- 10 Şubat 2013
- 1.170
- 468
- 323
Arkadaşlar düşünüyorum düşünüyorum işin içinden çıkamıyorum. Aslında cevap çok basit ama doğru karar veremeyeceğimden korkuyorum. Ne olur yardım edin.
Dört buçuk senedir biriyle beraberim. Benden üç yaş küçük. Beraber olmaya başlamadan önce çok tereddüt ettim ama o zamanlar çok aşıktım ve sorun olmayacağını düşündüm. Şimdi keşke hiç başlamasaydım diyorum. Neyse... Üniversiteden yeni mezun olmuştu. Hemen askere gitti. Hiç yalnız bırakmadım. Kısa dönem yapıp geldi ve iş aramaya başladı. Gel zaman git zaman bir türlü iş bulamadı. Başvurduğu işlere kabul edilmiyordu, kabul edildiği bir iki işi de o beğenmedi. Lise mezununun da yapabileceği kendine yakıştıramadığı işlerdi kabul ediyorum ama ne yazık ki ülkemizde ne saygın üniversite bitirenler bile hak ettiklerini alamıyorlar ki. Ben hep destek olmaya çalıştım. Şimdilik başla, çalışırken başka yerlere de başvurursun, daha güzel işler olur diye motive etmeye çalıştım. Ama zamanla fark ettim ki sorun sadece iş bulmaktaki zorluk değildi. Tembel bir insan. Kibirli. İyi şartlarda yaşamak, daha ilk girdiği işten yüksek maaşlar almak istiyor. Şu an hala bir iş bulabilmiş değil. Zengin bir akrabası haline üzülüp yanına aldı ama ben bunu iş olarak görmüyorum. Yarın öbür gün adam bıksa, ölene kadar sana ben mi bakacağım dese ve çıkarsa yine işsiz. Hani bazı erkek vardır ekmeğini taştan çıkarır. Öyle değil ki bu. Evde oturur iş yok ,bulamıyorum der.
Benim maddi durumum ondan çok daha iyi. Sen beni korkutuyorsun, ben senin masraflarına yetişemem diyor. Haklı da. Ne yalan söyleyeyim ben hiç para hesabı yapmadan yaşamaya alışmışım. Ama ondan da bana bakmasını beklemiyorum. Yıllardır çalışıyorum. Çalışmasam bile ondan bir kuruş istemem. Allah'a şükür ve ailemden Allah razı olsun çalışmasam bile iyi denebilecek bir gelir sağladılar bana. Evlensek evin geçimine de yardım ederim tabi ama erkek de değilim ki, evi geçindirmek erkeğin görevi. Belli bir yaştan sonra seviyorum her şeye razıyım diyemiyorum. Nasıl alıştıysam iyi kötü öyle devam etmek istiyorum evlendikten sonra da. Ayrıca yaşım da 31, evlensem hemen çocuk yapmak istiyorum. Hem ev geçindirmek hem çocuğun masrafları kolay değil. Ama ortada hiç öyle bir durum yok zaten. Gel evlenelim diyen yok.
Maddiyatı geçtim zaten anlaşamıyoruz da. Zamanında kavgalarda bana ağza alınmayacak küfürler etti. Yapı olarak çok sinirli. Ağlama krizlerine girerdim. En küçük kavgada ayrılmakla tehdit ederdi. Yalvarırdım gitme diye. Ne salakmışım. Sonra sevgim aşkım azaldı tabi böyle davranışlarla. Ben ayrılmayı ağzıma almaya başladım. Şu an küfür etmeye falan korkuyor ama evlensek rahatlayıp daha beterini yapar biliyorum.
Şimdi benim sorum şu: Artık öyle pek de sevmediğim biriyle, asla hayalimdeki gibi ya da en azından alıştığım gibi bir hayat yaşayamayacak olsam da er ya da geç iş bulmasını bekleyip evleneyim mi yoksa ayrılayım mı? Aslında cevap tabi ki bitir olmalı ama ya karşıma başka kimse çıkmazsa? Hiç evlenmemekten çocuk sahibi olmamaktansa böyle biriyle evlenmek daha mı iyi? Ne olur mantıklı düşünmemem yardım edin. Şimdiden teşekkürler.
