- 21 Ağustos 2009
- 44
- 0
- 41
merhaba arkadaşlar
geçen yıl bu zamanlar 8 haftalık bebeğimi kalp durması nedeniyle kaybettim.uzun bir süre kendime gelemedim çünkü yaşamayınca anlayamıyorsun nasıl bir şey ateş düştüğü yeri yakıyor dedim ki olsun benim bebeğim oluyor en azından bu da bir şans ve olaydan tam 1 yıl sonra gene bebeğim tam 10 haftalıkken (aslında gelişememiş 7 haftalıkta kalmış ((((((()
yeniden kaybettim.iki gün önce hayat o kadar güzeldi ki bebeğim geriden geliyodu ama geç döllenme diyodum kalp atışını da duymuştum.ben burdurda oturuyorum ama doktora antalyaya gidiyordum.neyse salı günü doktor kontrolümüz için yola çıktık antalyaya gittik herşey güzeldi inanmıştım ertesi gün kontrolümüz vardı 2 ay hep yatmıştım bebişime birşey olmasın diye o gün biraz gezdik eğlendik sonra akşam yemek yemeye gittik lavaboya girdiğimde yıkıldım çamaşırımda kan vardı nasıl çıktığımı bilemedim eşime koştum ağlayarak bebeğiğm gidiyor diye hemen doktorumu aradık ama ben arabada yavrum gitti diye ağlıyodum o anı anlatamam yaaa eşim bir yandan sakin ol diye kızmaya başladı o da paniklemişti hastaneye geldik tansiyonum 15 olmuş doktorum geldi hemen ve ultrason macerası aynı şey bebeğimin kalbi atmıyordu ağlıyorsunuz sadece başka birşey yapamıyorsunuz son umut vajinal ultrason ama bu da son bir çırpınış biliyorrsunuz ki bebeğiniz artık yok doktorumuz artık genetik testler ve kanama paneli testleri yaptırmamızı söyledi ertesi gün büyük bir sancı ve kanamamda artış kürtaj saatine kadar çektiğim fiziksel ve psikolojik acı en kötüsü kürtajdan sonra bebeğimin artık olmadığına yeniden inanmak hayat çok acı be arkadaşlar ikinci kez aynı acıyı yaşamak gerçekten bu acıyı ne dindirir acaba bugün evime gözüyaşlı ve bomboş döndüm umutlarımı bırakarak çıktığım evime hüzünlerimle geri döndüm evimden nefret ediyorum çünkü umutlarımı hatırlatıyor bomboşum bomboş umarım kimse bunu yaşamaz ne diyebilrim ki artık eşim ve ben umutla çıktığımız yolculuğumuzdan gözüyaşlı döndük ikinci kez
geçen yıl bu zamanlar 8 haftalık bebeğimi kalp durması nedeniyle kaybettim.uzun bir süre kendime gelemedim çünkü yaşamayınca anlayamıyorsun nasıl bir şey ateş düştüğü yeri yakıyor dedim ki olsun benim bebeğim oluyor en azından bu da bir şans ve olaydan tam 1 yıl sonra gene bebeğim tam 10 haftalıkken (aslında gelişememiş 7 haftalıkta kalmış ((((((()
yeniden kaybettim.iki gün önce hayat o kadar güzeldi ki bebeğim geriden geliyodu ama geç döllenme diyodum kalp atışını da duymuştum.ben burdurda oturuyorum ama doktora antalyaya gidiyordum.neyse salı günü doktor kontrolümüz için yola çıktık antalyaya gittik herşey güzeldi inanmıştım ertesi gün kontrolümüz vardı 2 ay hep yatmıştım bebişime birşey olmasın diye o gün biraz gezdik eğlendik sonra akşam yemek yemeye gittik lavaboya girdiğimde yıkıldım çamaşırımda kan vardı nasıl çıktığımı bilemedim eşime koştum ağlayarak bebeğiğm gidiyor diye hemen doktorumu aradık ama ben arabada yavrum gitti diye ağlıyodum o anı anlatamam yaaa eşim bir yandan sakin ol diye kızmaya başladı o da paniklemişti hastaneye geldik tansiyonum 15 olmuş doktorum geldi hemen ve ultrason macerası aynı şey bebeğimin kalbi atmıyordu ağlıyorsunuz sadece başka birşey yapamıyorsunuz son umut vajinal ultrason ama bu da son bir çırpınış biliyorrsunuz ki bebeğiniz artık yok doktorumuz artık genetik testler ve kanama paneli testleri yaptırmamızı söyledi ertesi gün büyük bir sancı ve kanamamda artış kürtaj saatine kadar çektiğim fiziksel ve psikolojik acı en kötüsü kürtajdan sonra bebeğimin artık olmadığına yeniden inanmak hayat çok acı be arkadaşlar ikinci kez aynı acıyı yaşamak gerçekten bu acıyı ne dindirir acaba bugün evime gözüyaşlı ve bomboş döndüm umutlarımı bırakarak çıktığım evime hüzünlerimle geri döndüm evimden nefret ediyorum çünkü umutlarımı hatırlatıyor bomboşum bomboş umarım kimse bunu yaşamaz ne diyebilrim ki artık eşim ve ben umutla çıktığımız yolculuğumuzdan gözüyaşlı döndük ikinci kez