Merhaba arkadaslar nerden basliyim bilmiyorum.. Daha öncede konu acmistim buraya yeni evliyken, yine burdayim yasadigim sikintilarin ardi arkasi kesilmiyor. Evlendigimden beri hic mutlu oldugumu hatirlamiyorum esimle bigün iyiysek diger günler kötüyüz anlasamiyoruz... 2 aylik tanismadan sonra nisanlandik 8 ay sonrada evlendik.Esim (güya) yillar önceden seven isteyen biriydi, kabul ettim nisanlnncya kadar hersey cok güzeldi, gözümün icine bakiyodu esime sonradan biseyler oldu degisti.Annesini kaybetmis iki bekar evde kalmis ablalari var biri ayrilmis baba evine dönmüs ve ikide evli ablasi vardi babasi ve bekar görümclrle yasiyodu evlenmeden ve anneleri öldügü icin ablalarina asiri düskn ve her dediklerini yapardi onlari dinlerdi esim...Görümcelerim cok araya girdi herseyimize karistilar yasayacagimiza sehire kadar müdahale ettiler, esimle sehir merkezinde yasayacagimiza karar vermistik ozaman calisiyodum bende esim onlari dinledi ilcede yasayalm diye israr etmeye basladi ...Ben hicbizamn istemedim nisan atmayi düsündm ailem millet ne der dedi hep sonucunda hic istemedigim sevmedigim bi yerde evimizi kurduk. Dügünümü nisanliligimi herseymi zehir etti bana görümcelerim(allaha havale ediyorum hepsini) esim gecici bi süre isim burda tayinimi alip bi kac yila gideriz dedi... Bi bucuk yil olacak hala ayni yerdeyiz bu sürede 4 aylikken bebegimi kaybettim sinir stresten esimle sürekli tartismaktan düsünün midem bulanirken hamilelikte psikolojiktir mide bulantin diyodu ...Eve gelince beni yatarken halsiz görünce laf sayiyodu, bende annemde kaldim bi süre geri dönmeyip cocugumu, aldrmayi bile düsünmüstm...o ara bebegim düstü cok üzüldüm agladim cok sikinti yasadim kanamadan ölücektim nerdeyse... Annem disinda kimse yanimda olmadi ayni yerde olmamiza ragmen, ablalari sormadi bizi esim yine laf söyletmedi onlara en son bunlara cok güzel icimi döküp mesafemi koydum. Ama gurursuzlar haber verip evime gelmek istediler yine esimle onlarla görüsmedigimiz sürece iyiyiz ama diger türlü biraz gidip gelince yine bakiyorum, herseyimize giriyorlar ve biz kavgaya basliyoruz. En son bugün temizlik yaparken konu acilinca ben hickimseden bisey görmedim cocugum bile düstü ablalarin gelip gitmedi diyince basladi. Senn kardeslerin geliyo mu diye savunmaya ben bukadar esini dislayip ailesini savunan bi erkek görmedim bende agzima geleni saydim artik oda esyani al git bu eve ait degilsin gibi bisey söyledi. Suan evde odada tek oturuyorum artik üzülmek istemiyorum tahammulum kalmadi gercekten sevgimde saygimda azaldi gitmek istiyorum. Ailemde anlayisli bi aile degil kalabalik bir sürü kiz kardesim var orayada dönmek istemiyorum bi is basvurusu yapmistim annemlerin yasadigi sehirde ordan aradilar gitmek istiyorum bi ev yada apart tutup.. Gidersem bosanip dönmemeyi düsünüyorum cocugumda yok ben hayatimi böyle bi insanla mahvetmk istemiyorum alsin ablalariyla ayni evde yasasinlar doya doya evde birbirlernn tursusunu kursunlar ya...
Son düzenleme:
