boşanmaya karar verdik.ben gittim yurtta kaldım.1 saat kalabildim yalnız.sonra doğru anneme.
eve geldim.ufak tefek bi kaç sorun yaşadım.ama aşıldı.teyzemler biliyo şimdilik.duydukları an gece 11 de çıkıp geldiler 1 saatlik yoldan.bi de bi komşumuz.beni alıp gittiler kafam dağılsın diye.
önce barıştırmaya çalıştılar.ben direttikçe vazgeçtiler.
şimdi annem babam gülerek dalga geçerek boşanma konusundan bahsediyolar.
ben ilk 2 gün çok kötü oldum.yemeden içmeden kesildim.ağlayarak uyudum.
otobüse binip eve gittiğim anda birden her şeyin aslında benim hayal ürünüm olduğunu farkettim.
her geçen gün aslında hiç bi zaman mutlu olmadığımı farkettim.
beraber gidip gelinlik denediğim mağazanın önünden geçtim.eleman arıyomuş.ben gidip başvurayım da herkesi evlendirmekten vazgeçireyim diye espri yaptım hatta kuzenime.
neyse bugün eve döndüm.eşim eşyalarımı topladı kıyafetlerimi kitaplarımı.gönderdi.
bana pişman olcaksın dedi.olsam da seni ilgilendirmez dedim.
şimdi daha iyi görüyorum onun aslında beni hiç sevmediğini.
sevgisini esirgeyip sadece yemek yiyip,temiz bi evde yaşayıp,yatakta beni kullandığını.
ve asla ama asla atanmamı istemediğimi.
bunları görmek beni güçlü kılıyo.
bir de yalnız kalmamak.ne kadar güçlü görünsem de herkesin bana açık kapı bırakıp istediğin zaman gelebilirsin demesi beni çok rahatlatıyo.
psikologdan destek alıcam.kuzenim buna ihtiyacın yok gayet iyisin dedi.
çünkü ben kaç aydır ağlaya ağlaya depresyonumu da yaşadım,üzüntümü de yaşadım,en dibi de gördüm,şu saatten sonra dip görmicemi düşünüyorum,
daha onların gibi bi aileden kurtulduğum için seviniyorum.
bu yıl atanamasam da seneye allahın izniyle atanacağımı biliyorum.
her gün şükür namazı kılıyorum.etrafımdaki insanlara dua ediyorum.hala hayatta ve aklım yerinde olduğu için şükrediyorum.
hiç böyle olacağını düşünmezdim ama allah güç verdi bana.