Öncelikle okuduktan sonra siz ne yapardınız diye sormak istiyorum.
25 yaşında 3 aylık bir erkek annesiyim.
Kendimden 6 yaş büyük 17 yaşımdan beri tanıdığım adamla severek isteyerek üniversiteden mezun olur olmaz evlendim.
Uzun ve mutlu ilişkimiz sonrası evlenmek istiyordu bende seviyordum konuşarak anlaştığımız problemleri çözdüğümüz düzgün bir ilişkimiz vardı. Kendisi gayet düzgün bana değer veren hayaller kurduğum bir adam. Evlendikten sonra senin ailen veya benim ailem tarzı konularımız olmadı ikimizde o konulara girip birbirimizi kırmadık. Farklı aile kültürlerimiz vardı ama sorun etmedik birbirimize odaklı devam ediyorduk derken evlendikten sonra eşim beni eleştirmeye başladı eleştirileri gittikçe sert ve kırıcı olmaya başladı eleştirdiği konular en başından beri beni kabul ettiği şeylerdi. aslında zamanla aramızda tartışmalar tartışmaların yerini ciddi kavgalar ve saygısızlıklar aldı. Benim fikirlerim ona onun fikirleri bana batmaya başladı. Bencillikler egolar devreye girdi. Bu süreçte benimde ona baskı ve tavrım sert oldu. İş inada bindi sürekli çekişmeye rekabet etmeye başladık artık mutlu değildik sorunları çözmek yerine inatlaştık bu onuda benide üzmeye başladı sevgi var ama saygı yok olmaya devam etti. Ondan da gitti bende de gitti giyimim görüşlerim en başından beri aynı olmasına rağmen kabul görmüyordu ve aileside dahil olmaya eleştiride bulunmaya başladı. Bu defa senin ailen olayı başladı aramızda içten içe biriktim biriktim ve büyük bir patlama yaşadım. Kimseye yansıtmadığım olayları babamla konuşmaya karar verdim evden ayrıldım. Bu süre içerisinde bitirmeye kesin karar verdim eşim pek istemiyordu.
Babam evlilik yürütmenin sabır ve saygı gerektirdigini ikimizinde hatalari olduğunu seviyorsak sorunu çözmemiz gerektiğini ortak yol bulup denememizi ben ve eşimi bir araya getirip anlattı dediklerini yapmaya karar verdik evime geri döndüm. Döndükten sonra hamile olduğumu öğrendik eşim de bende endişe kaygı duymaya başladık çünkü minik bebeği düzgün bir aile ortamında büyütmek istiyoruz. Hamilelik döneminin başlarında devam eden inatlaşma beni artık bezdirmeye başladı kendimce bir karar aldım kavga etmek yerine ekstra özen gösterip sorunlari çözmeye anlamaya çalıştım. Ben çaba gosterdikce eşim bana daha sert geldi bu süreci iyi kötü atlattıp doğum yaptım anlayış göstermeye devam etmeye çalıştım ama bu süreçte bebege adapte olamadım destek göremedim içime kapandım hırçınlasmaya başladım. Eşimle konuşmaya çalıştım ama bu dönemi anlamadı üstüne bebegimiz hasta oldu ben iyice yıprandım çocuk hasta olunca birbirimizi suçlama ailesinin bebeğe bakamiyorsun demesi içimde yangınlara sebep oldu sesli ağlamaya korkar oldum. Toparlayamadiğim bir sürecin içine girdim boşanmak istiyorum ama eşim istemiyor mutsuzum ve bebeğimin böyle büyümesini istemiyorum. Nasil yol izlemeliyim bilmiyorum siz olsanız ne yapardınız ???
25 yaşında 3 aylık bir erkek annesiyim.
Kendimden 6 yaş büyük 17 yaşımdan beri tanıdığım adamla severek isteyerek üniversiteden mezun olur olmaz evlendim.
Uzun ve mutlu ilişkimiz sonrası evlenmek istiyordu bende seviyordum konuşarak anlaştığımız problemleri çözdüğümüz düzgün bir ilişkimiz vardı. Kendisi gayet düzgün bana değer veren hayaller kurduğum bir adam. Evlendikten sonra senin ailen veya benim ailem tarzı konularımız olmadı ikimizde o konulara girip birbirimizi kırmadık. Farklı aile kültürlerimiz vardı ama sorun etmedik birbirimize odaklı devam ediyorduk derken evlendikten sonra eşim beni eleştirmeye başladı eleştirileri gittikçe sert ve kırıcı olmaya başladı eleştirdiği konular en başından beri beni kabul ettiği şeylerdi. aslında zamanla aramızda tartışmalar tartışmaların yerini ciddi kavgalar ve saygısızlıklar aldı. Benim fikirlerim ona onun fikirleri bana batmaya başladı. Bencillikler egolar devreye girdi. Bu süreçte benimde ona baskı ve tavrım sert oldu. İş inada bindi sürekli çekişmeye rekabet etmeye başladık artık mutlu değildik sorunları çözmek yerine inatlaştık bu onuda benide üzmeye başladı sevgi var ama saygı yok olmaya devam etti. Ondan da gitti bende de gitti giyimim görüşlerim en başından beri aynı olmasına rağmen kabul görmüyordu ve aileside dahil olmaya eleştiride bulunmaya başladı. Bu defa senin ailen olayı başladı aramızda içten içe biriktim biriktim ve büyük bir patlama yaşadım. Kimseye yansıtmadığım olayları babamla konuşmaya karar verdim evden ayrıldım. Bu süre içerisinde bitirmeye kesin karar verdim eşim pek istemiyordu.
Babam evlilik yürütmenin sabır ve saygı gerektirdigini ikimizinde hatalari olduğunu seviyorsak sorunu çözmemiz gerektiğini ortak yol bulup denememizi ben ve eşimi bir araya getirip anlattı dediklerini yapmaya karar verdik evime geri döndüm. Döndükten sonra hamile olduğumu öğrendik eşim de bende endişe kaygı duymaya başladık çünkü minik bebeği düzgün bir aile ortamında büyütmek istiyoruz. Hamilelik döneminin başlarında devam eden inatlaşma beni artık bezdirmeye başladı kendimce bir karar aldım kavga etmek yerine ekstra özen gösterip sorunlari çözmeye anlamaya çalıştım. Ben çaba gosterdikce eşim bana daha sert geldi bu süreci iyi kötü atlattıp doğum yaptım anlayış göstermeye devam etmeye çalıştım ama bu süreçte bebege adapte olamadım destek göremedim içime kapandım hırçınlasmaya başladım. Eşimle konuşmaya çalıştım ama bu dönemi anlamadı üstüne bebegimiz hasta oldu ben iyice yıprandım çocuk hasta olunca birbirimizi suçlama ailesinin bebeğe bakamiyorsun demesi içimde yangınlara sebep oldu sesli ağlamaya korkar oldum. Toparlayamadiğim bir sürecin içine girdim boşanmak istiyorum ama eşim istemiyor mutsuzum ve bebeğimin böyle büyümesini istemiyorum. Nasil yol izlemeliyim bilmiyorum siz olsanız ne yapardınız ???