- 30 Haziran 2014
- 46
- 1
- 48
Ben 10 aylik evliyim. Esimle gorucu usulu evlendik ama birbirimizi sevdik. Nisanlilik doneminde oyle pek disari cikmadik çalışıyordu ve bir gun izni olurdu. Hiçbir yere goturmezdi beni. Evimiz bahce icinde müstakil bir evdi. Geliridi bahçede otururduk saatlerce. Diger gunler tlfnla arardi nasil oldugumu sorardi kapatirdi. Düğüne karar verdik ve son zamanlarda maddi sıkıntılar yüzünden surekli tartisir olduk. Dugunumuzde bile küstük birbirimizin yuzune bakmadan dans ettik. Dugun sonrasi oturduk konuştuk herseyi unutarak yeni bi hayata baslicaz dedik. Bizim cicim ayimiz demeyim hafta bile degil iki gun surdu. Düğün izni bitti ise basladi ve sonrasinda ilgisizlik basladi. Yeni evlenmis birileri olarak canı isterse on gunde bir iliskiye giriyoruz. Iliski sirasinda ikimizinde bahane edebilecegi hicbir sorun yok. Ilgisizligini Sordugumda is stresi diyordu. Simdi uc aydir issiz ve ilk isten ayrildiginda ben uzulup agliyordum. Bana stresten kurtuldum sürekli seninle ilgilencem dedi ama bir hafta sonra issizlik stresindeyim demeye basladi. Ben bunlarin bunalimini yasarken hamile kaldim ve Bebeğimi kaybettim. Psikolojik olarak cok sıkıntı yasiyorum. Bana destek olmasini beklerken hastaneden geldiğim gun kavga ettik ve üzüntülü halimle bile bana yardimci olmadi. Olur olmadik zamanda yaşadıklarim aklıma geliyor ve agliyorum. Beni aglarken gördüğünde ilk zamanlar ne oldugunu soruyordu daha anlatmya baslamadan bağırmaya baslardi. Bende artik neden agladigimi söylemiyorum. Hic dertlesemiyoruz konusamiyoruz ve anlasamıyoruz. Yanina yaklasiyorum ilgi gösteriyorum ve bana isteksiz davraniyor cok uzuluyorum. Evlendigimizden beri bir kere bile basbasa bi yere cikmadik. Sabah erkenden uyanip bilgisayar basina geciyor ve gece saatlerine kadar kalkmiyor. Ne yanima yattigini görüyorum nede sabah uyandigini. Evden cikmaya cikmaya toplum icine giremez oldum. Sinirli huysuz bir insana döndüm. Kendi annemin babamin yanina bile gitmek istemiyorum. Kardeslerimi sürekli azarliyorum kalplerini kiriyorum. Simdi yeniden bebek istiyor söylüyorum su gunler yumurtlama donemim diye yine yanasmiyor. Disaridan herkes bizi mutlu goruyor ama hic degilim. Esimle bunlari konustugumda haklisin sana ilgi gostermiyorum diyor yine degismiyor. Psikiyatriye gittim ilaca basladim ilaçlarımi atti kullanmani istemiyorum dedi. Yine bisey degismedi. Bebegimin acısını bile yasayamadim. Ne yapacagimi bilmiyorum birbirimizi cok seviyoruz ama mutlu degiliz. Bensiz bir gün bile geciremez onun sıkıntılarıni anliyorum. Issiz ve birsuru borcumuz var. Agladigimda cok uzuluyor dayanamiyorum seni boyle gormeye diyor sariliyor. Ben seni aglatmak icin evlenmedim diyor degiscek hersey diyor ama degismiyor. En güzel gecmesi gereken gunlerimiz boyle berbat geçiyor. Bazen alip başımı gitmek istiyorum. Sabredemiyorum sizce ne yapmaliyim? Daha yazamadigim o kadar cok sey var ki aglamaktan yazamiyorum.
