykuya geçebilirim çok yorgunum yazıp kaçtı denmez umarım kızım uyuyorken biraz kestirebilirim. Sabah mesajlara dönersem lütfen kusura bakmayın

Bence bunalmışsınız evde çocuk bakımıyla falan çocuk biraz büyüyene kadar oyun gruplarını falan düşünebilirsiniz saatlik hem siz hem çocuğunuz sosyalleşir degisikli olur sanirim şu an yaşadığınız şey monoton bir hayatın sonucu bı de hobilerinizi kaybetmeyin hayatta bı amacımız olursa mutlu olabiliriz

Erken olmuş her şey. Doyum da erken olmuş. Sizin yaşınızdayken okul yeni bitmişti evlenmeme 2 sene vardı. Uzun süredir de sevgilim vardı çok bekledim evlenmeyi mesela.
Siz çabasız, beklemeden evlilik ve çocuk işlerini halledince tüketmiş olabilirsin bir çok şeyi.

Bence şuan çoğu kişi böyle çok uzun zmandir dışarı çıkmıyorum çocuklar okul yemek temizlik derken her gün aynı şey hiç bişi canım istemiyor açıkçası kendime de yuklenmiyorum geçici bı surec olduğunu düşünüp sürekli sorgulamiyorum neden böyleyim diye hani çok fazla grip falan çoğalınca derlerya bı kar yağsa mikroplar kırılacak işte bende böyle düşünüyorum sanki bı kar yağsa kendime gelicem elbet geçecek duzelicez

merve .!.:

Erken olmuş her şey. Doyum da erken olmuş. Sizin yaşınızdayken okul yeni bitmişti evlenmeme 2 sene vardı. Uzun süredir de sevgilim vardı çok bekledim evlenmeyi mesela.
Siz çabasız, beklemeden evlilik ve çocuk işlerini halledince tüketmiş olabilirsin bir çok şeyi.

Genişletmek için tıkla...

Eşimle 18 yaşına daha girmemiştim tanıştık. 21 yaşında evlendim. Biz hiç kimseden yardım almadan düğün yaptık çok emek verdik 1 sene asker yolu bekledim zorluklar çektik. Eşimin babası hiç yardım etmedi mesela ayrı zaten kv ile kp.
Ben son dediğinize o yüzden pek katılmıyorum yine de teşekkür ederim

Erken evlenmenizin sonucu ve erken anne olmanızın sonucu diye düşünüyorum.
Siz şu an isteseniz de eliniz,kolunuz kalkmamak yapamazsınız 2 yaşında çocuğunuz var hobilerinize ayıracak zamanınız da çok az olur çünkü bebek uyuyunca siz de uyumak istersiniz şimdiki gibi normal olarak.
Yaşıtlarınız da belki başka türlü deneyimlerden geçerken tükendiğini hissediyordur ama mola zamanları buluyordur kendine hem de belki günlerce sürecek sizin o şansınız da yok.
Siz yine de başka doktorda terapiye devam edin iki seneye azalır yükünüz kendinizi aramaya yavaştan başlayın

Sns34 .!.:

Bence şuan çoğu kişi böyle çok uzun zmandir dışarı çıkmıyorum çocuklar okul yemek temizlik derken her gün aynı şey hiç bişi canım istemiyor açıkçası kendime de yuklenmiyorum geçici bı surec olduğunu düşünüp sürekli sorgulamiyorum neden böyleyim diye hani çok fazla grip falan çoğalınca derlerya bı kar yağsa mikroplar kırılacak işte bende böyle düşünüyorum sanki bı kar yağsa kendime gelicem elbet geçecek duzelicez

Genişletmek için tıkla...

Bu mesaj çok iyi geldi çok teşekkür ederim. Düzeleceğiz inşallah tabiiki bunlar birer süreç

erzurumloru .!.:

24 yaşındayım, birkaç ay sonra 25 olacağım inşallah.
3 senelik Evliyim 2 yaşında kızım var.
Şu an evdeyim kızıma bakacak kimse yok, kreşlerin fiyatı belli kreşe verip çalışsam ordan aldığım para okula gidecek…

Arkadaşlar bunlar genel bilgilerimdi.
Ben çok kötüyüm.
Öyle böyle değil kolum kalkmıyor hiçbir şey yapmak istemiyorum kımıldamak istemiyorum iş yapmak istemiyorum bütün heveslerim kursağımda kalmışta zoraki hareket ediyorum…
Elle tutulur bir şey yok, eşimle uzun süre sevgililikten sonra evlendik.
Maddi aşırı problemimizde yok.

Kayınvalidem çok iyi bir kadın (maşallah diyeyim nazar değdiriyorum sonra) hiçbir şeyimize karışmaz evime habersiz gelmez yardım edilmesi gerektiğinde karşılıklı yardım ederiz birbirimize ama çok boşluk var içimde bir karadelik var sanki.
Bir girdap gibi o deliğe çekildikçe çekiliyorum.

Ağlama krizleri geliyor durup dururken, yersiz videolara, dinlediğim şarkılara takılıp ağlıyorum. Hasta çocuklara, şubat depremine rastladıkça içim tuhaf oluyor çok büyük bir üzüntü duyuyorum, sanki aşırı empati yapıyorum, herkesin acısını çok iyi derinimde hissediyorum.

Ağlama krizlerim artık hüngür hüngür ve bazen dakikalarca sürüyor.
Sebepsiz yere insan ağlar mı?
Ben cevap verebilen biriyim hani biriktirip içimde söylememezlik yapmam.
Bu nedendir?
Bu ağlama ve acı çekme isteği?
Niye bu kadar her şeyde kendimi görüyorum, sanki yansımama bakıyorum ve bu yüzden ağlıyorum? Bunun nedenini elbette psikolog psikiyatri doktoru bilebilir ama ben iç dökmek istedim. Belki psikolog arkadaşlar vardır diye, bana terapi harici ne önerirsiniz? (Daha önce terapiye gittim ama yarıda bıraktım, verim alamadım.)
Çok aşırı depresyonda mıyım?
Hiçbir şeyden zevk almıyorum artık. Hiçbir eski haz duyduğum şeye heveslenmiyorum artık. Öylesine yaşıyorum gibi.
Dikiş dikmek ve kitap yazmak, roman yazmak gibi en büyük hobimdi, artık onlar bile zevk vermiyor bana.
Sanırım en korktuğum şey daha 24 yaşında her şeyden bu denli tükenmiş olmam…
Önerilere saygı çerçevesinde açığım, kandilimiz mübarek olsun

Genişletmek için tıkla...

Yani böyle durumlarda saçma gelir mi gelmez mi bilmiyorum ama namaz kılıp kilmadiginida bilmiyorum tabii. Bende genç anne olanlardanim 28 yaşındayım. 6 buçuk yaşında büyük kızım 3 bucuk yasindada bir oğlum var. İnsan artık Yoruluyor ister istemez çocuk insanı çok. Yorar üstüne ev işi yemeği çamaşırı derken bunalıyor insan. Yerinde olsam namaz kılıp okuyamiuosan bile İnternetten dualar açıp evimde okuturum çoğu zaman bende yapıyorum eminim faydasını göreceksin ruhunun sıkıntısıni gidermenin en iyi yolu bu. Annem rahatsızlığından dolayı ağır psikiyatri ilaçları iciuodu bırakması gerekti biz bu şekilde atlattık.

Bu dönemde inanınki çoğu insan aynı psikolojide çalışan çalışmayan evli bekar öğrenci herkes de bir bıkkınlık ve depresyon var Rabbim hepimize inşirah ferahlığı versin

DEMREE .!.:

Bu dönemde inanınki çoğu insan aynı psikolojide çalışan çalışmayan evli bekar öğrenci herkes de bir bıkkınlık ve depresyon var Rabbim hepimize inşirah ferahlığı versin

Genişletmek için tıkla...

Çok teşekkür ederim amin

Bahsettikleriniz depresyon belirtileriyle örtüşüyor, aniden gelen ağlama krizleri, kronik yorgunluk ve hiçbir şey yapmak istememek. Ancak majör bir durum olsa, buraya yazmak ve anlatmanın bile zor geldiği, işe yaramaz bulduğunuz bir ruh halinde olurdunuz. Yani biraz tükenmişlik, hafif depresif bir ruh hali gibi görünüyor diyebilirim.

