- 19 Ocak 2011
- 13.028
- 12.865
- 298
- Konu Sahibi duvarklima
-
- #21
evet bunu önerebilirim belki biraz daha düşünüp
benim bu evlilikten çok fazla bir beklentimin kalmamış olması beni düşündürüyor
eşim annesinin yanına gitti, sıfırdan bir ev kuırmak da dahil hayatada daha bir baştan başlayacak
kendi başına yaşayamaz
bunları da düşüyordur
çocuk için yuvayı dağıtmak istememesinin nedeni çocuktan ayrı kalmak istememesi
yani çocuğunu seviyor o konuda şükür ki bir sorun yok
ama biz üçümüz güzel bir aile olalım derdinde değil (di)
yani ne emmeye ne gömmeye gelebilen bir tip
ben de bazı hareketlerine ne kadar katlanabilirim onu bilmiyorum
tabi şu da var çocuk 20 sene evlenip gittiğinde napıcam ben bununla baş başa
o zamanki halimi 10 dakikalığına yaşamayı ve geri dönmeyi çok isterdim
acaba keşke ayrılmasaydım yapayalnızım mı derdim, yoksa iyi ki ayrılmışım kızımla çok mutlu bir hayat sürüyoruz mu derdim
ahh ahh..
evet bunu önerebilirim belki biraz daha düşünüp
benim bu evlilikten çok fazla bir beklentimin kalmamış olması beni düşündürüyor
eşim annesinin yanına gitti, sıfırdan bir ev kuırmak da dahil hayatada daha bir baştan başlayacak
kendi başına yaşayamaz
bunları da düşüyordur
çocuk için yuvayı dağıtmak istememesinin nedeni çocuktan ayrı kalmak istememesi
yani çocuğunu seviyor o konuda şükür ki bir sorun yok
ama biz üçümüz güzel bir aile olalım derdinde değil (di)
yani ne emmeye ne gömmeye gelebilen bir tip
ben de bazı hareketlerine ne kadar katlanabilirim onu bilmiyorum
tabi şu da var çocuk 20 sene evlenip gittiğinde napıcam ben bununla baş başa
o zamanki halimi 10 dakikalığına yaşamayı ve geri dönmeyi çok isterdim
acaba keşke ayrılmasaydım yapayalnızım mı derdim, yoksa iyi ki ayrılmışım kızımla çok mutlu bir hayat sürüyoruz mu derdim
ahh ahh..
bilemiyorum ki. kafamı karıştıran bir konu var; gittiğim terapist eğer evliliğine inanmıyorsan çocuk ufakken bitir, yoksa ileride ayrılırsan çocuğu daha kötü etkilersin dedi.
diğer terapist de 3 yaşına kadar deneyebilirsin, 3 yaştan sonra travma yaşaması daha büyük ihtimal olduğunu söyledi. Şu anda kızım babaya hiç düşkün değil, haftada 1-2 kez görüyor diğer zaman aklına bile gelmiyor. Mutlu bir çocuk. Şimdi tekrar eve geri geldiğinde, ve ayrılırsak farkındalığı artmış olacağından çok zor olabilir 3 ümüz için de. O zaman eşim bile gitmeyebilir , hem hareketlerini düzeltmez ve dozunu da artırır, çocuğa da oynayacaktır, bunu koz olarak kullanır , çocuk da ağlayıp sızlanırsa artık benim hayatımın mahvolması demek olur bu. Böyle bir ortamda ben de ayrılamam ve berbat bir hayatı çekmek zorunda kalırım.
Ne diyorsunuz buna ? İşte bu nedenle tekrar deneyeme karar veremiyorum. Napmalıyım sizce
canım, çocuk bence dünyanın en önemli şeyi. Ben kısaca bişey anlatacağım. Benm üniv.den çok samimi bir arkadaşım vardı, benden yaşça da büyük ablalık da yaptı bana. üniv.de konuştuğu çocukla okul bitip kız atanınca evlnediler, çcocuğun memlekete yerleştiler.evlenmelerine şaşırmıştım çünkü son zamanlarda çok sıkıntılar yaşamışlardı çıkarken. Aradan 3-5 ene geçti, ben o şehre atandım ve arkadaşımla görüştük. çocuğu olmuş, hayatı güzeldi maşallah. Eşi taa evlenmeden önce kıza çok eziyet etmişti, evlendikten sonra da eşinin ailesi kızı çok ezmiş maddi manevi. Neyse ben de bigün tel.de konuşurken ağladım buna, eşimden aieinden şikayet ettim. Kız bana dedi ki;cnm görmemezlikten gel bazı şeyleri, bak çalıştığım okuldaki problemi daha fazla olan çocuklar genellikle anne babası ayrılmış çcocuklar. Ben eşimden çok mu memnunun sanıyorsun ama okuldaki çocukları görüyorum ve ayrılma fikrini aklımdan atıyorum dedi...(kendisi okulda psikolog)
bu tabii sadece benim yaşadığım birşey, hayat senin hayatın, eğer çok mutsuzsan-ız bırak gitsin. Ama yazdıklarında da çok haklsın. Allah yardımcın olsun
güzel güzel cevapları okuyordum ve en son bu cevabı ki..işaretlediğim yeri okuyunca içimden birşeyler koptu sanki
bende boşanıyorum ve kızım bu sene ilkokula başlayacak..en hassas yerim kızım..onun üstüne titriyorum öncedende şimdide,onun için bitmesin diye çok mücadele verdim..kendimden tavizler verdim..sadece kızım mutlu olsun,psikolojisi düzgün bir birey olsun diye..
En korktuğum nokta bu işte okul hayatı..off canım yaa çok kötü oldum..allahım sen bana yardım ett neoluur
İŞTE BENİM EŞİM İYİ BİR BABA,KIZIM İÇİN HERŞEYİN EN İYİSİNİ YAPARDI HALADA ÖYLE.ŞU SÜREÇTE BİR KEZ OLSUN KIZIMA KÖTÜ BİRŞEY SÖYLEMEDİ BENİMLE İLGİLİ,KIZIM ÜZÜLECEK ETKİLENECEK DİYE DÜZENİMİ HİÇ BOZMADI..KIZIMDA BABSINA ÇOK DÜŞKÜN..BABASI ONUN SAÇLARINI TARAR,TOKALAR,SİNEMAYA GÖTÜRÜR,YEMEĞE GÖTÜRÜR,PARKA GÖTÜRÜR,TÜM İHTİYAÇLARINI ALIR HİÇ AKSATMAZ,EN İYİ EĞİTİMİ ALMASI İÇİN ELİNDEN GELENİ YAPAR-dı HALA DA ÖYLEben bu boşanmış ailelerin çocuklarının daha çok sorunlu olduğuna inanmıyorum. tabiki vardır ama şöyle birşey benim iki çocuğum var ve tabiri caizse otta parmakta durmaz derler ya o şekilde ve hep öylelerdi. ama şimdi ayrıldığımı duyan herkes babadan ayrılar ya ondan çocuk bişi dese babasından ayrı ya ondan yani herşey ayrılıktan dolayı bu çocukların üzerine yapışıyor. tabiki kolay değil demiştim daha öncede kızım 8 yaşında yeri geliyor bu durumdan utanıyor. oğlum 5 yaşında rahatlıkla söylüyor mutlu çocuklar ama yeri geldiğinde mutsuzlarda biz birlikteykende aynıydı.çocuk için evlilik yürütmek bir yerde doğru şöyle;baba iyi bir eş olmasada çok iyi bir babadır çocuğa kattığı çok güzel şeyler vardır iyi bir modeldir o zaman bir yerde tıkanırsın çocuğum için katlanıcam dersin. ama baktığında iyi bir eş değil iyi bir babada değil ama olsun ayrı demesinler çok saçma bu çocuğada anneyede daha çok zarar verir.boşanmak hiç kolay birşey değil insanın başına gelebilcek en kötü olay bence (allah beterinden esirgesin) hayatı tepe taklak oluyor insan yaşadığı şeyleri anlatamıyor bile o kadar karmaşık bir hal alıyor ki ayrılmışsınız artık orası sizin eviniz değil aile yanından gitmişsiniz geri gelmişsiniz ama orasıda artık sizin değil insan kendini bir yere ait bile hissedemiyor tek gidiyorsunuz ne hayallerle sonra 1.2 çocukla bir yığın sorunla dönüyorsunuz ama olmuyorsada yapacak birşey yok hayatın sonu değil
İŞTE BENİM EŞİM İYİ BİR BABA,KIZIM İÇİN HERŞEYİN EN İYİSİNİ YAPARDI HALADA ÖYLE.ŞU SÜREÇTE BİR KEZ OLSUN KIZIMA KÖTÜ BİRŞEY SÖYLEMEDİ BENİMLE İLGİLİ,KIZIM ÜZÜLECEK ETKİLENECEK DİYE DÜZENİMİ HİÇ BOZMADI..KIZIMDA BABSINA ÇOK DÜŞKÜN..BABASI ONUN SAÇLARINI TARAR,TOKALAR,SİNEMAYA GÖTÜRÜR,YEMEĞE GÖTÜRÜR,PARKA GÖTÜRÜR,TÜM İHTİYAÇLARINI ALIR HİÇ AKSATMAZ,EN İYİ EĞİTİMİ ALMASI İÇİN ELİNDEN GELENİ YAPAR-dı HALA DA ÖYLE
E BEN KIZIMIN KARŞISINA GEÇİP CEVAP VEREMİYORUMKİ..AĞLIYOR SÜREKLİ BEN BABAMLA SENİ BİRARADA GÖRMEK İSTİYORUM DİYE,SİZ NEDEN AYRILDINIZ KEŞKE BEN DÜNYAYA GELMESEYDİM DİYOR
ONA DİYEMEMKİ BİZ SÜREKLİ KAVGA EDİYORDUK O İYİ BİR BABA DEĞİL
BAZEN BABASINA YANLIŞ BİRŞEY SÖYLESEM HEMEN SAVUNMAYA GEÇİYOR O BENİM BABAM DİYE
CANIM KIZIM ÇOK ÜZÜLÜYOR ÇÜNKÜ MUTLU BİR HAYATI VARDI,MUTLU BİR ÇOCUKTU
Çocuğunuz küçükken boşanmanız hem sizin için hem de çocuğunuz için çok daha hayırlı. Benim annemle babam şu an boşanma aşamasında. Keşke biz küçükken ayrılsalarmış diye düşünmüyor değilim. Demin bir arkadaş yorum yapmış. Psikolog arkadaşının söylediklerinden bahsetmiş. Bence sorunlu olan çocuklar boşanmış ailelerin çocukları değil, annesi ve babası sorunlu olan çocuklar. Benimde- çocukken- annesi babası ayrılmış bir arkadaşım var. Lise döneminde çok sorunlu bir kızdı. Babasıyla görüşmüyordu ama derdi babası değil, kendisini büyüten annesiydi. Annesi ilgilenmediği için, sevgi göstermediği için sorunları vardı.
Benimde lise dönemlerinde benzer sorunlarım vardı. Evimiz huzurlu değildi. Ama ben ona kıyasla daha iyi durumdaydım çünkü benim annemle iletişimim çok iyiydi. Önemli olan sizin çocuğunuza olan davranışınız. Kızınızla ilgilenirseniz, ona hem anne hem arkadaş olursanız, hiç sorun yaşamazsınız. Unutmayın mutlu anne= mutlu çocuk.. Bence eşinizle bir araya gelmemelisiniz, eğer siz mutlu olmazsanız üzgünüm ama çocuğunuz da mutlu olmaz.
Endişeleriniz var, eşinize güvenmiyorsunuz, boşanma kararını vermeden önce oh kurtuldum diyen adam iş ciddiye binince yan çiziyor. İlginç bir ailesi var ve kendisine toz kondurmuyor. Böyle bir adamla çocuk için evlilik yürümez. Kızınız sürekli sizin ezildiğinizi, ağladığınızı mı görsün? Hırpalanan, hor görülen bir anne mi olmak istiyorsunuz kızınızın gözünde?
Ben annemi hep üzgün gördüm ve hem babama hem de babamın ailesine aşırı derecede öfke doluyum. Bugün bayram ve ben sadece babalık hakkından dolayı babamla konuştum telefonda, babamın akrabaları ile görüşmüyorum ve görüşmem de.. Kızınızı huzurlu bir ortamda büyütmek çok daha önemli. Eğer kızınızın ruh ve beden sağlığını önemsiyorsanız, sırf babasız büyümesin diye eşinize geri dönmeyin.
Pişmansa, güveniyorsanız, içinizde eşinizi affetme isteği varsa ve eşinize hala aşıksanız dönün geri. Ama anladığım kadarıyla siz kızınız için affetme eğilimindesiniz. Bence olumlu bir karar vermeden önce milyon kere düşünün..
mutlu anne= mutlu çocuk denkleminin tersi de geçerli. o yüzden kafam karışık. ayrılırsam ve çocuk mutsuz olursa bu sefer ben de mutlu olamam. evliyken ben mutsuzken çocuk da mutsuz olur evet ama çocuğun mutsuz olmasına izin vermeyecek kadar beni mutsuz etmez diye düşünüyorum. O da çocuk için yapar.
ne kadar pişman olduğunu bilmiyorum, o da beni suçlu buluyor. bu hafta görüşeceğiz, ben rahatsız olduğum konuları dile getireceğim.
mesela kendi başına sinemaya, kayağa gitmesi istemediğimi kaç kez söyledim, biz kızımla evde oturuyoruz ama o kendini düşünüp sürekli dışarı tek başına gezmeye gidiyor. Bencillik ediyorsun dediğimde de , ben çocuktan dolayı gidemediğim için onun da gitmesini engelliyormuşum ve asıl bencil olan benmişim dediğine göre. Ve en büyük sorunlarımız da buralardan kaynaklanıyordu.
