Boşanma kararı aldım

KahveCekirdegi7 .!.:

Hani çekip çeviririz diye sessiz sakin adamları alıyorsunuz demiş ya ona itafen geçti

Genişletmek için tıkla...

Semra12345 .!.:

Bekledin ki Katibin Ruhu evet benim kocamda böyle desin sende ee ozaman millete niye laf ediyorsunuz diyebilecektin ama olmadı dimi

Genişletmek için tıkla...

hepsigececek .!.:

Nasıl başlasam bilmiyorum.İçinde bulunduğum duruma inanamıyorum.Ama 2 3 senedir kendimle savaşıyorum ve çok yorgunum. 6 yıldır evliyiz.5 yaşında bir oğlumuz var.Ancak yanlış seçim yaptığımı düşünüyorum.Sakin yapılı ve iyi bir insan.ben 28 yaşındayım eşim 32 yaşında.Ancak sanki 32 değil 50 yaşında gibi davranışları var.Ben neşeli eğlenmeyi seven bir insanım. Eşim benim tam tersim.Hiç bir konuda uyuşmuyoruz.Oturup konuşacağımız tek bir konumuz bile yok.Tek başıma hissediyorum kendimi uzun zamandır.Öz güveni hiç yok ve çok üşengeç.Bir şeyleri başarmak için hiç bir uğraşı yok.Gelecek için hiç bir hevesi ve çabası yok.Neredeyse hiç bir konuda bilgisi yok ve öğrenmek için cabalamıyorda. Kart kullanmasını bilmiyor mesela ben yapıyorum her ödemeyi yada ne bileyim pantolon bedenini bile bilmiyor ben alıyorum onlarida. Sen yaparsın diyor çıkıyor işin içinden. Her şeyi bana yüklüyor her sorumluluk bende ve ben çok yoruldum. Başıma bir şey gelse ya kocam var başım da ararım halleder diyemiyorum çünkü halledecek bir adam yok karşımda. Ehliyeti yok ehliyet için hevesi bile yok. Bana diyor sen al ehliyet beni gezdirirsin. Sürekli sığıntı gibi milletin arabasına ihtiyaç duyuyoruz ben çok rahatsız oluyorum ama onun umru değil.Girdiği işlerde gelişmek için cabalamıyor. Zaten çok iş değiştirdi bunun sıkıntılarını anlatmıyorum bile. Eve gelir yemek yer ve saat 9 buçuk ta yatar uyur. Ona göre evliliğimizde bir problem yok. Cocuma bir sey olsa babam koşuyor yardima.Ben bunu istemiyorum ben basima bir sey gelse babam var ama kocamda var demek istiyorum arkamda dağ gibi duran bir eş istiyorum.Bilmiyorum belki bazılarina bunlar basit sorunlar gibi gelecek ama anlatabildiğim kadarini yazdım.Ben boğuluyorum.Boguluyormuş gibi hissediyorum .Ben yalnız hissediyorum. Artık sevmiyorum ve özlemiyorum eşimi. Bazen kendimi suçluyorum ancak bazende tek suçlu ben olmadığımı kendime söylüyorum.Onunla gelecek göremiyorum.Çocuğumun düzeni bozulmasın aman kimse üzülmesin diye her şeyi düşündüm ama kafamda neyi nereye koysam mutsuz bir gelecek görüyorum.Bunlari geçen yaz eşimle konuştum ve bana söylediği şey ben böyle bir adamım ve mutsuzsan boşanalım (Ancak bunu söylerken mutsuz olduğum için suçlu benmişim gibi davranıyor kendisinde hiç bir sorun görmüyor). Çocuğum için tekrar denemeye karar verdim ama içten içten çürümeye devam ediyorum.Bildiği tek eğlence arkadaşlarıyla gezmek dağda ormanda.Birlikte bir yere gitmek bile istemiyorum çünkü eğlenmiyoruz bile.Somutup oturuyor.Hayat enerjimi sömürüyor. Ben cıvıl cıvıl sohbet muhabbet ederken bir söz söylüyor bütün herseyi berbat ediyor.Artık bir yerede gitmiyoruz zaten çünkü gitmek istemiyorum.Tartısmak bile istemiyorum boşver diyip geçiyoruz ama benim içimde kıyametler kopuyor. Bu sevgisizlikten ve karşımda istediğim gibi bir kisiyi görememekten dolayı yanlış bir yola saparım diye korkuyorum.Bu yaşadıklarımı hiç kimse bilmiyor.Aslında neden son zamanlarda çok durgun olduğumu soranlar oluyor ama yok bir şey diyordum. Artık anneme söyleme kararı aldım. Ne tepki verecekler bilmiyorum ve korkuyorum ama ben çok mutsuzum her gun agliyorum Çocuğum için çok üzülüyorum bu yüzden çok düşündüm ama devam etmek istemiyorum. Annemle konuşmadan önce burada başka kişilerinde düşüncelerini almak istedim.Çok uzun oldu.Okuyup zaman ayıran herkese teşekkür ediyorum.

Genişletmek için tıkla...

Pinkflambe .!.:

Nasıl bilmesin ki? Eğlenmeyi sevmeyen adam bekarken o mekan senin bu şehir benim gezmiyordur diye düşünüyorum. Ehliyeti, almak için hevesi o zaman da yoktur şimdi de yok. Çok iş değiştirmek, 9 buçukta uyumak bunlar da evlendikten sonra olmamıştır. Geçen bir yerde okudum insanlar Türkiye’de sevgilisiyle evlenir diye o kadar doğru ki. İlişki yaşamakla evliliği bir görüyorlar genelde. Sevgiliyiz güzel gidiyor hadi evlenelim deniyor ama bu adamla bir ömür geçirebilir miyim aynı evde sorusu gözardı ediliyor. Evlenildiği gibi çocuk yapmak zaten bu sitenin olmazsa olmazı. 6 senelik evlilik 5 yaşında çocuk, hiç şaşırtmadı.

Genişletmek için tıkla...

hepsigececek .!.:

Nasıl başlasam bilmiyorum.İçinde bulunduğum duruma inanamıyorum.Ama 2 3 senedir kendimle savaşıyorum ve çok yorgunum. 6 yıldır evliyiz.5 yaşında bir oğlumuz var.Ancak yanlış seçim yaptığımı düşünüyorum.Sakin yapılı ve iyi bir insan.ben 28 yaşındayım eşim 32 yaşında.Ancak sanki 32 değil 50 yaşında gibi davranışları var.Ben neşeli eğlenmeyi seven bir insanım. Eşim benim tam tersim.Hiç bir konuda uyuşmuyoruz.Oturup konuşacağımız tek bir konumuz bile yok.Tek başıma hissediyorum kendimi uzun zamandır.Öz güveni hiç yok ve çok üşengeç.Bir şeyleri başarmak için hiç bir uğraşı yok.Gelecek için hiç bir hevesi ve çabası yok.Neredeyse hiç bir konuda bilgisi yok ve öğrenmek için cabalamıyorda. Kart kullanmasını bilmiyor mesela ben yapıyorum her ödemeyi yada ne bileyim pantolon bedenini bile bilmiyor ben alıyorum onlarida. Sen yaparsın diyor çıkıyor işin içinden. Her şeyi bana yüklüyor her sorumluluk bende ve ben çok yoruldum. Başıma bir şey gelse ya kocam var başım da ararım halleder diyemiyorum çünkü halledecek bir adam yok karşımda. Ehliyeti yok ehliyet için hevesi bile yok. Bana diyor sen al ehliyet beni gezdirirsin. Sürekli sığıntı gibi milletin arabasına ihtiyaç duyuyoruz ben çok rahatsız oluyorum ama onun umru değil.Girdiği işlerde gelişmek için cabalamıyor. Zaten çok iş değiştirdi bunun sıkıntılarını anlatmıyorum bile. Eve gelir yemek yer ve saat 9 buçuk ta yatar uyur. Ona göre evliliğimizde bir problem yok. Cocuma bir sey olsa babam koşuyor yardima.Ben bunu istemiyorum ben basima bir sey gelse babam var ama kocamda var demek istiyorum arkamda dağ gibi duran bir eş istiyorum.Bilmiyorum belki bazılarina bunlar basit sorunlar gibi gelecek ama anlatabildiğim kadarini yazdım.Ben boğuluyorum.Boguluyormuş gibi hissediyorum .Ben yalnız hissediyorum. Artık sevmiyorum ve özlemiyorum eşimi. Bazen kendimi suçluyorum ancak bazende tek suçlu ben olmadığımı kendime söylüyorum.Onunla gelecek göremiyorum.Çocuğumun düzeni bozulmasın aman kimse üzülmesin diye her şeyi düşündüm ama kafamda neyi nereye koysam mutsuz bir gelecek görüyorum.Bunlari geçen yaz eşimle konuştum ve bana söylediği şey ben böyle bir adamım ve mutsuzsan boşanalım (Ancak bunu söylerken mutsuz olduğum için suçlu benmişim gibi davranıyor kendisinde hiç bir sorun görmüyor). Çocuğum için tekrar denemeye karar verdim ama içten içten çürümeye devam ediyorum.Bildiği tek eğlence arkadaşlarıyla gezmek dağda ormanda.Birlikte bir yere gitmek bile istemiyorum çünkü eğlenmiyoruz bile.Somutup oturuyor.Hayat enerjimi sömürüyor. Ben cıvıl cıvıl sohbet muhabbet ederken bir söz söylüyor bütün herseyi berbat ediyor.Artık bir yerede gitmiyoruz zaten çünkü gitmek istemiyorum.Tartısmak bile istemiyorum boşver diyip geçiyoruz ama benim içimde kıyametler kopuyor. Bu sevgisizlikten ve karşımda istediğim gibi bir kisiyi görememekten dolayı yanlış bir yola saparım diye korkuyorum.Bu yaşadıklarımı hiç kimse bilmiyor.Aslında neden son zamanlarda çok durgun olduğumu soranlar oluyor ama yok bir şey diyordum. Artık anneme söyleme kararı aldım. Ne tepki verecekler bilmiyorum ve korkuyorum ama ben çok mutsuzum her gun agliyorum Çocuğum için çok üzülüyorum bu yüzden çok düşündüm ama devam etmek istemiyorum. Annemle konuşmadan önce burada başka kişilerinde düşüncelerini almak istedim.Çok uzun oldu.Okuyup zaman ayıran herkese teşekkür ediyorum.

Genişletmek için tıkla...

KahveCekirdegi7 .!.:

Hani çekip çeviririz diye sessiz sakin adamları alıyorsunuz demiş ya ona itafen geçti

Genişletmek için tıkla...

hepsigececek .!.:

Nasıl başlasam bilmiyorum.İçinde bulunduğum duruma inanamıyorum.Ama 2 3 senedir kendimle savaşıyorum ve çok yorgunum. 6 yıldır evliyiz.5 yaşında bir oğlumuz var.Ancak yanlış seçim yaptığımı düşünüyorum.Sakin yapılı ve iyi bir insan.ben 28 yaşındayım eşim 32 yaşında.Ancak sanki 32 değil 50 yaşında gibi davranışları var.Ben neşeli eğlenmeyi seven bir insanım. Eşim benim tam tersim.Hiç bir konuda uyuşmuyoruz.Oturup konuşacağımız tek bir konumuz bile yok.Tek başıma hissediyorum kendimi uzun zamandır.Öz güveni hiç yok ve çok üşengeç.Bir şeyleri başarmak için hiç bir uğraşı yok.Gelecek için hiç bir hevesi ve çabası yok.Neredeyse hiç bir konuda bilgisi yok ve öğrenmek için cabalamıyorda. Kart kullanmasını bilmiyor mesela ben yapıyorum her ödemeyi yada ne bileyim pantolon bedenini bile bilmiyor ben alıyorum onlarida. Sen yaparsın diyor çıkıyor işin içinden. Her şeyi bana yüklüyor her sorumluluk bende ve ben çok yoruldum. Başıma bir şey gelse ya kocam var başım da ararım halleder diyemiyorum çünkü halledecek bir adam yok karşımda. Ehliyeti yok ehliyet için hevesi bile yok. Bana diyor sen al ehliyet beni gezdirirsin. Sürekli sığıntı gibi milletin arabasına ihtiyaç duyuyoruz ben çok rahatsız oluyorum ama onun umru değil.Girdiği işlerde gelişmek için cabalamıyor. Zaten çok iş değiştirdi bunun sıkıntılarını anlatmıyorum bile. Eve gelir yemek yer ve saat 9 buçuk ta yatar uyur. Ona göre evliliğimizde bir problem yok. Cocuma bir sey olsa babam koşuyor yardima.Ben bunu istemiyorum ben basima bir sey gelse babam var ama kocamda var demek istiyorum arkamda dağ gibi duran bir eş istiyorum.Bilmiyorum belki bazılarina bunlar basit sorunlar gibi gelecek ama anlatabildiğim kadarini yazdım.Ben boğuluyorum.Boguluyormuş gibi hissediyorum .Ben yalnız hissediyorum. Artık sevmiyorum ve özlemiyorum eşimi. Bazen kendimi suçluyorum ancak bazende tek suçlu ben olmadığımı kendime söylüyorum.Onunla gelecek göremiyorum.Çocuğumun düzeni bozulmasın aman kimse üzülmesin diye her şeyi düşündüm ama kafamda neyi nereye koysam mutsuz bir gelecek görüyorum.Bunlari geçen yaz eşimle konuştum ve bana söylediği şey ben böyle bir adamım ve mutsuzsan boşanalım (Ancak bunu söylerken mutsuz olduğum için suçlu benmişim gibi davranıyor kendisinde hiç bir sorun görmüyor). Çocuğum için tekrar denemeye karar verdim ama içten içten çürümeye devam ediyorum.Bildiği tek eğlence arkadaşlarıyla gezmek dağda ormanda.Birlikte bir yere gitmek bile istemiyorum çünkü eğlenmiyoruz bile.Somutup oturuyor.Hayat enerjimi sömürüyor. Ben cıvıl cıvıl sohbet muhabbet ederken bir söz söylüyor bütün herseyi berbat ediyor.Artık bir yerede gitmiyoruz zaten çünkü gitmek istemiyorum.Tartısmak bile istemiyorum boşver diyip geçiyoruz ama benim içimde kıyametler kopuyor. Bu sevgisizlikten ve karşımda istediğim gibi bir kisiyi görememekten dolayı yanlış bir yola saparım diye korkuyorum.Bu yaşadıklarımı hiç kimse bilmiyor.Aslında neden son zamanlarda çok durgun olduğumu soranlar oluyor ama yok bir şey diyordum. Artık anneme söyleme kararı aldım. Ne tepki verecekler bilmiyorum ve korkuyorum ama ben çok mutsuzum her gun agliyorum Çocuğum için çok üzülüyorum bu yüzden çok düşündüm ama devam etmek istemiyorum. Annemle konuşmadan önce burada başka kişilerinde düşüncelerini almak istedim.Çok uzun oldu.Okuyup zaman ayıran herkese teşekkür ediyorum.