Öncelikle bir kan tahlili ile başlayın; depresyonun en iyi ilacı vitamin değerlerinizi korumaktır. D, B12, Çinko gibi değerlerinizi kontrol ettirin ve eksikliğinde takviye alın. Biliyorum, içinizden gelmeyecektir ancak depresyon kısır döngüsünü kırmak için bir şekilde kendinizi günlük harekete alıştırmanız gerekiyor, dile kolay ama imkansız değil. Yapabiliyorsanız, günlük bir spor rutini edinin. Doğa yürüyüşü yapma şansınız varsa bilhassa, değerlendirin.

Sizi anliyorum ve kocaman sariliyorum. Ama gececek.... fakat sizin elinizde. Es olmus anne olmus ama kendinizi unutmussunuz belkide. Tabi bu rollerde kisiligimizden birer parca fakat en büyük parca kendiliginiz. Onu hatirlayin. Cocugunuz kendinkendine oynamayi ögrensin. Ögretin. O boya boyarken oynarken kendinize vakit ayirin. Bakim olur hobi olur bi kahve icip dinlenmek olur. O boslugu her anne iyi bilir. " bu muydu yanii... tüm hayat simdi bumu? Bukadarmj? Hep böylemi?" Düsüncesi bile yitirip bitirir insani... monotonluk uykusuzluk stres. Ama siz kendi hayatinizi yine kendi elinizd alabilirsiniz. Destek alabilirseniz gocunmayin kaynanaya bi iki saatligine birakip evden cikin gezin arkadaslaela bulusun veya esinize date night yapin:) gececek hepsi güzel anne

Dr. gidip kan tahlillerinizi yaptırın. Eksik bir vitamin olabilir. Terapiden vaz geçmeyin araştırın ve uygun gördüğünüz bir psikologla terapiye başlayın ve yarım bırakmayın devam edin. Tabi birazda siz kendi kendinizin Dr. olun. Hüzünlü şarkılar dinlemeyin. Hareketli sizi iyi hissettirecek şarkılar dinleyin. Fırsat buldukça komedi filmleri, dizileri , vb Yani sizi güldürecek olan şeyleri izleyin. Meditasyon yapabilirsiniz. İnternette çok güzel meditasyon vidoları var. Düzenli yaparsanız size iyi gelecektir. Bilinç altı temizliği çalışmaları da yapabilirsiniz. Çocuğunuzu oyun grubuna gönderebilirsiniz o arada sizde spor yapabilir Yürüyüş yapabilirsiniz. Yada bir hobi kursuna gidebilirsiniz. Hem arkadaş edinip sosyalleşirsiniz. Bu arada arkadaşlarınız varsa arada çocuğu babasına bırakıp sizde arkadaşlarınızla dışarı çıkarsınız. Hayatınızı aktifleşerek yoğunlaştırın ki sizi bunalıma sürükleyecek kuruntuları düşünmeye vaktiniz olmasın

Strobe .!.:

Bahsettikleriniz depresyon belirtileriyle örtüşüyor, aniden gelen ağlama krizleri, kronik yorgunluk ve hiçbir şey yapmak istememek. Ancak majör bir durum olsa, buraya yazmak ve anlatmanın bile zor geldiği, işe yaramaz bulduğunuz bir ruh halinde olurdunuz. Yani biraz tükenmişlik, hafif depresif bir ruh hali gibi görünüyor diyebilirim.

