Merhaba. Eşimle 13 yıllık evliyiz,totalde 17 senelik bir geçmişimiz var. Çok da zor kavuştuk ama olduramıyoruz artık. 2 çocuğumuz var biri 11 diğeri 5,5 yaşında… Çalışan ancak kurumdaki bir ruh hastası yüzünden istifa eşiğinde olan bir kadınım. 13 seneyi özetle derseniz özetleyemem ama geriye dönüp bakınca mutlu çok az anım var. Birlikte çekilmiş çok az fotoğrafımız var. Bir aradayken gülmüyoruz,keyif almıyoruz birlikte olmaktan…Ailesi inanılmaz kalabalık,yobaz ve herşeye karışan tiplerden. Çok ezdirdi onlara da… Her gün hakaret işitiyorum,asla memnun edemiyorum. Bana karşı inanılmaz saygısız,fiziksel şiddete eğilimli. (Kafam çorba gibi karışık yazıyorum affedin ama idare edin lütfen.) Boşanalım diyorum. Çocuklarla tehdit ediyor beni. Sana vermem vs. Senin kanunların beni bağlamaz diyor. Bırak beni diyorum,Ömür boyu böyle çekeceksin diyor,beni bırakmıyor da… Seviyorum diyor ama böyle sevginin de içine etsinler. Çocuklar etkileniyor bu şekilde onlara kötülük yapıyoruz diyorum,asla dinlemiyor. Ben ne zaman bitti dersem o zaman biter diyor. Çalışıyorum evet ama hem amir hem yönetim üzerime geliyor. Ben güçlü bir kadınım. Kafamı toparlamaya ve sağlıklı düşünmeye ihtiyacım var. Bu şekilde sıfırdan başlayabilirim ama eşim bırakmıyor peşimi. Tehdit ediyor beni. Ailem başka memlekette. Oraya gitsem çocuklarımdan ayırdın beni olacak. Gitmeyip,bulunduğum ilde düzen kurayım desem izin vermeyecek, engelleyecek eminim. Her gün mutsuz olmaktan bıktım.
Biz sevgiliyken açıktım ben,ailem hiçbir şekilde beni sıkmadı. Giyim konusunda rahat büyüdüm ki,ailem rahat insanlardır. Sonra ben kendi isteğimle kapandım asla eşim için değil,bunu belirtmeliyim. Eşim sıktıkça sıktı beni… Her giydiğime karıştı,huzursuzluk çıkardı,değiştirmeye çalıştı beni. Olmadığım gibi biri olmaya zorladı. Oysa ben tüm kartlarımı açık oynamıştım ona,asla olmadığım gibi göstermedim kendimi. Kültürlerimiz taban tabana zıtmış. Sevgi bunu da aşar dedim cahil aklımla ama şuanki aklım olsa 2 gün ağlar,13 senemi heba etmezdim.
1-2 saat önce mesela plan yapmıştık çocukları parka götürür,piknik gibi bişey yaparız diye. Arkadaşı aradı plan yapalım diye. 2 gündür sabaha karşı eve geliyor zaten,ger gün birileri arayıp çağırıyor eşimi. (Evde pek durmaz. İlgi yok,sevgi yok ama evde olduğunda full ilgi bekler. Ben de içimden gelmiyor diye pek bakmam yüzüne,çünkü inanılmaz ihmal ediyor ve kırgınım diye de ne hevesim var onunla plan yapmaya,ne de içimden geliyor bişey yapmak) O da çocuklarla vakit geçireceğiz dedi. Telefon kapandıktan sonra her gün birilerinin aramasından çok rahatsızım dedim,piknik yapmasak yine gidecektin dedim. İsteyen beni arar,sana mı sorcam,kimsin ki sen dedi. Kulaklarına sı…yım duymadın mı ne dediğimi arkadaşıma dedi.
Şimdi sevgili hanımlar,ben boşanmak istiyorum ama kızım okula gidiyor. Onların düzenini bozmadan nasıl yapabilirim bunu? İnanın kafam çok karışık. İstifa etmek üzereyim ve bu durumun boşanmama engel olmasını istemiyorum. Ben çalışırım ne yapar ederim. Ama yol gösterin. Sağlıklı düşünemiyorum.
