Hasbel hanim, hangi evliligin savasi bu? Ben burada bir evlilik goremedim. Neyi paylasiyorsunuz hayatta? En basitinden, aksam sofra basinda birbirinizin gozlerinin icine bakip gulumseyip, gozlerinizden "seni cok seviyorum, iyi ki benimsin, benimlesin" kelimelerini okuyabiliyor musunuz? Paylastiginiz mutsuz bir cocuk var sadece. Mutsuz diyorum, cunki istediginiz kadar saklamaya calisin, cocuklar hisli varliklardir ve hissederler. O gergin ortama ne ev denir, ne de yuva. Huzursuz ortam.
Bir laf vardir: "Erkekler evlenirken kadin asla degismez sanir, ama kadinlar degisir. Bir kadin evlenirken erkegi sonradan degistiririm sanir, ama erkekler asla degismez". Esiniz asla degismeyecek, degismiyorlar, ama siz degiseceksiniz. Zamanla sinirleriniz yipranacak, tahammulunuz azalacak, sevginiz nefrete donusecek. Sadece yaptigi hosumuza gitmeyen seyler degil, oturup kalkmasi, yemek yeme tarzi bile sinirlerinizi bozmaya yetecek. Eninde sonunda bu is mahkemede bitecek zaten, onemli olan o gun geldiginde ne kadar zararla kurtuldugunuz, kac senenizin heba oldugu.
Bu ise cocuk icin katlandiginizi soylemeniz inandirici olmamis. Insanlar bosandiklarinda cocuklarindan da bosanmiyorlar, bir sekilde onlarla iliskiler devam ediyor, tabi isterlerse.. Tam tersine, bu tip ailelerde yetisen cocuklar erken yasta yipraniyor, bir cesit psikolojik sorunlari da hemen hemen her zaman oluyor. Huzur dolu bir yuva yerine gergin bir ortam sunuyorsunuz ona adina "yuva" demesi gereken.. Kim boyle huzursuz, gergin bir havasi olan eve gitmek ve orada yasamak ister ki... Hele babanin anneye bagirdigini, azarladigini, hele dovdugunu gormese dahi arka odadan, yattiklari yerden isiten ve korkudan titredigi halde sesi cikmayan cocuklar, uyuma numarasi yapan cocuklar, onlar tam bir yikim yasiyorlar. Ama siz bu adami hala cok seviyorsunuz degil mi? Onsuz bir hayati dusunemiyorsunuz.
Bu savasi kaybetmeye mahkumsunuz soyleyeyim. Cunki bu tip erkekler asla degismiyorlar. En fazla belki dayak yemekten kurtulursunuz, o da cocugunuzun hatrina, o kadar...