Herkese merhaba, paylaşımlarınızin insana iyi gelen yani var. Bende durumumu kisaltmaya çalışarak sizinle paylaşmak istiyorum.Memleketime 700 km mesafelik bir şehirde üniversite kazandim ve 1 yıl sonra da şuan boşanma aşamasında olduğum eşimle tanıştım. Eşimle başladığımızda 18yasindaydim şuan 30 yasimdayim. Son 4yili evlilik olmak üzere toplam 12yillik birlikteliğimiz var. O kadar çok sevdik ki birbirimizi , herkesin maşallah dediği ,yolda yürürken bile tanıdık simalarin nazar deymesin çok güzelsiniz dediği bir cifttik. Son 1 yıla kadar da durum aynıydı. 1yil önce esnaf olan eşim işini büyütmek ve büyük bir borca girip risk almak istedi benim fikrimi sormamasina rağmen yapmaması gerektiğini ,ekonominin zaten kötü olduğunu söyledim. Sonuç isyerimiz batti 100bin TL lik kredi + kredi kartı borçları vs. birikti. Bana evde, mutfakta yardım eden,hazırlan seni dışarı çıkarayım diyen,hep düşünen eş son 1yilda gitti. Pandemi sebebiyle kilo aldığımda fıçı gibi oldun ,vücudunu beğenmiyorum dedi.arabamiz alsam 11lere kadar hep onda olduğu için arabayı isteyip spora gitmek isteyince hiç evden çıkamayan bana arabanın benzininin,spor salonunun 150tlsnin lafını yaptı. Zaten zamanında arkadaslarimla kendi arasında seçim yaptırmış ve onu seçip arkadaş çevremi dagitmisim(aklıma aciyim),onsuz zaten disarda olmak tatsiz gelmiş o yzden hep onun vakit ayırmasını beklemiştim. Yeni işinde çok çalışıyor evet ama eskisi gibi bana iyi davransa o kısacık zamanlarda yetebilirdi bana. Öfke kontrol problemi cikti ortaya. Tartışırken yer mekan insan demeden bana bagirabiliyor, kendi kafasını yumrukluyor, kapıya kafa atabiliyor. Hiç alışık olduğum durumlar değil ve inanın o zamanlarda o kadar korktum ki... Sadece kendim icin değil, kendisine zarar verdiği için de korktum. Arkadaşlarının yanında sesinin iyi geldiğini söyleyince bana benimle vakit geçirmenin onu açmadığını söyledi. Bir gün esrar içtiğini öğrendim. Bir gün yüzümü görmek istemediği için eve gelmek istemedigini soyledi. ama sonra bi an geldi iyi ki varsın dedi. Seni çok seviyorum dedi. Sonra yine üzdü.Yine sabır, yine konuş duzelir diye bekle, yine aynı... En son birden ailemin buraya gel bi onun burnunun sürmesi gerekiyor demesiyle 2ay önce memleketime geldim. Evden cikip arabama binerken "gitmeseydin keşke"dedi. Bende yüzümü görmek istemiyodun, istediğini yapiyorum mutlu ol dedim çıktım geldim. Geldiğimden beri çaba, bir ışık bekliyorum ,çaba gosterse son 1sans daha verecektim sırf içim rahat olsun bittiğinde diye ama hala kendini haklı görüyor. kaç kez anlatmama rağmen maddiyat yüzünden buraya boşanmayı düşündüğümü sanıyor, halbuki bizim durumumuz hiç bir zman çok iyi olmadı ama huzurum, beni düşünen eşim vardı. Son 1yildir ne beni düşünen eş, ne zan ayirmaya çalışan eş, ne iyi davranan eş yok ,kalmadı. Şimdi bir cikmazdayim, üniversiteden beri ayrı olduğun baba evi, düzeninin değişmesi, herşeyi geride bırakıp yeni bir hayat... Üstesinden gelebilecek güçte hissettiğim pek söylenemez aslında ama değişmek istemeyenin yanında olamam mantıken.
Cokk uzunn oldu kusura bakmayın en kısaca anlatabildim şekli bu
.
kabullenmek istemiyorsun yaşananlar öyle saçma ki bunu hak etmedik diyorsun