İşte tüm ayrıntı buradaÇok da zor kavuştuk ama
Asla istifa etmeyin çok pişman olursunuz. Boşanınca şehir değişikliği ya da zorlayıp kurum değişikliği yaparsınız.Merhaba. Eşimle 13 yıllık evliyiz,totalde 17 senelik bir geçmişimiz var. Çok da zor kavuştuk ama olduramıyoruz artık. 2 çocuğumuz var biri 11 diğeri 5,5 yaşında… Çalışan ancak kurumdaki bir ruh hastası yüzünden istifa eşiğinde olan bir kadınım. 13 seneyi özetle derseniz özetleyemem ama geriye dönüp bakınca mutlu çok az anım var. Birlikte çekilmiş çok az fotoğrafımız var. Bir aradayken gülmüyoruz,keyif almıyoruz birlikte olmaktan…Ailesi inanılmaz kalabalık,yobaz ve herşeye karışan tiplerden. Çok ezdirdi onlara da… Her gün hakaret işitiyorum,asla memnun edemiyorum. Bana karşı inanılmaz saygısız,fiziksel şiddete eğilimli. (Kafam çorba gibi karışık yazıyorum affedin ama idare edin lütfen.) Boşanalım diyorum. Çocuklarla tehdit ediyor beni. Sana vermem vs. Senin kanunların beni bağlamaz diyor. Bırak beni diyorum,Ömür boyu böyle çekeceksin diyor,beni bırakmıyor da… Seviyorum diyor ama böyle sevginin de içine etsinler. Çocuklar etkileniyor bu şekilde onlara kötülük yapıyoruz diyorum,asla dinlemiyor. Ben ne zaman bitti dersem o zaman biter diyor. Çalışıyorum evet ama hem amir hem yönetim üzerime geliyor. Ben güçlü bir kadınım. Kafamı toparlamaya ve sağlıklı düşünmeye ihtiyacım var. Bu şekilde sıfırdan başlayabilirim ama eşim bırakmıyor peşimi. Tehdit ediyor beni. Ailem başka memlekette. Oraya gitsem çocuklarımdan ayırdın beni olacak. Gitmeyip,bulunduğum ilde düzen kurayım desem izin vermeyecek, engelleyecek eminim. Her gün mutsuz olmaktan bıktım.
Biz sevgiliyken açıktım ben,ailem hiçbir şekilde beni sıkmadı. Giyim konusunda rahat büyüdüm ki,ailem rahat insanlardır. Sonra ben kendi isteğimle kapandım asla eşim için değil,bunu belirtmeliyim. Eşim sıktıkça sıktı beni… Her giydiğime karıştı,huzursuzluk çıkardı,değiştirmeye çalıştı beni. Olmadığım gibi biri olmaya zorladı. Oysa ben tüm kartlarımı açık oynamıştım ona,asla olmadığım gibi göstermedim kendimi. Kültürlerimiz taban tabana zıtmış. Sevgi bunu da aşar dedim cahil aklımla ama şuanki aklım olsa 2 gün ağlar,13 senemi heba etmezdim.
1-2 saat önce mesela plan yapmıştık çocukları parka götürür,piknik gibi bişey yaparız diye. Arkadaşı aradı plan yapalım diye. 2 gündür sabaha karşı eve geliyor zaten,ger gün birileri arayıp çağırıyor eşimi. (Evde pek durmaz. İlgi yok,sevgi yok ama evde olduğunda full ilgi bekler. Ben de içimden gelmiyor diye pek bakmam yüzüne,çünkü inanılmaz ihmal ediyor ve kırgınım diye de ne hevesim var onunla plan yapmaya,ne de içimden geliyor bişey yapmak) O da çocuklarla vakit geçireceğiz dedi. Telefon kapandıktan sonra her gün birilerinin aramasından çok rahatsızım dedim,piknik yapmasak yine gidecektin dedim. İsteyen beni arar,sana mı sorcam,kimsin ki sen dedi. Kulaklarına sı…yım duymadın mı ne dediğimi arkadaşıma dedi.