şimdi birleşsem çok güzel numara yapacağını da biliyorum çünkü istedi mi sorun yaratmamayı başarabiliyor şöyle ki ben hamile iken 9 ay boyunca 2 kez kavga ettik. Allahı var çok iyi davrandı bana. Ama hatırlıyorum da son ay , hamilelik bitecek ve kavgalar başlayacak diye üzülüyordum. Ve düşündüğüm gibi de oldu. Hatta hamilelik dönemini bir daha kaldıramayacağını filan söylemişti bana, adam sataşmadan duramıyor çünkü. Ailesi lohusayken geldi acayip bir gerilim yarattılar ve o gerilim etkisi ile gün ve gün büyüyerek bugünlere geldik. Benim görüşüme göre eşim ailesi ile entegre olmamış birisi ile asla yapamaz.
Annesi diktatör ruhlu tam bir maskulen tipleme. Kesinlikle ona karşı gelemez. Bu kadın aynı zamanda kıskanç kavgacı ve aşırı sinirli bir tip. Dolayısı ile ben onlarla entegre hayatta olamam. Çok iyi niyetli davranmama rağmen sürekli eşimi alttan alttandoldurdular. Eşim zaten bizi aile bilmedi, hala kendi annesi ve kardeşlerini aile bildi. Heralde bizim aile olmamız onda annesine karşı gelmişlik hissi filan yaratıyordu. Annesine aşırı düşkün aşırı derecede korkan birisi.
O yüzden davranışlarına da çok inanamıyorum acaba numara mı gerçek mi diye.
cidden aynı seyleri yasıyoruz sen benden bir kac adım ilerdesinMerhaba, daha önce de konular açmıştım, 5 aydır ayrıyız eşimle. Bu süre zarfında çok fazla gel git yaşadım ve kesin bir karar alarak boşanmak istediğimi ilettim. Eşim bunu duymadan önce iyi ki ayrı yaşıyoruz oh kurtuldum sevinç nidaları atarken bir anda tutuştu ve beni geri kazanma çalışmalarına başladı. Tabi burada özür dilemekten eşeklik ettim bir daha yapmayacağım filan demekten bahsetmiyorum, yemeğe çıkalım , takılalım , aslında ben hatamı farkettim ama sen de farkettin mi hatanı tarzı bir yaklaşımdan bahsediyoruz. Oysa ki ben ortadaki problemin belki %20-30 unu kendime ait görüyorum.
Etrafımdakiler değişmiş değerini anlamış olabilir diyorlar ama eşimi tanıyorum. Artı acayip bir aileye sahip, asla toz kondurmaz kendine. Bir yandan da daha önce hiç bu şekilde major bir ayrılık yaşamamıştık, acaba akıllanmış mıdır da diyorum.
Aslında tüm bunların nedeni 2 yaşındaki kızım. Birçok ailede olduğu gibi , çocuklar boşanma konusunda milyon kez düşünmeye neden oluyor. Daha önce de boşandım , mahkeme çıkışı kutlama yaptım. Şimdi ise içim buruk, berbat bir haldeyim. Kendimi yapayalnız hissediyorum, ileride tekrar evlenmek istemediğim için de yalnızlıktan delirmiş bir kadın olarak hayal ediyorum paniğe kapılıyorum. Ya da evin hem kadını hem erkeği olmanın verdiği ağır yük altında , göbek salmış kırışıklıklarla dolu, çirkin bir erkek görünümlü kadına mı dönüşürüm acaba diye.. Biliyorum hepsi saçma düşünceler. Üstelik çalışıyorum gelirim eşimle aynı ama gene de maddi açıdan back up li olmak çok farklı. İşten atılsanız ortada kalırsınız. Şu bir gerçek ki 2 kişi ile yaşam çok daha kolay. Tek başına zor. Ama huysuz bir adamla hır gür içinde yaşamak , yapayalnız yaşamakla eşdeğer hale geleceği hiç aklıma gelmezdi. Aslında yalnız da değilim ailem dibimizde, her gün oradayız ama neden peki bu yalnızlık duygusu anlamıyoruenm.
Sanırım eşimin huysuzluklarını kavgacı ve bencil kişiliğini 5 ayda unutmaya başladım. Yeniden birleşirsem çok büyük hata yapacakmış gibi düşünüyorum. Ama bir yandan da ayrılmanın da bana bir fayda sağlamayacağını , bunun da bir hata olabileceğini düşünüyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?