Dört buçuk senedir biriyle beraberim. Benden üç yaş küçük. Beraber olmaya başlamadan önce çok tereddüt ettim ama o zamanlar çok aşıktım ve sorun olmayacağını düşündüm. Şimdi keşke hiç başlamasaydım diyorum. Neyse... Üniversiteden yeni mezun olmuştu. Hemen askere gitti. Hiç yalnız bırakmadım. Kısa dönem yapıp geldi ve iş aramaya başladı. Gel zaman git zaman bir türlü iş bulamadı. Başvurduğu işlere kabul edilmiyordu, kabul edildiği bir iki işi de o beğenmedi. Lise mezununun da yapabileceği kendine yakıştıramadığı işlerdi kabul ediyorum ama ne yazık ki ülkemizde ne saygın üniversite bitirenler bile hak ettiklerini alamıyorlar ki. Ben hep destek olmaya çalıştım. Şimdilik başla, çalışırken başka yerlere de başvurursun, daha güzel işler olur diye motive etmeye çalıştım. Ama zamanla fark ettim ki sorun sadece iş bulmaktaki zorluk değildi. Tembel bir insan. Kibirli. İyi şartlarda yaşamak, daha ilk girdiği işten yüksek maaşlar almak istiyor. Şu an hala bir iş bulabilmiş değil. Zengin bir akrabası haline üzülüp yanına aldı ama ben bunu iş olarak görmüyorum. Yarın öbür gün adam bıksa, ölene kadar sana ben mi bakacağım dese ve çıkarsa yine işsiz. Hani bazı erkek vardır ekmeğini taştan çıkarır. Öyle değil ki bu. Evde oturur iş yok ,bulamıyorum der.
Benim maddi durumum ondan çok daha iyi. Sen beni korkutuyorsun, ben senin masraflarına yetişemem diyor. Haklı da. Ne yalan söyleyeyim ben hiç para hesabı yapmadan yaşamaya alışmışım. Ama ondan da bana bakmasını beklemiyorum. Yıllardır çalışıyorum. Çalışmasam bile ondan bir kuruş istemem. Allah'a şükür ve ailemden Allah razı olsun çalışmasam bile iyi denebilecek bir gelir sağladılar bana. Evlensek evin geçimine de yardım ederim tabi ama erkek de değilim ki, evi geçindirmek erkeğin görevi. Belli bir yaştan sonra seviyorum her şeye razıyım diyemiyorum. Nasıl alıştıysam iyi kötü öyle devam etmek istiyorum evlendikten sonra da. Ayrıca yaşım da 31, evlensem hemen çocuk yapmak istiyorum. Hem ev geçindirmek hem çocuğun masrafları kolay değil. Ama ortada hiç öyle bir durum yok zaten. Gel evlenelim diyen yok.
Maddiyatı geçtim zaten anlaşamıyoruz da. Zamanında kavgalarda bana ağza alınmayacak küfürler etti. Yapı olarak çok sinirli. Ağlama krizlerine girerdim. En küçük kavgada ayrılmakla tehdit ederdi. Yalvarırdım gitme diye. Ne salakmışım. Sonra sevgim aşkım azaldı tabi böyle davranışlarla. Ben ayrılmayı ağzıma almaya başladım. Şu an küfür etmeye falan korkuyor ama evlensek rahatlayıp daha beterini yapar biliyorum.
Şimdi benim sorum şu: Artık öyle pek de sevmediğim biriyle, asla hayalimdeki gibi ya da en azından alıştığım gibi bir hayat yaşayamayacak olsam da er ya da geç iş bulmasını bekleyip evleneyim mi yoksa ayrılayım mı? Aslında cevap tabi ki bitir olmalı ama ya karşıma başka kimse çıkmazsa? Hiç evlenmemekten çocuk sahibi olmamaktansa böyle biriyle evlenmek daha mı iyi? Ne olur mantıklı düşünmemem yardım edin. Şimdiden teşekkürler.