Şimdi sevgili hanımlar,ben boşanmak istiyorum ama kızım okula gidiyor. Onların düzenini bozmadan nasıl yapabilirim bunu? İnanın kafam çok karışık. İstifa etmek üzereyim ve bu durumun boşanmama engel olmasını istemiyorum. Ben çalışırım ne yapar ederim. Ama yol gösterin. Sağlıklı düşünemiyorum.
Kesinlikle haklısınız. Zorlamamak gerekiyormuş. O zamanki salak aklımla aşk sanmıştım. Şimdi ise o bataklıktan kurtulmaya çalışıyorum.İşte tüm ayrıntı burada
Şartlar koşullar insanlar uyumlu olunca çokta zor olmuyor
O zorlukların faturası bu
İş konusu da ayrıca bir bdv lik konu aslında ama neyse… Şu an kafese sıkışmış gibiyim. Ne yana dönsem kapı duvar. İnanın memnuniyet de değil derdim. Oturup anlatsam hak verirdiniz. Eşime rağmen çok zor atandım ama kurumum o kadar leş ki… Sağlığımı kaybedeceğim yoksa ki kaybettim sanırım. Her şey o kadar üst üste biniyor ki,bazen kendimi balkondan atlarken hayal ederken yakalıyorum. Herkesin benden beklentisi var. Herkes bişey bekliyor benden…Amirim,yönetim,çocuklarım,eşim,annem,akrabam vs. Ama kimse benim ne isteidğimi sorgulamıyor. Neden böylesin,neye ihtyiacın var demiyor. İnanılmaz yalnızım.Sakin istifa etmeyin bunca insan çok memnun olduğu için değil mecbur olduğumuz için çalışıyoruz . Sizin en büyük gücünüz çalışıyor olmanız.sakin sessiz temkinli ama kararla ilerlemeniz gerekiyor . Siz çocuklarınızla kendi dünyanızı kurun bırakın oda kendi cizgisinde ilerlesin . Zamanı gelince bombayı patlatirsiniz açarsınız davanızı gitsin disarilarda huzuru mutluluğu arasın dursun bulabilirse tabi
Çok zorlayıcı sebeplerim var. Elbette istemem emeğimin heba olmasını… Ama ben bugüne kadar hep ağladım,zırladım ve bi şekilde ayağa kalktım. Evet şimdi daha fazla yorgunum,bitkinim. Ama çocuklarım için kalkacağımı biliyorum. Ne zorluklarla atandığımı bilirim ben. İstifa en son ihtimal ama gerekirse yeniden köpek gibi çalışacağım.Asla istifa etmeyin çok pişman olursunuz. Boşanınca şehir değişikliği ya da zorlayıp kurum değişikliği yaparsınız.
Ailem kararıma saygı duyar,destekler. Çünkü yaşadıklarıma kısmen de olsa şahitler. İş konusunda istifa son ihtimal. Ama olabilir de… Ani karar almam ben. Düşünür,taşınırım her zaman. İşte şu an beynim berbat durumda. O nedenle sizden fikir almak istedim. İstifadan ziyade şu an farklı girişimlerim var. İnşallah hayırla sonuçlanır.Bence isinizden istifa etmeyin.
Çocuklarınıza maassiz nasıl bakacaksın
Adam parayla çocukları kendine ceker.
Önce burayı halledin.
Sonra da ailenize haber verin durumu umarım aileniz size destek olur.
O zaman daha kolay ilerlersiniz.
Açıkçası evet zarar verebilir. Ama bu şekilde de zarar veriyor. Bir şekilde risk alıp,kurtulmam gerekiyor.Yani bırakın def olsun gitsin evden. Ben olsam canıma minnet derdim.
Boşanmak istediğinizi ailenizle konuştunuz mu? Ben tehdit eden adamdan korkarım, ısıracak köpek dişini göstermez derler ama bu heriflerden her pislik beklenir. Dikkatli olun, tahrik etmeyin, sinsi olun derim. Madem gözden çıkarmışsınız, icraate geçene kadar ayıya dayı diyin, kavga etmeyin, çıkıp gitmelerine ses etmeyin... Uygun şartlar oluşunca ailenizin yanına gidip davanızı açın. Çocukları da ayırdım diye düşünmeyin, adam olsaymış, çocuklarının analarını mutlu etseymiş de yuvasını yıkmasaymış.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?