Dün annemle ve babamla konuştum.Problemli bir evlilik olduğunu ve artık devam etmek istemediğimi söyledim.Annem ve babam büyük bir problem olmadığını söylüyorlar.Babam şiddet yok bağırmak yok hiç bir şey yok sadece sorumsuz diyor.Ben uyusmadigimizi ve böyle daha fazla devam etmek istemegimi söyledim.Psikolojik destek almamı istiyorlar.Biraz daha düşünmemi ve psikolojik destekten sonra karar vermemi söylüyorlar.Kayınpederimlede konuştum ve karşıdan her şey yolunda gözükse bile problemli bir evliligmiz olduğunu söyledim.Sabret belki düzelir diyor.O biraz öyle diyor.Bütun gün işte sen yap nolcak diyor Annem ve babam eşime kararımdan bahsetmeden önce beklememi istedi ama ben beklemedim çünkü dün gece ne oluyor diye çok üstüme geldi ve herseyi anlattım.Dayamamadim artık.Kızdı bağıra bağıra ağladı ilk defa ve ben çok suçluluk hissettim.Neden evlendin o zaman evlenmeseydin dedi.Seni bu kadar mı mutsuz ettim dedi. Sonra sen ağlama üzülme bensiz mutlu olacaksan ayrılalım dedi Ben bitirmek istemiyorum ama sen içinde bitirdiysen devam etmenin anlamı yok dedi.Böyle söyleyip ağladıkça kahroldum kendimi berbat hissediyorum.Ailem neden erken söyledin diye kızdı.Biz hâlâ atlatamadik sana soyleme dedik neden acele ettin dedi.Sonuç olarak bir süre daha ayni evde kalmaya ve psikolojik destek almaya karar verdik.Bir şey değişir mi bilmiyorum kafam patlayacak gibi ancak değişecek bir şey olduğunu sanmıyorum çünkü biz çok farklı insanlarız eşimle. Çok üzgün ve suçlu hissediyorum ancak böylede bir ömür düşünemiyorum..

Genişletmek için tıkla...

hepsigececek .!.:

Tam olarak bu aslında sırtımda taşıyor gibi hissediyorum sanki ikinci bir çocuk gibi. Benden ayrıldığı zaman büyük bir boşluğa düşecek çünkü herseyini ben düşünüp ben yapıyordum. Bunun vicdan azabını bile çekiyorum ama bende çok yoruldum ve o benim yorgunluğumu görmüyor bile

Genişletmek için tıkla...