Öncelikle bir kan tahlili ile başlayın; depresyonun en iyi ilacı vitamin değerlerinizi korumaktır. D, B12, Çinko gibi değerlerinizi kontrol ettirin ve eksikliğinde takviye alın. Biliyorum, içinizden gelmeyecektir ancak depresyon kısır döngüsünü kırmak için bir şekilde kendinizi günlük harekete alıştırmanız gerekiyor, dile kolay ama imkansız değil. Yapabiliyorsanız, günlük bir spor rutini edinin. Doğa yürüyüşü yapma şansınız varsa bilhassa, değerlendirin.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle çok teşekkür ederim. Kan değerlerim doğumdan sonra yerlerde, hiçbir değerim normal sınırda değil ilaç kullandığım müddetçe düzeliyor sonra eski haline geri dönüyor.
Günlük çok tempolu hayatım var kızımla ilgileniyorum parka gidiyoruz eve geldiğinde onu uyutunca kendime 2 saatim kalıyor, o zamanda dinleniyorum. Önceden her gün 30-40 sayfa kitap okumak bile bana büyük zevk verirdi. Kitap okumaya aşığım, çok küçük yaştan beri. Bu bile zevk vermiyor, kitap okumak, yazı yazmak, dikiş dikmek, spor yapmaya kalkmak hiç istemiyorum. Zoraki olduğunda da görevmiş gibi geliyor hemencik halledip eski rutine geri dönmek istiyorum… ne olacak halim bilmiyorum.
24 yaş bu duygular için çok erken.
Ablam 36 yaşında ve bana bu denli erkenden kendini salma diyip duruyor….

erzurumloru .!.:

24 yaşındayım, birkaç ay sonra 25 olacağım inşallah.
3 senelik Evliyim 2 yaşında kızım var.
Şu an evdeyim kızıma bakacak kimse yok, kreşlerin fiyatı belli kreşe verip çalışsam ordan aldığım para okula gidecek…

Arkadaşlar bunlar genel bilgilerimdi.
Ben çok kötüyüm.
Öyle böyle değil kolum kalkmıyor hiçbir şey yapmak istemiyorum kımıldamak istemiyorum iş yapmak istemiyorum bütün heveslerim kursağımda kalmışta zoraki hareket ediyorum…
Elle tutulur bir şey yok, eşimle uzun süre sevgililikten sonra evlendik.
Maddi aşırı problemimizde yok.

Kayınvalidem çok iyi bir kadın (maşallah diyeyim nazar değdiriyorum sonra) hiçbir şeyimize karışmaz evime habersiz gelmez yardım edilmesi gerektiğinde karşılıklı yardım ederiz birbirimize ama çok boşluk var içimde bir karadelik var sanki.
Bir girdap gibi o deliğe çekildikçe çekiliyorum.

Ağlama krizleri geliyor durup dururken, yersiz videolara, dinlediğim şarkılara takılıp ağlıyorum. Hasta çocuklara, şubat depremine rastladıkça içim tuhaf oluyor çok büyük bir üzüntü duyuyorum, sanki aşırı empati yapıyorum, herkesin acısını çok iyi derinimde hissediyorum.

Ağlama krizlerim artık hüngür hüngür ve bazen dakikalarca sürüyor.
Sebepsiz yere insan ağlar mı?
Ben cevap verebilen biriyim hani biriktirip içimde söylememezlik yapmam.
Bu nedendir?
Bu ağlama ve acı çekme isteği?
Niye bu kadar her şeyde kendimi görüyorum, sanki yansımama bakıyorum ve bu yüzden ağlıyorum? Bunun nedenini elbette psikolog psikiyatri doktoru bilebilir ama ben iç dökmek istedim. Belki psikolog arkadaşlar vardır diye, bana terapi harici ne önerirsiniz? (Daha önce terapiye gittim ama yarıda bıraktım, verim alamadım.)
Çok aşırı depresyonda mıyım?
Hiçbir şeyden zevk almıyorum artık. Hiçbir eski haz duyduğum şeye heveslenmiyorum artık. Öylesine yaşıyorum gibi.
Dikiş dikmek ve kitap yazmak, roman yazmak gibi en büyük hobimdi, artık onlar bile zevk vermiyor bana.
Sanırım en korktuğum şey daha 24 yaşında her şeyden bu denli tükenmiş olmam…
Önerilere saygı çerçevesinde açığım, kandilimiz mübarek olsun

Genişletmek için tıkla...

yaşın daha çok genç ve arkadaşların gezip tozarken büyük bi sorumluluk altına girmiş evlenmiş ve çoçuk doğurmuşsunuz bunlar kolay şeyler değil kendi hayatınızı hep örselemişsiniz 9 ay hamilelik, 2 yaşında çoçuk zaten 3 yıl bu şekilde tamamlanmış oluyor bu şekilde hissetmeniz normal 21 yaşında evlilik kolay değil

samantha .!.:

Yaşınız cok genc sosyallesmeniz lazım. 24 yasinda biri 4 duvar arasina koyarsan bunalır tabi. Kimseyle sohbet etmediginiz icin olabilir gun icinde diye düşünüyorum. Bi de malum biri digerinin aynı günleri yaşamaktan saymamak lazim. Ömür tüketmek öylesi.

