- Konu Sahibi duvarklima
-
- #1
Merhaba, daha önce de konular açmıştım, 5 aydır ayrıyız eşimle. Bu süre zarfında çok fazla gel git yaşadım ve kesin bir karar alarak boşanmak istediğimi ilettim. Eşim bunu duymadan önce iyi ki ayrı yaşıyoruz oh kurtuldum sevinç nidaları atarken bir anda tutuştu ve beni geri kazanma çalışmalarına başladı. Tabi burada özür dilemekten eşeklik ettim bir daha yapmayacağım filan demekten bahsetmiyorum, yemeğe çıkalım , takılalım , aslında ben hatamı farkettim ama sen de farkettin mi hatanı tarzı bir yaklaşımdan bahsediyoruz. Oysa ki ben ortadaki problemin belki %20-30 unu kendime ait görüyorum.
Etrafımdakiler değişmiş değerini anlamış olabilir diyorlar ama eşimi tanıyorum. Artı acayip bir aileye sahip, asla toz kondurmaz kendine. Bir yandan da daha önce hiç bu şekilde major bir ayrılık yaşamamıştık, acaba akıllanmış mıdır da diyorum.
Aslında tüm bunların nedeni 2 yaşındaki kızım. Birçok ailede olduğu gibi , çocuklar boşanma konusunda milyon kez düşünmeye neden oluyor. Daha önce de boşandım , mahkeme çıkışı kutlama yaptım. Şimdi ise içim buruk, berbat bir haldeyim. Kendimi yapayalnız hissediyorum, ileride tekrar evlenmek istemediğim için de yalnızlıktan delirmiş bir kadın olarak hayal ediyorum paniğe kapılıyorum. Ya da evin hem kadını hem erkeği olmanın verdiği ağır yük altında , göbek salmış kırışıklıklarla dolu, çirkin bir erkek görünümlü kadına mı dönüşürüm acaba diye.. Biliyorum hepsi saçma düşünceler. Üstelik çalışıyorum gelirim eşimle aynı ama gene de maddi açıdan back up li olmak çok farklı. İşten atılsanız ortada kalırsınız. Şu bir gerçek ki 2 kişi ile yaşam çok daha kolay. Tek başına zor. Ama huysuz bir adamla hır gür içinde yaşamak , yapayalnız yaşamakla eşdeğer hale geleceği hiç aklıma gelmezdi. Aslında yalnız da değilim ailem dibimizde, her gün oradayız ama neden peki bu yalnızlık duygusu anlamıyoruenm.
Sanırım eşimin huysuzluklarını kavgacı ve bencil kişiliğini 5 ayda unutmaya başladım. Yeniden birleşirsem çok büyük hata yapacakmış gibi düşünüyorum. Ama bir yandan da ayrılmanın da bana bir fayda sağlamayacağını , bunun da bir hata olabileceğini düşünüyorum.
Etrafımdakiler değişmiş değerini anlamış olabilir diyorlar ama eşimi tanıyorum. Artı acayip bir aileye sahip, asla toz kondurmaz kendine. Bir yandan da daha önce hiç bu şekilde major bir ayrılık yaşamamıştık, acaba akıllanmış mıdır da diyorum.
Aslında tüm bunların nedeni 2 yaşındaki kızım. Birçok ailede olduğu gibi , çocuklar boşanma konusunda milyon kez düşünmeye neden oluyor. Daha önce de boşandım , mahkeme çıkışı kutlama yaptım. Şimdi ise içim buruk, berbat bir haldeyim. Kendimi yapayalnız hissediyorum, ileride tekrar evlenmek istemediğim için de yalnızlıktan delirmiş bir kadın olarak hayal ediyorum paniğe kapılıyorum. Ya da evin hem kadını hem erkeği olmanın verdiği ağır yük altında , göbek salmış kırışıklıklarla dolu, çirkin bir erkek görünümlü kadına mı dönüşürüm acaba diye.. Biliyorum hepsi saçma düşünceler. Üstelik çalışıyorum gelirim eşimle aynı ama gene de maddi açıdan back up li olmak çok farklı. İşten atılsanız ortada kalırsınız. Şu bir gerçek ki 2 kişi ile yaşam çok daha kolay. Tek başına zor. Ama huysuz bir adamla hır gür içinde yaşamak , yapayalnız yaşamakla eşdeğer hale geleceği hiç aklıma gelmezdi. Aslında yalnız da değilim ailem dibimizde, her gün oradayız ama neden peki bu yalnızlık duygusu anlamıyoruenm.
Sanırım eşimin huysuzluklarını kavgacı ve bencil kişiliğini 5 ayda unutmaya başladım. Yeniden birleşirsem çok büyük hata yapacakmış gibi düşünüyorum. Ama bir yandan da ayrılmanın da bana bir fayda sağlamayacağını , bunun da bir hata olabileceğini düşünüyorum.