Genişletmek için tıkla...

evet konuşacak hiç kimsem yok. Yalnızım

Bıkmışsınız. Erken yaşta aldığın sorumluluklar istek bırakmamış sizde. Sosyalleşmeniz lazım. Bir insan hiç kendine vakit ayırmadan yıllarca aynı şeyleri tekrar eder durursa hayattan tat alamaz hale gelir.

erzurumloru .!.:

24 yaşındayım, birkaç ay sonra 25 olacağım inşallah.
3 senelik Evliyim 2 yaşında kızım var.
Şu an evdeyim kızıma bakacak kimse yok, kreşlerin fiyatı belli kreşe verip çalışsam ordan aldığım para okula gidecek…

Arkadaşlar bunlar genel bilgilerimdi.
Ben çok kötüyüm.
Öyle böyle değil kolum kalkmıyor hiçbir şey yapmak istemiyorum kımıldamak istemiyorum iş yapmak istemiyorum bütün heveslerim kursağımda kalmışta zoraki hareket ediyorum…
Elle tutulur bir şey yok, eşimle uzun süre sevgililikten sonra evlendik.
Maddi aşırı problemimizde yok.

Kayınvalidem çok iyi bir kadın (maşallah diyeyim nazar değdiriyorum sonra) hiçbir şeyimize karışmaz evime habersiz gelmez yardım edilmesi gerektiğinde karşılıklı yardım ederiz birbirimize ama çok boşluk var içimde bir karadelik var sanki.
Bir girdap gibi o deliğe çekildikçe çekiliyorum.

Ağlama krizleri geliyor durup dururken, yersiz videolara, dinlediğim şarkılara takılıp ağlıyorum. Hasta çocuklara, şubat depremine rastladıkça içim tuhaf oluyor çok büyük bir üzüntü duyuyorum, sanki aşırı empati yapıyorum, herkesin acısını çok iyi derinimde hissediyorum.

Ağlama krizlerim artık hüngür hüngür ve bazen dakikalarca sürüyor.
Sebepsiz yere insan ağlar mı?
Ben cevap verebilen biriyim hani biriktirip içimde söylememezlik yapmam.
Bu nedendir?
Bu ağlama ve acı çekme isteği?
Niye bu kadar her şeyde kendimi görüyorum, sanki yansımama bakıyorum ve bu yüzden ağlıyorum? Bunun nedenini elbette psikolog psikiyatri doktoru bilebilir ama ben iç dökmek istedim. Belki psikolog arkadaşlar vardır diye, bana terapi harici ne önerirsiniz? (Daha önce terapiye gittim ama yarıda bıraktım, verim alamadım.)
Çok aşırı depresyonda mıyım?
Hiçbir şeyden zevk almıyorum artık. Hiçbir eski haz duyduğum şeye heveslenmiyorum artık. Öylesine yaşıyorum gibi.
Dikiş dikmek ve kitap yazmak, roman yazmak gibi en büyük hobimdi, artık onlar bile zevk vermiyor bana.
Sanırım en korktuğum şey daha 24 yaşında her şeyden bu denli tükenmiş olmam…
Önerilere saygı çerçevesinde açığım, kandilimiz mübarek olsun

Genişletmek için tıkla...

Çok erken yaşta evlenmissin gençliğini doyasıya yasayamamissin daha çok gençsin çocuk sorumlulugu almışsın. Duygusal ,hassas bı insansin. Sevdiğin, güvendiğin dostum diyebilecegin insanlarda sanırım hayatinda yok. Dini inancın varsa maneviyata yönelmeni tavsiye edebilirim. Terapi , psikiyatri demissin zaten .